Μπροσούρα από την αντιμιλιταριστική εκδήλωση 25/11 με τον τίτλο:
“Λογοτεχνικές ψηφίδες του αντιμιλιταριστικού – αντιπατριωτικού αγώνα (Μέρος Α΄)”
Θεώδωρου Λασκαρίδη: “Το φονικό μοιραίο βόλι” (1920-1921)
Στρατή Μυριβίλη: “Πολεμος” (1928), “Η ζωή εν τάφω” (1924)
Χρίστου Ριζόπουλου: “Αναμνήσεις από το καλπάκι” (1933)
H μπροσούρα τυπώθηκε από την τυπογραφική collectiva Druck (θεσσαλονίκη) και διατίθεται χωρίς αντίτιμο – με ελεύθερη συνεισφορά.
Στις αρχές του Σεπτέμβρη, η συνέλευσή μας (Ανοικτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης) οργάνωσε καμπάνια αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στην Ειδομένη με το γενικό σύνθημα «Πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Είναι οι πόλεμοι, τα σύνορα, τα κράτη». Στο πλαίσιο της καμπάνιας οργανώθηκαν δράσεις (μικροφωνική, αναγραφή συνθημάτων, μοίρασμα 2000 κειμένων), μεταξύ των οποίων περιλαμβανόταν και η εβδομάδα συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης κατά το διάστημα από 14 έως 18 Σεπτεμβρίου.
Η ανταπόκριση ενός κομματιού του καθημερινού κόσμου της Άνω Πόλης ήταν πραγματικά εγκαρδιωτική. Καθαρός και καλοσυντηρημένος ρουχισμός, είδη πρώτης ανάγκης ( πάνες, σερβιέτες, σαπούνια, έτοιμη τροφή κ.ά.) γέμισαν την καρότσα ενός αγροτικού και τα πορτμπαγκάζ τριών αμαξιών, στέλνοντας από την Άνω Πόλη ένα μήνυμα κουράγιου και έναν χαιρετισμό αλληλεγγύης στους πρόσφυγες.
Τα πράγματα δόθηκαν στους ανθρώπους που έρχονται αδιάκοπα όλο το εικοσιτετράωρο κατά εκατοντάδες αναμένοντας να περάσουν τα σύνορα, συχνά για πολλές ώρες, μέσα σε τέντες και αναζητώντας πρώτες βοήθειες σε προσωρινά ιατρεία που, περισσότερο από ό, τι άλλο εκεί, φαίνονται να υπάρχουν κυρίως για να στηρίξουν την επίφαση της ανθρωπιστικής μέριμνας του ελληνικού κράτους και της ΕΕ. Οι ευκαιρίες μας να επικοινωνήσουμε επιβεβαίωσαν την αδιάκοπη ροή οικογενειών, ηλικιωμένων, ασυνόδευτων παιδιών, μεμονωμένων, που προσπαθούν να ξεφύγουν από έναν πόλεμο που δεν νοιώθουν δικό τους. Όπως και όσοι προηγήθηκαν, γνωρίζουν ότι η φυγή και ο αγώνας τους θα προσκρούουν στα σύνορα που θα συναντούν κάθε φορά, στα παιχνίδια των κρατικών και διακρατικών συμφερόντων και συμφωνιών, στη βία που αυτά υπαγορεύουν στις συνοριακές τους δυνάμεις, στην κατά κεφαλήν ταρίφα των διακινητών, στο κρύο, σε αρρώστιες, σε τοκετούς χωρίς την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική φροντίδα, σε κάθε λογής κακουχίες, και, ίσως, κάποιοι γνωρίζουν για την περαιτέρω αναμέτρησή τους με το κεφάλαιο των χωρών «υποδοχής» και την «εύρυθμη» πια και με ανθρωπιστικά προσχήματα κάλυψη των αναγκών του, όχι των δικών τους.
Κοινός μας εχθρός τα αφεντικά που μας κλέβουν τις ζωές, τα κράτη που μας κρατάνε υποταγμένους για τα συμφέροντα των «μεγάλων», ο ρατσισμός, ο φασισμός, η μισαλλοδοξία, τα σύνορα, ο πόλεμος.
