Εκδήλωση στη μνήμη του αγαπημένου μας συντρόφου Δημήτρη Βουτυράκου | Σάββατο 12/3 στις 17:00

Στις καθημερινές, μικρές και μεγαλύτερες στιγμές μιας διαδρομής γεμάτης συγκινήσεις, ταξίδια, δρόμο, αγώνα, ιατρική, τραπέζια και γιορτές, μοίρασμα, συντροφικότητα και εξερεύνηση. Κάπου ανάμεσα στην αναζήτηση σίγουρων βημάτων και σε μια πορεία σε όσα το ζωντανό με πάθος χαράζει,
γνωρίσαμε τον Μήτσο.

Φίλοι, συντρόφισσες, συναγωνιστές, συγχωριανοί..

Να ενώσουμε ιστορίες χαράς και λύπης..
Να βουτήξουμε σε ιστορίες μίας κινηματικής διαδρομής 40 σχεδόν χρόνων..
Να τσιγκλίσουμε τη μνήμη, να γνωρίσουμε καλύτερα..

Να αντιμετωπίσουμε το αδιανόητο ξανά, να βρεθούμε όλες μαζί και να λείπει ο Μήτσος..

Το Σάββατο 12 Μάρτη, στην πλατεία Κουλέ Καφέ, στις 17:00, σε μία εκδήλωση στη μνήνη του αγαπημένου συντρόφου και καρδιακού μας φίλου.

Όσοι και όσες θέλετε να μοιραστούμε τις πιο προσωπικές μας στιγμές, θα σας περιμένουμε από τις 15:00 στην πλατεία με ποτό και μεζέδες.

*Σε περίπτωση βροχής η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τις ίδιες ώρες στα Πανεπιστήμια, στο αίθριο κάτω από την πρυτανεία του Α.Π.Θ.

Συγκέντρωση ενάντια σε διαχωρισμούς, αποκλεισμούς, απολύσεις | Σάββατο 26/2 στις 12:00, Καμάρα

Μία συνεχιζόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με τη μία κρίση να ξεκινάει πριν τελειώσει η προηγούμενη. Κρίσεις που δεν είναι δικές μας, αλλά που μας ζητάνε να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη για τα σπασμένα τους, να βάλουμε πλάτη στη διαχείρισή τους που ισοπεδώνει πολλές από εμάς, και ειδικά όσες δε χωρούν στις κυρίαρχες ταυτότητες.

Όσα μέτρα επιβλήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια στα πλαίσια της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, και όσα άλλα έρχονται αντιδραστικά στο προσκήνιο, όλα έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους πάνω σε εμάς και στις κοινωνικές σχέσεις. Και συνεχίζουν ακόμα…

Οι υγειονομικές ζώνες δημιουργούν νέα περιφραγμένα πεδία, τα σημεία ελέγχου της κυκλοφορίας μας απλώθηκαν στην πόλη και κανονικοποιήθηκαν. Η περαιτέρω διάλυση του ΕΣΥ και της πρωτοβάθμιας περίθαλψης βαθαίνει σταθερά, οι συνθήκες και η ποιότητα της περίθαλψης για τις νοσούντες από covid-19 παραμένει τραγική. Οι εκβιασμοί της άμεσης και έμμεσης υποχρεωτικότητας για τις ανεμβολίαστες συνεχίζονται, με το κόστος των απαιτούμενων τεστ που βαραίνει τις ίδιες, το μηνιαίο πρόστιμο των -προς το παρόν- ηλικιακών ομάδων άνω των 60 ετών, με αποκλεισμούς από την κοινωνική ζωή και τη στοχοποίηση τους ως επικίνδυνες, ως απαιτήσεις σε χώρους εργασίας…

Στο πεδίο των εργαζομένων στη βιομηχανία της υγείας, συγκεκριμένα, όσες παραμείνουν ανεμβολίαστες μετά και τις 31 Μαρτίου απειλούνται πλέον με απόλυση. Αφού ήδη έχουν προηγηθεί μήνες απλήρωτης αναστολής εργασίας, χωρίς καν ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς να μπορούν συνολικά να εξασκήσουν το επάγγελμά τους την περίοδό αυτή. Και αφού ήδη έχουν συνολικά συκοφαντηθεί, τόσο από τη Δεξιά όσο και από την Αριστερά, με αφορμή αυτήν την επιλογή τους, το έδαφος έχει προλειανθεί. Και όσο κι αν τα αφηγήματα γύρω από την ανάγκη εμβολιασμού τους έχουν καταρρεύσει και επίσημα εδώ και καιρό, φαίνεται πως αυτή είναι η αντιμετώπιση που επιφυλάσσεται σε όσες τόλμησαν να αμφισβητήσουν εξαρχής την κυρίαρχη επιστημονική αλήθεια του εμβολιασμού έναντι της covid-19.

