Τα έκτακτα μέτρα που ανακοινώνονται τον Μάρτη του ’20, μοιάζουν να κοντράρονται μεταξύ τους σε ένα διαγωνισμό αιφνιδιασμών και σκληρότητας. Κρατικά lockdown, απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων, ζωή σε 6 κωδικούς, εγκλεισμοί, πρόστιμα, βαφτίζονται υπερήφανα μέτρα υγειονομικού χαρακτήρα, την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία είναι ξανά απαγορευμένα τοπία, η πρωτοβάθμια περίθαλψη διαλύεται και δωρεάν μέτρα προστασίας ούτε για αστείο.
Φαίνεται πως η κατάσταση αυτή μονιμοποιείται, με τις συνθήκες να γίνονται ολοένα και χειρότερες. Το μόνο που επιχειρείται να σωθεί με αυτά είναι οι τσέπες κράτους και αφεντικών, κρατώντας μας πιστούς στις καταναλωτικές μας συνήθειες και αδιαφορώντας για το ποιοτικό επίπεδο της υγείας του ευρύτερου πληθυσμού, και ειδικά των πιο αόρατων.
Στη στοίβα των “υγειονομικών” αυτών μέτρων προστίθεται ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και με τη βούλα, που ήδη αποτελεί βασική απαίτηση αφεντικών από δω και κει. Αυτό που ξεκίνησε με το προσωπικό μονάδων υγείας και φροντίδας, ακολουθείται πλέον από τις πληθυσμιακές ομάδες άνω των 60 και με την ευρώπη να κάνει μεγάλα σχέδια για επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού στον ευρύτερο πληθυσμό στο άμεσο μέλλον.
Βλέπουμε την πίεση και τα οικονομικά πρόστιμα να περνάνε στις ανεμβολίαστες καθημερινά, με rapid tests να γίνονται δεκτά μόνο από ιδιωτικές μονάδες υγείας, με παρακρατήσεις μισθών και απολύσεις και την τελευταία προσθήκη, την ποινή των 100€ μηνιαίως στις ανεμβολίαστες άνω των 60ετών.
Τα προσωπικά δεδομένα πάνε περίπατο, με το κράτος να ελέγχει αυθαίρετα ιατρικές καταστάσεις πολιτών και μάλιστα να επιβάλλει πρόστιμα με βάση αυτές. Ήδη, με τους covid-free χώρους, ήρθε και η ποινικοποίηση με βάση απλά την ατομική κατάσταση ανοσίας.
Η τωρινή επιχείρηση καθολικού εμβολιασμού δεν είναι παρά μια προσπάθεια κράτους, κεφαλαίου και κοινωνικών συμμάχων ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ειναι οι θεραπείες, οι νοσηλείες, οι άδειες ειδικού σκοπού, οι αναρρωτικές και οι αντικαταστάσεις, η βελτίωση των συνθηκών ζωής, η μείωση και η απεντατικοποίηση του χρόνου εργασίας που κοστίζουν. Με την ελπίδα ότι το εμβόλιο μπορεί να περιορίσει αυτά τα έξοδα, η καθολικότητα γίνεται κυρίαρχη κρατική αξία.
Η πρώτη προσπάθεια για αυτό γίνεται μέσω πειθούς και δεν φαίνεται να λειτουργεί για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Για αυτό επιστρατεύονται τα μεγάλα μέσα, οι κρατικές αξίες πρέπει να μεταμφιεστούν σε ευρύτερες κοινωνικές, ώστε να τις ενστερνιστούν μεγαλύτερα κομμάτια. Πληρωμένοι κονδυλοφόροι, λίστες Πέτσα, ιεροκύρηκες του δελτίου των 9, συστημικοί καριερίστες και κομφορμιστές κάθε είδους επιστρατεύονται για αυτόν τον σκοπό. Το μότο τους; “Ο εμβολιασμός εμποδίζει την μετάδοση, για αυτό και είναι κοινωνικό καθήκον”. Την ίδια στιγμή που αναγκαστικά στοιβαζόμαστε σαν σαρδέλες στα λεωφορεία, συνωστιζόμαστε στις κουζίνες του επισιτισμού και τα εργοστάσια,. Είναι φανερό λοιπόν, είναι φανερό ότι ο περιορισμός της μετάδοσης αποτελεί φθηνή δικαιολογία από την πλευρά του κράτους για να πετύχει τον μαζικό καθολικό εμβολιασμό. Άλλη μια προσπάθεια, δηλαδή, που φαίνεται να πέφτει στο κενό, μιας και η κρατική πολιτική της λειτουργίας των γραμμών παραγωγής αδιαφορεί ολοκληρωτικά για τον περιορισμό της μετάδοσης. Απώτερος σκοπός, οι λιγότερες αντιδράσεις στους χωροφύλακες, στα πρόστιμα, στα QR code, στις αναστολές εργασίας και στις απολύσεις, στους νέους διαχωρισμούς, στους κανιβαλισμούς και στους ελεγκτές που διαγκωνίζονται για αυτό τον σκοπό. Οι καινούργιοι ρόλοι επιτηρητών και αποκλεισμένων μοιράζονται απλόχερα σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας.
Καθώς οι μήνες όμως περνάνε και η τεχνητή ανοσία -προστασία από βαριά νόσηση- μειώνεται, καθώς η χιλιοπαιγμένη πειθώ στις ανεμβολίαστες δεν απέφερε τα απαραίτητα, καθώς η κρίση στις πλάτες μας εντείνεται, το κράτος φέρνει στο προσκήνιο ακόμη πιο επιβλητικά την υποχρεωτικότητα, αυτή τη φορά ξεκινώντας από τους άνω των 60. Χωρίς κανένα πρόσχημα πια περιορισμού της μεταδοσης, έρχεται για λόγους κόστους να επιβάλλει υποχρεωτικές θεραπείες. Και βέβαια όχι τις ακριβές (μονοκλωνικά) που κρατάει για τα vip στελέχη στις ΜΕΘ, αλλά αυτές που προορίζονται για τα παραγωγικά κοπάδια. Μάλιστα, παρουσιάζει την κίνησή του ως κίνηση που δίνει το δικαίωμα στην επιλογή και όχι ως απειλητικό μέσο πίεσης. Η “επιλογή” ανάμεσα στον εμβολιασμό και το πρόστιμο των 100€ ανα μήνα εξαναγκάζει την συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα σε ουρές έξω από εμβολιαστικά κέντρα, στερώντας τους την ελευθερία πάνω στα σώματά τους. Όσον αφορά την πανδημία, χαρακτηρίζονται όλοι τους ευπαθείς και ηλικιωμένοι, όσον αφορά την εργασία όμως, θεωρούνται παραγωγικότατοι και πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται για ακόμη πόσα χρόνια, ανεξάρτητα με το αν πρέπει να σκαρφαλώνουν σκαλωσιές ή να σκάβουν χωράφια πριν το πότισμα.
Η κρατική διαχείριση της πανδημίας θα είναι και η διαχείριση της επόμενης κρίσης τους, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία. Και το βαρέλι των μέτρων δεν έχει πάτο.
Η διαφυγή από τις δεξιές και αριστερές επιταγές πειθάρχησης είναι μονόδρομος για να ζήσουμε, και τώρα και στο μέλλον.
Για να μη συνηθίσουμε σε νέους -υγειονομικούς- διαχωρισμούς, αλλά για να επιτεθούμε στη βία των διαχωρισμών με βάση το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τη φυλή, την καταγωγή, την τάξη…
Για να μην ανανεώνουμε κάθε 3 μήνες το δικαίωμα του να συναντιόμαστε.
Για να μη συνηθίσουμε στις φρίκες, τη ματαιότητα και τις θανατοπολιτικές, στη διαρκή επιτήρηση της ζωής μας.
Πόλεμος σε κράτος και αφεντικά.