Το κειμενο σε pdf: eidomeni blog
Φωτογραφίες από τη μεταφορά των ειδών πρώτης ανάγκης στην Ειδομένη:
Τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη
Το κείμενο που κρατάς στα χέρια σου είναι μια ελάχιστη κίνηση επικοινωνίας και έκφρασης της αλληλεγγύης μας. Είμαστε απλοί καθημερινοί άνθρωποι που οι περισσότεροι και οι περισσότερες εξαντλούμε τις μέρες μας σε κακοπληρωμένες δουλειές ή ψάχνοντας για μία. Δεν ανήκουμε σε κάποια φιλανθρωπική, θρησκευτική οργάνωση ή ΜΚΟ, ούτε έχουμε καμία σχέση με το ελληνικό κράτος και τους φορείς του. Δεν ανήκουμε σε κανένα κόμμα, λειτουργούμε ενάντια σε κάθε κυριαρχία και διαμορφώνουμε μόνοι το λόγο και τις πράξεις μας….
Όλοκληρο το ελληνικο εδω: eidomenh GR
English: eidomenh ENG
French: eidomenh FR
Farsi: eidomenh Farsi
“Ήμουν στον στρατό δυο χρόνια. Τα δυο χρόνια αυτά ήταν αρκετά για να καταλάβω πως οι σφαγές που γινόταν δεν είχαν κανένα νόημα. Εγώ δεν δέχτηκα να σκοτώσω κανέναν γιατί καμιά από τις δυο πλευρές- τις τρείς – πέντε -δέκα κανείς δεν ξέρει πόσες πια πλευρές- δεν μάχεται για κάποιο ιδανικό, παρά για τα συμφέροντα λίγων αφεντικών και για να κάνουν το παιχνίδι των Αμερικάνων, των Γερμανών, των πολυεθνικών.”
Λόγια Σύριου πρόσφυγα
Όλο το κείμενο εδώ: prosfigess
Σήμερα(27/8) στις 8:30 ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα από το σωματείο των εργαζομένων και πήγαμε άτομα από τη συνέλευση μοιράσαμε κείμενα και μιλήσαμε μαζί τους. Υπήρχε συγκέτρωση των εργαζομένων (80 περίπου) στο προαύλιο του νοσοκομείου όπου τέθηκαν τα χρόνια προβλήματα του νοσοκομείου για τη συνεχή υποβάθμισή του με την έλλειψη προσωπικού (γιατρων,καθαριστριών κ.α.), υλικών, την τεράστια καθυστέρηση στα ραντεβού των ασθενών κλπ., αλλα και τη διασύνδεσή του με το νοσοκομείο “Γεννηματάς” όπου διάφορες από τις υπηρεσίες που θα μπορούσε να προσφέρει το νοσοκομείο “Άγιος δημήτριος” μεταφέρθηκαν εκεί.
Από μας τέθηκε και το ζήτημα ότι πέρα από τις κινητοποιήσεις των ίδιων των εργαζομένων ο αγώνας πρέπει να συνδεθεί και με άλλα κομμάτια της κοινωνίας και ειδικά με τους χρήστες υγείας έτσι ώστε ο αγώνας να γίνει από κοινού.
Το κείμενο που μοιράστηκε σήμερα: St Dim 26-09-15
Σε όλες τις συζητήσεις με τον κόσμο της καθημερινότητάς μας, των μισθωτών, των ανεργων και των συνταξιούχων μια φράση επαναλαμβάνεται διαρκώς όταν αναφέρομαστε στο επικείμενο δημοψήφισμα:
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
Το όχι στα μέτρα φοβίζει κάποιους καθώς αποτελεί άγνωστη γη: Επιστροφή στη δραχμή, υποτίμηση, κούρεμα καταθέσεων, απλήρωτοι μισθοί και συντάξεις για άγνωστο χρόνο, είναι κάποιοι από τους υπαρκτούς φόβους.
Από την άλλη το ναι στα μέτρα, έξω από το άμεσο κουτσούρεμα που θα φέρουν τα μέτρα των 11 δις και που θα πλήξει ένα μεγάλο κομμάτι των μισθωτών και συνταξιούχων, είναι φανερό σε όλους ότι δεν αποτελεί το τελευταίο μνημονιακό μέτρο μιας και η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση συνεχίζεται. Τα νέα μέτρα θα φέρνουν και νέα μέτρα μέχρι, σαν το σαλάμι φέτα-φέτα, να υποτιμηθεί πλήρως η μισθωτή εργασία.
Δύο κοινωνικά στρατόπεδα φαίνονται να ετοιμάζονται πάνω στο ναι και στο όχι, στρατόπεδα που άρχισαν ήδη να κατεβαίνουν και στον δρόμο. Μεγάλο κομμάτι των στρατοπέδων αυτών είναι οι καθημερινοί μας εχθροί: Ακροδεξιά καθάρματα τύπου Καμμένου, ναζιστές της Χρυσής Αυγής, αγκαλιασμένοι με ξεπουλημένους τέως Πασόκους νυν Συριζαίους συνδικαλιστές, μαζί με κομμάτια του ελληνικού κεφαλαίου που η εκκαθάριση, των μνημονίων τα καταδικάζει σε μαρασμό είναι κάποιοι από τους εχθρούς μας στο ένα στρατόπεδο. Από την άλλη αντίστοιχοι ακροδεξιοί τύπου Βορίδη, Γεωργιάδη, Άνθιμου μαζί με ντόπια και ξένα αφεντικά, που έχουν ξεπεράσει την κρίση και πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους πάνω στην εξαθλίωση μας, μαζί με το ασπόνδυλο πολιτικό τους προσωπικό (Σαμαρας, Βενιζέλος, Θεοδωράκης…)
Την ίδια στιγμή μέσα σε αυτά τα στρατόπεδα βρίσκονται και εκμεταλλευόμενοι που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Δυστυχώς τα στρατόπεδα που δημιουργεί το ΟΧΙ και το ΝΑΙ, στρατόπεδα με αφεντικά και δούλους μαζί, πολύ πιθανόν να διχάσουν για μεγάλο διάστημα τον κόσμο των εκμεταλλευομένων.
Σε αυτή την κατάσταση, δεν φτάσαμε τυχαία
Ήδη από την αρχή της κρίσης βλέπαμε αυτά που αντιμετωπίζαμε στις καθημερινότητες μας ως κομμάτι μιας παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού κόσμου και επιλέξαμε να αυτοοργανωθούμε και να αγωνιστούμε ενάντια στις συνέπειες της κρίσης στις καθημερινότητες μας γνωρίζοντας ότι η κρίση είναι κρίση του συστήματος του ανταγωνισμού και του κέρδους και μπορεί να απαντηθεί μόνο από την οργάνωση της κοινωνίας από την ίδια, χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση, έξω και ενάντια στην οικονομία της αγοράς.
Απέναντι σε αυτή τη στάση, και τους καθημερινούς αγώνες που γύρω τους για μεγάλο διάστημα συσπειρώθηκε κομμάτι των εκμεταλλευομένων, συναντούσαμε την στάση που έβλεπε ότι η λύση στα κοινωνικά ζητήματα της κρίσης δεν θα δίνονταν ούτε από τους κοινωνικούς αγώνες και την ανάπτυξη τους, ούτε από μια συνολική αλλαγή του κοινωνικού συστήματος αλλά από την «αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών» που θα ερχόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε την εξουσία. Έτσι αυτή η στάση εκτόνωσε τους αγώνες, διέλυσε συλλογικοποιήσεις, αλλά κυρίως, δημιούργησε ένα κλίμα «κυβερνητισμού»: Ότι τα προβλήματα θα λυθούν με την απόκτηση της εξουσίας. Αρκεί η μαγική ψήφος του ατομικοποιημένου ψηφοφόρου για να αλλάξει η κατάσταση.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις όποιες ευθύνες του κινήματος για αυτές τις εξελίξεις, η επιλογή του κυβερνητισμού είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την σημερινή κατάσταση.Έτσι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκε ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν αρκεί για να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού και ότι η «διαπραγμάτευση» δεν κατάφερε να αλλοιώσει τα μέτρα που η δικτατορία των αγορών επιβάλλει σε όλες τις κοινωνίες της Ευρώπης, οδήγησε στο δημοψήφισμα ώστε να παραταθεί έτσι το αδιέξοδο σενάριο της πολιτικής λύσης.