Ο αγώνας των εργαζομένων στη βιομηχανία της υγείας που τέθηκαν σε αναστολή και απειλούνται με απόλυση, που εναντιώνονται σε παλιούς και νέους διαχωρισμούς, είναι και δικός μας αγώνας. Μεταξύ άλλων, είναι αγώνας απέναντι στην αναδιάρθρωση του ΕΣΥ (ένα ΕΣΥ με εργασιακές σχέσεις λάστιχο, συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα, την ασθενή να μετατρέπεται σε πελάτισσα, αποκλεισμούς κομματιών του πληθυσμού…). Μία αναδιάρθρωση που ήδη συντελείται, και έχει πατήσει πάνω σε αυτήν τη συνθήκη αναστολών και απολύσεων.

Χαμένες πότε-πότε τα τελευταία δύο χρόνια από τις εξελίξεις και την ένταση της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, το συλλογικό παρέμεινε η μόνη διέξοδος που πραγματικά είχαμε στο να αντιπαλέψουμε τα αδιέξοδα του κόσμου της κυριαρχίας, τους φόβους μας, τα οικονομικά μας στενέματα, την ψυχολογική μας καταρράκωση… Στους αδιαμεσολάβητους συλλογικούς αγώνες θα βασιστούμε για να συνεχίσουμε να στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη, για να απαντήσουμε σε κάθε κρίση τους, όπως και αν αυτή ονομάζεται. Για να επιτεθούμε στον κόσμο των διαχωρισμών και της εκμετάλλευσης.

Eνάντια στα green pass, τις αναστολές και τις απολύσεις.

Για να μη συνηθίσουμε στις φρίκες, τη ματαιότητα και τις θανατοπολιτικές, στη διαρκή επιτήρηση της ζωής μας.

Για να μη συνηθίσουμε σε νέους -υγειονομικούς- διαχωρισμούς, αλλά για να επιτεθούμε στη βία των διαχωρισμών με βάση το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τη φυλή, την καταγωγή, την τάξη…

Κοινοί αγώνες εργαζομένων και εξυπηρετούμενων υπηρεσιών περίθαλψης, ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ και την επικείμενη αναδιάρθρωσή του.

Κείμενο από την ‘πρωτοβουλία υγειονομικών Θεσσλονίκης ενάντια στους αποκλεισμούς’

Απολύσεις

Μετά τις αόρατες απολύσεις σε όλους τους κλάδους του ιδιωτικού τομέα λόγω μη εμβολιασμού (ακόμα και εναεριτών της ΔΕΗ!!!), τις απολύσεις συμβασιούχων στα νοσοκομεία, έρχονται και οι απολύσεις μονίμων υπαλλήλων της περίθαλψης.

Για το καλό μας

Με όχημα το καλό αυτού που αποκαλούν δημόσια υγεία (και παρά το φιάσκο του τείχους ανοσίας) κατέστρεψαν εδώ και 2 χρόνια την όποια δημόσια περίθαλψη και τα εργασιακά δικαιώματα. Με την κατάργηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας, το κλείσιμο των εξωτερικών ιατρείων των νοσοκομείων, τη μετατροπή των νοσοκομείων σε μονοθεματικά, την αποψίλωση όλων των λειτουργιών για να λειτουργήσουν τα εμβολιαστικά κέντρα και τέλος το κλείσιμο νοσοκομείων για να γίνουν εμβολιαστικά κέντρα, όπως είδαμε όψιμα να συμβαίνει με το Παίδων Πεντέλης. Ενώ ταυτόχρονα σιωπή για τα φακελάκια, τα απογευματινά ιατρεία, τις λίστες αναμονής των χειρουργείων που στόμωσαν ακόμα περισσότερο. Σιωπή για το στίβαγμα στα τμήματα επειγόντων περιστατικών, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα σχολεία και στα εργοστάσια. Η κοινωνική αποστασιοποίηση κι αυτή για το καλό μας, εφαρμόστηκε μόνο στις διαμαρτυρίες και επιτεύχθηκε για τους κοινωνικούς αγώνες. Για το καλό μας όλα αυτά. Για το καλό μας και οι απολύσεις υγειονομικών. Συνέχεια ανάγνωσης →

Κείμενο από την ‘πρωτοβουλία υγειονομικών Θεσσλονίκης ενάντια στους αποκλεισμούς’

It’s the end of the world as we know it…

Διανύοντας ήδη τον τρίτο χρόνο από την κήρυξη της πανδημίας της COVID 19 από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μπορούμε πια να πούμε με βεβαιότητα ότι ο κόσμος όπως τον ξέραμε έχει τελειώσει. Έχουμε περάσει σε μία νέα εποχή, όπου τίποτα δεν είναι το ίδιο: οι ανθρώπινες σχέσεις αποστειρώθηκαν από την φυσική επαφή, η επιβολή της εξουσίας πάνω στο ανθρώπινο σώμα φαντάζει αυτονόητη και η καθημερινή δυστοπία του ελέγχου και της υποταγής είναι η νέα κανονικότητα.

