Οργή για τα λοκντάουν στις πρώτες φάσεις της πανδημίας που τσάκισαν τα παιδιά, τη νεολαία, τη μαύρη εργασία, τους μετανάστες, τους άστεγους, τους ρομά, τους τοξικοεξαρτημένους. Οργή για την κρατική διαχείριση της πανδημίας με απειλές, sms, πρόστιμα, απαγόρευση διαδηλώσεων…
Οργή για την ψυχική ευαλωτότητα που φούντωσε μέσα στα λοκντάουν, οργή και για την μεταχείριση που της επιφυλάξανε.
Οργή για τις αυτοκτονίες και τις γυναικοκτονίες.
Οργή για το ήδη ρημαγμένο σύστημα περίθαλψης που δεν ενισχύθηκε ούτε στην πρωτοβάθμια, ούτε στα νοσοκομεία, τόσο με μόνιμους διορισμούς, όσο και με υλικά, μηχανήματα, τριτοβάθμιες υποδομές.