Εμείς συνεχίζουμε τον δρόμο που εδώ και χρόνια έχουμε επιλέξει, τον δρόμο της αυτοοργάνωσης της άμεσης δράσης των καθημερινών αγώνων: Ένα δρόμο που δεν συμμετέχει ούτε συμμετείχε, που δεν περίμενε ούτε περιμένει από εκλογές και δημοψηφίσματα να αλλάξουν την κοινωνική μας πραγματικότητα και που συναντιέται με τοΝ άλλο με κριτήριο τη στάση στους αγώνες και που μέσα από αυτούς δημιουργεί τις συλλογικότητές του και τις ελπίδες του.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΑ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ
Κάθε Τρίτη, μετά τις 20:30, στο στέκι άνω πόλης, πλατεία κουλέ καφέ
anopoli.espivblogs.net
Το κείμενο εδώ σε pdf: δημοψηφισμα
Πρόσφατα στο κέντρο της πόλης, μια κοπέλα δέχθηκε άγρια επίθεση στην είσοδο της πολυκατοικίας της από άγνωστο άντρα. Έχουν επίσης αναφερθεί απόπειρες βιασμού στην περιοχή της Ροτόντας και του Μπιτ Παζάρ, καθώς και η υπόθεση βιασμού κατ’ επανάληψη μιας ανήλικης κοπέλας από ομάδα ανήλικων αγοριών στην Α. Πόλη….
….Ορίζουμε μόνες μας τρόπους αντίδρασης στο δρόμο και στο σπίτι, διεκδικώντας ταυτόχρονα την αλλαγή των νοοτροπιών καταπίεσης και την ύπαρξή μας στο δημόσιο χώρο χωρίς προστάτες και αστυνόμευση της συμπεριφοράς μας ή των γειτονιών μας.
Όλο το κειμενο εδώ σε Pdf: viasmos
Πριν εφτά χρόνια η αυτοοργάνωση έγινε θεμέλιο και σε ένα άλλο πεδίο, αυτό του αθλητισμού.Πέντε ποδοσφαιρικές ομάδες, που ξεπετάχτηκαν η μία μετά την άλλη, παίρνουν μέρος στα ερασιτεχνικά τοπικά πρωταθλήματα, λειτουργούν ως αντιιεραρχικές και αυτοοργανωμένες συλλογικότητες και στόχο έχουν τον αντιφασιστικό και αντικαπιταλιστικό αθλητισμό. Χωρίς χορηγούς, χωρίς επαγγελματίες παράγοντες και εχθρικές σε ρατσιστικές, σεξιστικές και φασιστικές ιδεολογίες και συμπεριφορές, παίρνουν τη μπάλα στα -χέρια- τους και σκοράρουν.
2008 “Έκρηξη”- Προοδευτική Τούμπας(Θεσσαλονίκη)
2012 “ΑΠΟ” Αυτόνομη Ποδοσφαιρική Ομάδα(Πάτρα)
2013 “Liberta” Ελευθεριακός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος (Βόλος)
2014 “Απείθαρχος Ιωαννίνων” (Γιάννενα)
2015 “Μαρίνος Αντύπας” Αθλητικός Σύλλογος (Λάρισα)
+Αntifa league Athens(2012)
«Ο στρατός είναι ο λαός», δήλωσε πρόσφατα ο Π. Καμμένος. Κι όμως, δε φαίνεται να πείθει αρκετούς που δεν έχουν σκοπό να γίνουν κρέας για τα κανόνια και έτσι εκδικητικά δέχονται διώξεις, στρατοδικεία και πρόστιμα. Κάποιοι ενοχλούνται σφόδρα όταν κάποιοι αμφισβητούν τη σημασία του στρατού και αντιτίθενται, τόσο που όλα αυτά τα χρόνια αυξάνουν τη καταστολή και το κυνήγι όποιων αρνούνται να καταταγούν, ώστε να τους εξοντώσουν αλλά και να αποτρέψουν άλλους να πράξουν το ίδιο.
Κάθε αγόρι-άντρας σε αυτή τη χώρα έχει την υποχρέωση να δώσει 9 μήνες (ή και παραπάνω) για να εκπαιδευτεί να προστατεύσει την “πατρίδα” – να εκπαιδευτεί να πολεμήσει τον εχθρό. Όλοι και όλες μας το θεωρούμε φυσιολογικό.
Αλλά για ποιόν πόλεμο μιλάμε; Ποιός ξεκινάει έναν πόλεμο;
Κάποιος σαν εμάς, που κάθε μέρα παλεύουμε για την επιβίωση μας και την αξιοπρέπεια μας, ανεξαρτήτως ποιας πλευράς των συνόρων βρισκόμαστε, και ποιας σημαίας ο ίσκιος πέφτει πάνω μας;
Ποιός είναι ο εχθρός μας;