Σ’ αυτή τη συνθήκη, αρνούμενοι να δεχτούμε τον θαυμαστό αυτό καινούργιο κόσμο, βρεθήκαμε μαζί προσπαθώντας να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τις κυρίαρχες επιταγές. Εργαζόμενες και εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, από διαφορετικές θέσεις η καθεμιά μας, ζήσαμε και ζούμε καταστάσεις που αν στην αρχή ήταν πρωτόγνωρες και μας έκαναν να σαστίσουμε, πλέον μόνο με οργή μπορούν να μας γεμίσουν.

Από την αρχική αυτοθυσία των υγειονομικών που κλήθηκαν να δουλέψουν με ελάχιστα μέσα ατομικής προστασίας, περάσαμε στον βούρδουλα των αναστολών, των απολύσεων, των εξαντλητικών ωραρίων χωρίς ρεπό και άδειες. Από τα αυτονόητα της παροχής ιατρικών και νοσηλευτικών υπηρεσιών σε όλους τους ασθενείς μας χωρίς διακρίσεις, περάσαμε στους διαχωρισμούς των ασθενών με βάση την εμβολιαστική κατάσταση για την COVID, με βάση το πόσο μπορεί να αντέξει η τσέπη της καθεμίας και του καθενός για να έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα.

Η έννοια της Δημόσιας Υγείας ως εργαλείο διαχείρισης πληθυσμού

Κεντρικό ρόλο στη διαχείριση της πανδημίας από το κράτος κατέχει το αφήγημα της «Δημόσιας Υγείας». Η έννοια αυτή εμφανίζεται ως μία αυτονόητη, αντικειμενική και πανανθρώπινη έννοια, ενώ αποκρύπτεται ότι αυτό που επικαλούνται ως Δημόσια Υγεία, το τι είναι καλό και τι όχι για εμάς, καθορίζεται από τα ίδια τα αφεντικά και την οικονομία της αγοράς. Αποτελεί ακόμα ένα εργαλείο ελέγχου και καταστολής. Στο όνομά της θα συντελεστούνε όλα τα κρατικά εγκλήματα: θα επιβληθούν κάθε λογής κατασταλτικά μέτρα περιορισμού των ανθρώπινων επαφών, των συναθροίσεων, της κυκλοφορίας. Θα επινοηθεί ο νέος εσωτερικός εχθρός (αφού για τους εξωτερικούς δαπανήθηκαν εκατομμύρια στους εξοπλισμούς…): οι ανεμβολίαστοι. Συνέχεια ανάγνωσης →

Αφίσα από την ‘πρωτοβουλία υγειονομικών Θεσσλονίκης ενάντια στους αποκλεισμούς’

Lock Down, κατ’ οίκον εγκλεισμός, sms ή 300 ευρώ για να ξεμυτίσουμε, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Υποχρεωτικά rapid test για να πάμε στη δουλειά, πληρωμένα από την τσέπη μας, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Απομόνωση φυλακισμένων, έγκλειστων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Εξόντωση αστέγων, διαμενόντων σε πρόχειρα καταλύματα, ατόμων εξαρτημένων από παράνομες ουσίες, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ…  Τουριστική βιομηχανία χωρίς κανέναν περιορισμό, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Στοιβαγμένοι η μία πάνω στον άλλο στους χώρους δουλειάς, τα σχολεία τα ΜΜΜ, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Τηλεργασία, τηλεκπαίδευση,  ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Μετά θάνατο εκτοπισμός, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Παραβίαση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Υποχρεωτικοί εμβολιασμοί σε υγειονομικούς (διά νόμου) και σε άλλους κλάδους (άτυπα), ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Εμβολιασμένοι κατά ανεμβολίαστων, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Μετακύλιση της ευθύνης στους ανεμβολίαστους, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Φυλετικοί, εθνικοί, θρησκευτικοί, υγειονομικοί διαχωρισμοί/αποκλεισμοί… ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Πρόστιμα στους/ις ανεμβολίαστες/ους άνω των 60, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Συνθήκες απομόνωσης/εγκλεισμού για νοσηλευόμενους/ες σε ψυχιατρεία, άθλιες συνθήκες για κάθε ασθενή, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Νοσοκομεία μίας νόσου, Κέντρα Υγείας μόνο για εμβολιασμούς, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ… Αναστολές, απολύσεις, πλήρης ιδιωτικοποίηση της περίθαλψης, ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ…

ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ;

Για τον αγαπημένο σύντροφο και καρδιακό μας φίλο Δημήτρη Βουτυράκο

Ο αγαπημένος σύντροφος και καρδιακός μας φίλος, Μήτσος, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Η Δευτέρα 3 του Γενάρη θα είναι μια μαύρη μέρα πλέον.

Ο κόσμος μας φτώχυνε και κατέρρευσε απότομα. Ο χρόνος παραμένει παγωμένος, τα λόγια ακόμα λυγίζουν τη φωνή, τα δάχτυλα φοβούνται να κρατήσουν το μολύβι, τα δάκρυα δεν σταματούν.

Ακούραστος στους κοινωνικούς αγώνες με δύναμη και πάθος, με συνεπή στάση σε όλη του τη διαδρομή, αδιαπραγμάτευτα στο πλευρό των διωκόμενων, με τα ροκανίσματα του κόσμου της εξουσίας να τον γεμίζουν χαμόγελα, με εξαιρετική ευφυΐα και δημιουργικότητα, με συντροφικότητα να ξεχειλίζει. Με στοργή και φροντίδα στις σχέσεις του που τις υπερασπιζόταν επίμονα, είναι πολύτιμο να λογίζεσαι φίλη του και σύντροφός του. Στάθηκε σε όλη τη ζωή του με αξιοπρέπεια, ενσυναίσθηση, απαράμιλλο θάρρος και ήθος. Η ζωή έχασε τον άνθρωπο που έζησε τρεις ζωές. Η παρακαταθήκη που αφήνει στους ανθρώπους του και στους αντικυριαρχικούς αγώνες είναι ζωντανή, και αυτός παραμένει ζωντανός μέσα από αυτούς. Με το κεφάλι ψηλά και με λύσσα στην καρδιά, αλύγιστος.

Εμείς δε σε αποχαιρετούμε, γιατί δεν έφυγες ποτέ.

Τιμούμε τον αγαπημένο μας σύντροφο σήμερα Τρίτη 4/1 στις 17:00 στην πλατεία Αγίας Σοφίας, στην καθιερωμένη συγκέντρωση της «Πρωτοβουλίας Υγειονομικών Θεσσαλονίκης Ενάντια στους Αποκλεισμούς» και την Τετάρτη 5/1 στις 14:00 στην Πολιτική κηδεία που θα γίνει στο νεκροστάσιο του Billy Palace (απέναντι από τα Νεκροταφεία Θέρμης).

Η εισήγηση της πρωτοβουλίας ‘εκπαιδευτικοί ενάντια σε όλους τους διαχωρισμούς και την αξιολόγηση’ στην εκδήλωση “Νέο σχολείο – Αξιολογώντας τις αξιολογήσεις”

Η ομάδα “Εκπαιδευτικοί ενάντια σε όλους τους διαχωρισμούς και την αξιολόγηση” δημιουργήθηκε μέσα σε μια συγκυρία όξυνσης της δυστοπίας που βιώνουμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όταν το τελευταίο επεισόδιο της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, ο άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτικός εμβολιασμός και οι υγειονομικές πιστοποιήσεις, άρχισε να εξελίσσεται παράλληλα με την απόπειρα επιβολής της αξιολόγησης.

Δεν αποτελούμε πολιτική ομάδα με μείζονες πολιτικές συμφωνίες ούτε άλλωστε ο στόχος μας είναι αυτός. Προσπαθούμε ως εργαζόμενες, ως υποκείμενα αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την πειθάρχηση, να βρούμε το νήμα που συνδέει την αντίθεση στην αξιολόγηση, δηλαδή σε μια πάγια προσπάθεια του κράτους κατηγοριοποίησης και ανταγωνισμού μεταξύ σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, με την αντίθεση στον έλεγχο και τις πολύ πρόσφατες διαιρέσεις που εισάγουν τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων.

Η νομοθέτηση του υποχρεωτικού εμβολιασμού για κάποιους εργαζόμενους, η έμμεση υποχρεωτικότητα για όλους τους άλλους και οι υγειονομικές πιστοποιήσεις για όλους και όλες ανεξαιρέτως δεν εμφανίστηκαν ως μεμονωμένα γεγονότα αλλά για μας αποτελούν το πιο πρόσφατο επεισόδιο της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας.

