οι τυχαίοι (;) θάνατοι δυο περαστικών: Μανώλης Καντάρης, Αλί Αμπντούλ Μάναν
(ο Μπαγκλατεσιανός που κανείς δεν γνωρίζει το όνομά του), αλλά εμείς θέλουμε να το θυμόμαστε…
Ενώ στο φωτισμένο Σύνταγμα ένα αξιοσημείωτο πλήθος αναζητά τρόπους να εκφράσει την απελπισία και την οργή του, παράλληλα στο ίδιο σύμπαν, στις διπλανές σκοτεινές γειτονιές, εξελίσσεται ένα απεχθές έγκλημα εναντίον μεταναστών και ξένων..
Τρίτη 10 Μάη ξημερώματα, ο 44χρονος Μανώλης Καντάρης μαχαιρώνεται θανάσιμα στην γωνία Ηπείρου και Γ’ Σεπτεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας συγκεντρώνονται στο σημείο της δολοφονίας κάτοικοι της περιοχής, φίλοι και συγγενείς. Στο ίδιο σημείο συγκεντρώνονται επίσης εθνικιστές, ακροδεξιοί, οργανωμένα μέλη της χρυσής αυγής και άλλων φασιστικών, παρακρατικών οργανώσεων εκμεταλλευόμενοι πολιτικά τον αποτρόπαιο αυτόν θάνατο.
Τις επόμενες μέρες εξαπολύεται ρατσιστικό πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας, με επιθέσεις σε σπίτια και μαγαζιά μεταναστών, ανθρωποκυνηγητό και τραυματισμούς με μαχαίρια, κατσαβίδια και ρόπαλα εναντίον όσων κινούνται στην περιοχή, με πυρπολύσεις αυτοσχέδιων τζαμιών. Οικογένειες μεταναστών με τα μικρά τους παιδιά αναγκάστηκαν να κρυφτούν σε μαγαζιά στη Βαρβάκειο αγορά για να γλιτώσουν από τη ρατσιστική μανία των ακροδεξιών οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν ακόμη και στο συσσίτιο των αστέγων πίσω από το δημαρχείο.
Οι παρακρατικοί δολοφόνοι στέλνουν δεκάδες μετανάστες/στριες σε νοσοκομεία με σοβαρά τραύματα και ο 21χρονος Μπαγκλαντεσιανός μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου στα Κάτω Πατήσια. Στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα η γνωστή φασιστική επιτροπή κατοίκων, συνεχίζει κι αποκορυφώνει τη δράση της με την συνεπικουρία των μπάτσων και φυσικά των ακροδεξιών συμμοριών που αναλαμβάνουν τις βρώμικες δουλειές όταν σκοτεινιάζει.
Όμως τα παραπάνω φρικιαστικά σενάρια δεν λαμβάνουν χώρα σε παρελθοντικό χρόνο, η βαρβαρότητα συνεχίζεται στον ενεστώτα και θα συνεχίζεται και στον μέλλοντα.
αλβανία, ρωσία,βουλγαρία,κίνα, πακιστάν, αφγανιστάν, μπαγκλαντές, αίγυπτος, λιβύη…
Οι ίδιες οι εκμεταλλευτικές συνθήκες ξερίζωσαν τους ανθρώπους από τον τόπο τους, γέννησαν πολέμους, φτώχεια , πολιτικούς διωγμούς και επομένως την επιτακτική ανάγκη για αναζήτηση καλύτερης τύχης ή απλά επιβίωσης στον ελλαδικό χώρο. Το πολιτικοοικονομικό σύστημα εκμετάλλευσης, με την επίδραση της εντεινόμενης οικονομικής ύφεσης των τελευταίων χρόνων, δημιουργεί νέες συνθήκες καθημερινού πολέμου για επιβίωση στην καρδιά των μεγαλουπόλεων. Όχι πια μόνο για τους μετανάστες, αλλά και για τους ντόπιους. Κι αυτή τη φορά δε φαίνεται διέξοδος για κανένα κομμάτι καταπιεζόμενων.
