Το μεσημέρι της Πέμπτης 4 Ιούλη, ένας άντρας τραμπουκίζει και χτυπάει μία γυναίκα κοντά στην πλατεία Καλλιθέας. Ο άντρας αυτός είναι ο παπάς της εκκλησίας του αγίου Νικόλα ορφανού, εκκλησίας δίπλα στην πλατεία, σε μία έκφραση της δικής του, και όχι μόνο, αγαπάτε αλλήλους εκδοχής. Η επίθεσή του σταματάει όταν γείτονες πλησιάζουν και τον διώχνουν.
Δεν υπάρχει λόγος να ανφερθούμε στην ούτως ή άλλως γελοία αφορμή που χρησιμοποίησε. Αρκεί να σταθούμε στην επιβολή του με βάση τους κυρίαρχους έμφυλους και ταξικούς διαχωρισμούς σε ένα άλλο άτομο και τις φωνές του τύπου «να πάτε πίσω στις χώρες σας», για να δούμε την αιτία της επίθεσής του. Ότι δηλαδή ο παπάς είναι ένας τραμπούκος ρατσιστής. Το γεγονός ότι η γυναίκα δεν ήταν εντέλει μετανάστρια, όπως ο ίδιος νόμιζε, δεν έχει σημασία. Άλλωστε θα ήταν πιο «δίκαιο» αν όντως ήταν μετανάστρια; Ή αν ήταν Ρομά, ουσιοεξαρτημένη, φρικιό, άστεγη ή γκέι;
Έχει σημασία ότι υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων που θεωρούνται κατώτεροι και επικίνδυνες σε μία συνεχή διαδιακασία απανθρωποποίησής τους, ώστε τελικά η όποια βία ασκείται πάνω τους να μην αποτελεί θέμα, να μπορεί να είναι δικαιολογημένη και αναμενόμενη. Διαδικασία στην οποία από κοινού συμμετέχουν κρατικές πολιτικές, μίντια, φιλήσυχοι αγανακτισμένοι πολίτες, ρασοφόροι εκδικητές. Όσο όμως μόνο και μόνο η παρουσία κάποιων από εμάς αρκεί για να ενεργοποιήσει αντιδραστικά αντανακλαστικά, η άρνησή μας να μάθει η καθεμιά τη θέση της σ’ αυτήν την κοινωνία, θα σταθεί εμπόδιο στον οποιοδήποτε τολμήσει να σηκώσει έτσι εύκολα ξανά το χέρι του, είτε μέρα μεσημέρι, είτε βαθιά μεσάνυχτα.
Από τη μεριά μας, θα οικοδομούμε κοινότητες αγώνα και γειτονιές αλληλεγγύης απέναντι στις κοινότητες των κανιβάλων και τις σχέσεις συμφερόντων τους.
Τελικά, μένει να επιλέξουμε τι θα περιφρουρήσουμε, την ανθρωπιά μας ή τις κανονικότητες αυτού του κόσμου.
κείμενο εδώ: papakallitheasscolore
Γειτόνοι