…στις πορείες, στις συγκρούσεις, στις καταλήψεις.
Οι διαχωρισμοί ξεπεράστηκαν στην πράξη, σε πορείες που δεν ξέρουμε το διπλανό μας, σε καταλήψεις που γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους, στο ότι σταματήσαμε επιτέλους να βγαίνουμε στους δρόμους έχοντας απαραιτήτως αιτήματα. Συνειδητοποιήσαμε έτσι ότι οι ανάγκες μας είναι κοινές, ότι η οργή μας στρέφεται ενάντια σε όλες τις συνθήκες που μας καταπιέζουν και σε όλες τις δομές που προσπαθούν να την καταπνίξουν (σχολείο, πανεπιστήμιο, δουλειά, έλλειψη χρόνου, ανασφάλεια, αστυνομία).
Και αυτό είναι που τους τρομάζει. Η αγριότητα της καταστολής που δέχεται κάθε εξεγερτική δράση τον τελευταίο μήνα ( από τις πορείες μέχρι τις συνελεύσεις) , μας δείχνει τον πανικό του κράτους απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να στραφεί ουσιαστικά εναντίον του. Και αυτή τη φορά είμαστε όλοι μαζί και δείχνουμε ξεκάθαρα πως το πρόβλημά μας είναι το σύνολο της πραγματικότητας μέσα στην οποία μας έχουν βολέψει. Δε ζητάμε καλύτερες δουλειές , γιατί έτσι κι αλλιώς είναι όλες χάλια ˙ δε ζητάμε καλύτερα σχολεία, γιατί ο ρόλος τους είναι να μας πειθαρχούν ˙ δε ζητάμε περισσότερα λεφτά γιατί ποτέ δεν είναι αρκετά ˙ δε ζητάμε καλύτερα πανεπιστήμια γιατί καμιά επιχείρηση δεν μπορεί να είναι καλή αν δουλεύεις γι’ αυτήν.
Δε ζητάμε. Θέλουμε να παίρνουμε ό,τι μας χρειάζεται και να φτιάχνουμε ό,τι μας αρέσει με τον τρόπο που εμείς αποφασίζουμε ότι μας ικανοποιεί. Δε θέλουμε να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε και να ασφυκτιούμε σε στενά παπούτσια. Θέλουμε σχέσεις που θα χτίζονται μέσα σε καταστάσεις δημιουργίας και όχι σε καταστάσεις μιζέριας και απομόνωσης. Τέρμα πια με τις «συνθήκες διαβίωσης». Εμείς θέλουμε ΖΩΗ.
Η βαρεμάρα στις αίθουσες κι εμείς στους δρόμους
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9/1 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ 18:00
Κάποιοι – ες από την ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΑ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ
