Είναι σημαντικό να δούμε πώς οι αλλαγές στην εκπαίδευση εν καιρώ πανδημίας ενίσχυσαν, ίσως και έθεσαν, τις βάσεις για την επιχειρούμενη αναδιάρθρωση.
Με την τηλεκπαίδευση, το σχολείο, για τα παιδιά, εξισώθηκε αποκλειστικά με το μάθημα, αφού έχασαν τους ζωτικούς τους χώρους και τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση όντας κλεισμένα στο σπίτι. Η εκπαιδευτικός τέθηκε κρινόμενη από άγνωστο πλήθος και ελεγχόμενη από τη διεύθυνση. Η ανάγκη δε για υλικοτεχνική κάλυψη και παρουσία βοηθητικού προσώπου (γονέας ή και μισθωτός), έκαναν ορατές τις όποιες κοινωνικοταξικές ανισότητες.
Σε επόμενο χρόνο, με το ξεκίνημα των δια ζώσης μαθημάτων, οι εκπαιδευτικοί μετατράπηκαν σε ελεγκτές και ελεγχόμενες, τα τμήματα σε χώρους συνωστισμού, οι οδηγίες για αντιμετώπιση κρουσμάτων σε αστείο. Και τα κενά καλύπτονται ακόμη με έκτακτες αναπληρώσεις…