Είχε προηγηθεί μια σειρά μέτρων επιβολής μιας κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» από το κράτος με αφετηρία το lockdown, την απαγόρευση κυκλοφορίας και συναθροίσεων, τα πρόστιμα και τη σκληρή αστυνομική καταστολή, τον ιδεολογικό βομβαρδισμό γύρω από την παρουσίαση της πανδημίας ως ένα αυστηρά υγειονομικό γεγονός, την αναγόρευση των εγκεκριμένων από το κράτος «ειδικών» σε ελεγκτές της ζωής μας, το στρατηγικό αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» για την εκβιαστική συναίνεση στη μείωση των δαπανών για την υγεία, στη μείωση των μισθών και στην αύξηση των απολύσεων, τη βίαιη εισαγωγή στην τηλεκπαίδευση και την τηλεργασία – μια σειρά μέτρων που από τον Μάρτη του 2020 συνάντησαν λίγες και σπασμωδικές αντιστάσεις.

Συγκεκριμένα η τηλεκπαίδευση την προηγούμενη χρονιά αποτέλεσε βασική προϋπόθεση του lockdown και κομβικό σημείο της κρατικής στρατηγικής στην αναδιοργάνωση της καθημερινότητας των δυνητικά απείθαρχων υποκειμένων ώστε να μην εκμεταλλευτούν προς όφελός τους το μπλοκάρισμα της (ανα)παραγωγικής διαδικασίας. Απομόνωσε μαθήτριες, δασκάλες, γονείς και εργαζόμενους στα σπίτια τους αλλάζοντας βίαια τη φύση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πύκνωσε τον εργάσιμο χρόνο μειώνοντας ταυτόχρονα τις δαπάνες σε σταθερό κεφάλαιο εις βάρος του άμεσου μισθού. Συνέχεια ανάγνωσης →

3 μεταφράσεις που πλαισίωσαν την εκδήλωση “Κατασκευάζοντας συναινέσεις – Πανδημία και κρατική αφήγηση”

1. Από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό στην εμβολιαστική εκπαίδευση
2. Θέσεις για την Covid-1984
3. Σχετικά με την κινητοποίηση κατά του πάσο

Η πρώτη μετάφραση αφορά ένα άρθρο που πραγματεύεται το εμβολιαστικό καθεστώς στην Γερμανία σε σχέση με τα πολιτικά καθεστώτα. Το βρήκαμε ενδιαφέρον, καθώς συναντήσαμε κάποια στιγμή προσπάθειες σύνδεσης του εθελοντικού εμβολιασμού με το ναζιστικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, το δικαίωμα αντίρρησης συνείδησης στον εμβολιασμό ήταν αποτέλεσμα των σοσιαλιστικών και εργατικών αγώνων στην Αγγλία, που έφεραν την αλλαγή του εμβολιαστικού πλαισίου σε εθελοντικό και οδήγησαν στην αλλαγή του θεσμικού πλαισίου.

Oι άλλες δύο μεταφράσεις, έγιναν και αρχικά τυπώθηκαν ενισχυτικά της εκδήλωσης στον Θερσίτη με αφορμή την έκδοση της μπροσούρας “από την καραντίνα στην “ελευθερία” (Αntitriage). Πρόκειται για 2 κείμενα από αναρχικούς στην Ιταλία, το πρώτο περιέχει μια γενικότερη τοποθέτηση πάνω στην υγειονομική συγκυρία, την τεχνοκρατία και τον κοινωνικό έλεγχο, και το δεύτερο αποτυπώνει μια κριτική ματιά στις κινητοποιήσεις για το “υγειονομικό πάσο” του ιταλικού κράτους, από την πλευρά του ανταγωνιστικού κινήματος.

Η μπροσούρα Από την καραντίνα στην “Ελευθερία” | Antitriage

σημειώσεις για το υγειονομικό κράτος, την επιστήμη και τους εμβολιασμούς

Η μπροσούρα σε ψηφιακή μορφή: εδώ.

Αποσπάσματα από την μπροσούρα:

Η επιχείρηση «Ελευθερία», αυτό το «υψηλού» συμβολισμού -όσο και φαιδρότητας- όνομα που δόθηκε στο πρόγραμμα (εμμέσως) υποχρεωτικού γενικού εμβολιασμού ενάντια στην covid-19, δεν είναι παρά ένα κομμάτι από το μωσαϊκό τεχνικών καταναγκασμού, πειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου, στη δίνη του οποίου έχουν βρεθεί οι «εμπόλεμες» κοινωνίες εδώ και περισσότερο από ενάμιση χρόνο.

Συνέχεια ανάγνωσης →

Κείμενο από την ‘πρωτοβουλία υγειονομικών Θεσσλονίκης ενάντια στους αποκλεισμούς’

Οργή για τα λοκντάουν στις πρώτες φάσεις της πανδημίας που τσάκισαν τα παιδιά, τη νεολαία, τη μαύρη εργασία, τους μετανάστες, τους άστεγους, τους ρομά, τους τοξικοεξαρτημένους. Οργή για την κρατική διαχείριση της πανδημίας με απειλές, sms, πρόστιμα, απαγόρευση διαδηλώσεων…
Οργή για την ψυχική ευαλωτότητα που φούντωσε μέσα στα λοκντάουν, οργή και για την μεταχείριση που της επιφυλάξανε.
Οργή για τις αυτοκτονίες και τις γυναικοκτονίες.
Οργή για το ήδη ρημαγμένο σύστημα περίθαλψης που δεν ενισχύθηκε ούτε στην πρωτοβάθμια, ούτε στα νοσοκομεία, τόσο με μόνιμους διορισμούς, όσο και με υλικά, μηχανήματα, τριτοβάθμιες υποδομές.

Συνέχεια ανάγνωσης →

Αξιολογώντας τις αξιολογήσεις και το νέο σχολείο

Είναι σημαντικό να δούμε πώς οι αλλαγές στην εκπαίδευση εν καιρώ πανδημίας ενίσχυσαν, ίσως και έθεσαν, τις βάσεις για την επιχειρούμενη αναδιάρθρωση.
Με την τηλεκπαίδευση, το σχολείο, για τα παιδιά, εξισώθηκε αποκλειστικά με το μάθημα, αφού έχασαν τους ζωτικούς τους χώρους και τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση όντας κλεισμένα στο σπίτι. Η εκπαιδευτικός τέθηκε κρινόμενη από άγνωστο πλήθος και ελεγχόμενη από τη διεύθυνση. Η ανάγκη δε για υλικοτεχνική κάλυψη και παρουσία βοηθητικού προσώπου (γονέας ή και μισθωτός), έκαναν ορατές τις όποιες κοινωνικοταξικές ανισότητες.
Σε επόμενο χρόνο, με το ξεκίνημα των δια ζώσης μαθημάτων, οι εκπαιδευτικοί μετατράπηκαν σε ελεγκτές και ελεγχόμενες, τα τμήματα σε χώρους συνωστισμού, οι οδηγίες για αντιμετώπιση κρουσμάτων σε αστείο. Και τα κενά καλύπτονται ακόμη με έκτακτες αναπληρώσεις…

Συνέχεια ανάγνωσης →

Συγκέντρωση ενάντια στα green pass, την υποχρεωτικότητα και τους θιασώτες τους | Σάββατο 4/12 στις 12:00, Καμάρα

Τα έκτακτα μέτρα που ανακοινώνονται τον Μάρτη του ’20, μοιάζουν να κοντράρονται μεταξύ τους σε ένα διαγωνισμό αιφνιδιασμών και σκληρότητας. Κρατικά lockdown, απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων, ζωή σε 6 κωδικούς, εγκλεισμοί, πρόστιμα, βαφτίζονται υπερήφανα μέτρα υγειονομικού χαρακτήρα, την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία είναι ξανά απαγορευμένα τοπία, η πρωτοβάθμια περίθαλψη διαλύεται και δωρεάν μέτρα προστασίας ούτε για αστείο.

Φαίνεται πως η κατάσταση αυτή μονιμοποιείται, με τις συνθήκες να γίνονται ολοένα και χειρότερες. Το μόνο που επιχειρείται να σωθεί με αυτά είναι οι τσέπες κράτους και αφεντικών, κρατώντας μας πιστούς στις καταναλωτικές μας συνήθειες και αδιαφορώντας για το ποιοτικό επίπεδο της υγείας του ευρύτερου πληθυσμού, και ειδικά των πιο αόρατων.

Στη στοίβα των “υγειονομικών” αυτών μέτρων προστίθεται ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και με τη βούλα, που ήδη αποτελεί βασική απαίτηση αφεντικών από δω και κει. Αυτό που ξεκίνησε με το προσωπικό μονάδων υγείας και φροντίδας, ακολουθείται πλέον από τις πληθυσμιακές ομάδες άνω των 60 και με την ευρώπη να κάνει μεγάλα σχέδια για επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού στον ευρύτερο πληθυσμό στο άμεσο μέλλον.

Βλέπουμε την πίεση και τα οικονομικά πρόστιμα να περνάνε στις ανεμβολίαστες καθημερινά, με rapid tests να γίνονται δεκτά μόνο από ιδιωτικές μονάδες υγείας, με παρακρατήσεις μισθών και απολύσεις και την τελευταία προσθήκη, την ποινή των 100€ μηνιαίως στις ανεμβολίαστες άνω των 60ετών.

Τα προσωπικά δεδομένα πάνε περίπατο, με το κράτος να ελέγχει αυθαίρετα ιατρικές καταστάσεις πολιτών και μάλιστα να επιβάλλει πρόστιμα με βάση αυτές. Ήδη, με τους covid-free χώρους, ήρθε και η ποινικοποίηση με βάση απλά την ατομική κατάσταση ανοσίας.

Η τωρινή επιχείρηση καθολικού εμβολιασμού δεν είναι παρά μια προσπάθεια κράτους, κεφαλαίου και κοινωνικών συμμάχων ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ειναι οι θεραπείες, οι νοσηλείες, οι άδειες ειδικού σκοπού, οι αναρρωτικές και οι αντικαταστάσεις, η βελτίωση των συνθηκών ζωής, η μείωση και η απεντατικοποίηση του χρόνου εργασίας που κοστίζουν. Με την ελπίδα ότι το εμβόλιο μπορεί να περιορίσει αυτά τα έξοδα, η καθολικότητα γίνεται κυρίαρχη κρατική αξία.

Η πρώτη προσπάθεια για αυτό γίνεται μέσω πειθούς και δεν φαίνεται να λειτουργεί για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Για αυτό επιστρατεύονται τα μεγάλα μέσα, οι κρατικές αξίες πρέπει να μεταμφιεστούν σε ευρύτερες κοινωνικές, ώστε να τις ενστερνιστούν μεγαλύτερα κομμάτια. Πληρωμένοι κονδυλοφόροι, λίστες Πέτσα, ιεροκύρηκες του δελτίου των 9, συστημικοί καριερίστες και κομφορμιστές κάθε είδους επιστρατεύονται για αυτόν τον σκοπό. Το μότο τους; “Ο εμβολιασμός εμποδίζει την μετάδοση, για αυτό και είναι κοινωνικό καθήκον”. Την ίδια στιγμή που αναγκαστικά στοιβαζόμαστε σαν σαρδέλες στα λεωφορεία, συνωστιζόμαστε στις κουζίνες του επισιτισμού και τα εργοστάσια,. Είναι φανερό λοιπόν, είναι φανερό ότι ο περιορισμός της μετάδοσης αποτελεί φθηνή δικαιολογία από την πλευρά του κράτους για να πετύχει τον μαζικό καθολικό εμβολιασμό. Άλλη μια προσπάθεια, δηλαδή, που φαίνεται να πέφτει στο κενό, μιας και η κρατική πολιτική της λειτουργίας των γραμμών παραγωγής αδιαφορεί ολοκληρωτικά για τον περιορισμό της μετάδοσης. Απώτερος σκοπός, οι λιγότερες αντιδράσεις στους χωροφύλακες, στα πρόστιμα, στα QR code, στις αναστολές εργασίας και στις απολύσεις, στους νέους διαχωρισμούς, στους κανιβαλισμούς και στους ελεγκτές που διαγκωνίζονται για αυτό τον σκοπό. Οι καινούργιοι ρόλοι επιτηρητών και αποκλεισμένων μοιράζονται απλόχερα σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας.

Καθώς οι μήνες όμως περνάνε και η τεχνητή ανοσία -προστασία από βαριά νόσηση- μειώνεται, καθώς η χιλιοπαιγμένη πειθώ στις ανεμβολίαστες δεν απέφερε τα απαραίτητα, καθώς η κρίση στις πλάτες μας εντείνεται, το κράτος φέρνει στο προσκήνιο ακόμη πιο επιβλητικά την υποχρεωτικότητα, αυτή τη φορά ξεκινώντας από τους άνω των 60. Χωρίς κανένα πρόσχημα πια περιορισμού της μεταδοσης, έρχεται για λόγους κόστους να επιβάλλει υποχρεωτικές θεραπείες. Και βέβαια όχι τις ακριβές (μονοκλωνικά) που κρατάει για τα vip στελέχη στις ΜΕΘ, αλλά αυτές που προορίζονται για τα παραγωγικά κοπάδια. Μάλιστα, παρουσιάζει την κίνησή του ως κίνηση που δίνει το δικαίωμα στην επιλογή και όχι ως απειλητικό μέσο πίεσης. Η “επιλογή” ανάμεσα στον εμβολιασμό και το πρόστιμο των 100€ ανα μήνα εξαναγκάζει την συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα σε ουρές έξω από εμβολιαστικά κέντρα, στερώντας τους την ελευθερία πάνω στα σώματά τους. Όσον αφορά την πανδημία, χαρακτηρίζονται όλοι τους ευπαθείς και ηλικιωμένοι, όσον αφορά την εργασία όμως, θεωρούνται παραγωγικότατοι και πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται για ακόμη πόσα χρόνια, ανεξάρτητα με το αν πρέπει να σκαρφαλώνουν σκαλωσιές ή να σκάβουν χωράφια πριν το πότισμα.

Η κρατική διαχείριση της πανδημίας θα είναι και η διαχείριση της επόμενης κρίσης τους, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία. Και το βαρέλι των μέτρων δεν έχει πάτο.

Η διαφυγή από τις δεξιές και αριστερές επιταγές πειθάρχησης είναι μονόδρομος για να ζήσουμε, και τώρα και στο μέλλον.

Για να μη συνηθίσουμε σε νέους -υγειονομικούς- διαχωρισμούς, αλλά για να επιτεθούμε στη βία των διαχωρισμών με βάση το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τη φυλή, την καταγωγή, την τάξη…
Για να μην ανανεώνουμε κάθε 3 μήνες το δικαίωμα του να συναντιόμαστε.
Για να μη συνηθίσουμε στις φρίκες, τη ματαιότητα και τις θανατοπολιτικές, στη διαρκή επιτήρηση της ζωής μας.

Πόλεμος σε κράτος και αφεντικά.

Αλληλεγγύη στον Δ.Β.

Οι αγώνες και οι σχέσεις αλληλεγγύης είναι η δύναμή μας.

Μέσα στον περασμένο Σεπτέμβρη, ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη στον Δ.Β., εργαζόμενο του Κέντρου Υγείας Ζαγκλιβερίου, σύντροφό μας και σταθερό κομμάτι των αγώνων για ελεύθερη πρόσβαση σε ποιοτική περίθαλψη. Η δίωξη μάλιστα, που περιλαμβάνει βαριές κατηγορίες, αφορά κείμενο άσκησης συνδικαλιστικής κριτικής(!) και κινείται επίσημα από τη Διοίκηση της 4ης ΥΠΕ σε στενή συνεργασία με τη διεύθυνση του Κ.Υγ. Ζαγκλιβερίου. Αφορμή αποτελεί η αντίδραση που συνάντησε τις προηγούμενες εβδομάδες η επίμονη και ετσιθελική αποκαθήλωση από τη μεριά της Διεύθυνσης του επί 15 χρόνων πίνακα ανακοινώσεων των αγωνιζόμενων υγειονομικών. Ενός πίνακα που επικοινωνεί τα διάφορα προβλήματα γύρω από το σύστημα περίθαλψης, που συνεισφέρει στην κυκλοφορία αγώνων, που προσπαθεί να φέρει σε επαφή εργαζόμενες στα ιατρεία με τις κατοίκους ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ και τους αποκλεισμούς από αυτό.

Συνέχεια ανάγνωσης →

Συμμετοχή στην πανυγειονομική απεργία | Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, 11:00, 4η ΥΠΕ

Στηρίζουμε το κάλεσμα της
“πρωτοβουλίας υγειονομικών Θεσσαλονίκης ενάντια στους αποκλεισμούς”
για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη ΔΥΠΕ στην Αριστοτέλους στις 11π.μ. την Πέμπτη 21 Οκτώβρη 2021,
ημέρα πανυγειονομικής απεργίας.

 

αφίσα της πρωτοβουλίας: εδώ
κείμενο της πρωτοβουλίας: εδώ

Άμεσα μέτρα για να διακόψουμε τη μετάδοση της συναίνεσης στα κρατικά σχέδια

Δεύτερο φθινόπωρο φέτος μετά την έξαρση της πανδημίας, και η ανεπανάληπτη εμπειρία της κρατικής διαχείρισής της συνεχίζεται. Οι δύο επόμενες εβδομάδες που είναι αδιάκοπα κρίσιμες από πέρυσι, όπως μας λένε, δεν έχουν τελειωμό. Αυτοί μιλάνε με νούμερα κρουσμάτων και ποσοστών, εμείς μετράμε ανασφάλειες, φόβους, καταθλίψεις, μοναξιές και αφραγκιές, ενώ παράλληλα ανησυχούμε για τις πιο ευάλωτες ανάμεσά μας.

Συνέχεια ανάγνωσης →