Ο καπιταλισμός έρχεται αντιμέτωπος με ένα παράδοξο και δισεπίλυτο πρόβλημα που ο ίδιος δημιούργησε. Στις περιόδους ανάπτυξης, η υποτιμημένη εργατική δύναμη των μεταναστών καθώς και των ντόπιων, είναι απολύτως χρήσιμη για την κερδοφορία του κεφαλαίου, ενώ σήμερα, είναι απαραίτητη η εκκαθάριση των πλεονάζοντων ντόπιων και μεταναστών. Μια εκκαθάριση που στόχο έχει τον πλήρη έλεγχο της αυξανόμενης εισόδου μεταναστών στις μητροπόλεις, στο βαθμό που χαρακτηρίζονται αχρείαστοι και δυνητικά επικίνδυνοι για την κανονικότητα και την τάξη. Η ευρώπη γίνεται φρούριο και αποβάλλει τους απόκληρους μη ενταγμένους (βλ. διωγμούς των τσιγγάνων ρομά απ’ το Παρίσι) ενώ σκληραίνει τα σύνορά της για να αποφύγει τις ορδές απελπισμένων ανθρώπων που φτάνουν από όλες τις γωνιές του κόσμου. Η κρίση έχει δημιουργήσει συνθήκες εγκλωβισμού σε ντόπιους και μετανάστες…
πατήσια, κυψέλη, ομόνοια, μεταξουργείο, άγιος παντελεήμονας
Οι καινούριοι μετανάστες (Ασιάτες, Αφρικανοί), στοιβάζονται σε γειτονιές-γκέτο πάνω στους παλιότερους μετανάστες (Αλβανούς, Ρώσους, Πολωνούς), οι οποίοι με την σειρά τους στοιβάζονται πάνω στους «ντόπιους» (πολλοί από αυτούς εσωτερικοί μετανάστες-βλάχοι και «τουρκόσποροι»-όπως τους αποκαλούσαν οι ρατσιστές των αρχών του αιώνα-). Όλοι είναι φτωχοί και όλοι «περισσεύουν»…
Δουλειές δεν υπάρχουν, αλλά και αν υπάρχουν το εισόδημα συρρικνώνεται, η εύρεση εργασίας φαντάζει μάταιη, χρόνος άπλετος για σκέψη και απελπισία… και εκεί δημιουργείται έδαφος για το ρατσιστικό μίσος για τη διαφορετικότητα (φυλετική, πολιτισμική, θρησκευτική, σεξουαλική). Οι φτωχοί πάνε να φάνε άλλους φτωχούς… και ο κανιβαλισμός κυριαρχεί με διάφορες εκφάνσεις.
Ο φόβος μεγεθύνεται με τη φαντασία και την ρατσιστική προπαγάνδα. Ο φόβος για την αβάσταχτη καθημερινότητα, τη μιζέρια, ο φόβος των χαμένων ονείρων και ζωών, ο φόβος της γενικευμένης εξαθλίωσης, ο φόβος του «έλληνα» πως ενδεχομένως θα φτάσει στην εξαθλίωση των μεταναστων, πως θα γίνει και αυτός πιο κάτω από τους κάτω.
Καταλυτικό στην κλιμάκωση της ρατσιστικής βίας είναι ότι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας συναινεί σιωπηλά στο μίσος και την τυφλότητα, αφήνοντας τα δρώμενα να εκτυλίσονται, κλείνοντας τα μάτια…
Η μεταμφίεση της εγκληματικότητας στις παραπάνω γειτονιές (που η ίδια η καπιταλιστική κρίση γεννά) σε προϊόν σκοτεινών και απολίτιστων ανθρώπων καθιστά το κράτος εγγυητή της τάξης και της ασφάλειας. Οι διαχειριστές της εξουσίας, μέσα από το φόβο και την ανασφάλεια των ανθρώπων βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για περισσότερη αστυνόμευση, καταστολή και εν τέλει καλύτερο έλεγχο των περισσευάμενων ευνοώντας τους δικούς τους. Επιπρόσθετα στηρίζουν κοινωνικές ομάδες που θεωρούν κυρίαρχες, υποθάλποντας με αυτόν τον τρόπο τις συγκρούσεις με αποτέλεσμα στην συνέχεια να εμφανίζονται ως η ουδέτερη και απαραίτητη δύναμη διαιτησίας της κοινωνικής ζούγκλας. Άλλωστε είναι διαχρονική και γνωστή η συγκοινωνούσα σχέση των μπάτσων/πολιτικών/εξουσιαστών με φασίστες, νταβατζίδες, μεγαλεμπόρους ναρκωτικών κλπ..
Ο ιδεολογικός και πρακτικός πόλεμος στους φτωχούς και εξαθλιωμένους ντόπιους ή μη, στοχεύει στην εθελούσια υποταγή τους και την αδιαμαρτύρητη εκκαθάρισή τους…
Άνω πόλη, γεντί κουλέ, τσινάρι, κουλέ καφέ…
Οι καθημερινές διαδρομές μας, πατάνε στα ίχνη μιας πολυπολιτισμικής και έμφυλης καταπίεσης στο παρελθόν και στο τώρα. Απόγονοι μιας κοινωνικής ιστορίας, που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει προσφυγιά και οικονομική μετανάστευση, θεωρούμε πως όλοι κι όλες που ήρθαν από άλλες χώρες -και έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ντόπια αφεντικά- έχουν λόγο για την τύχη τους -όχι μόνο όσοι και όσες έχουν την ελληνική υπηκοότητα-. Είναι η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος στο παρόν. Οι επιλογές μας ξεκάθαρες. Καμία ενότητα με τους ιδιοκτήτες των ζωών μας στο βωμό της εθνικής σωτηρίας και εκκαθάρισης. Ζωντανεύοντας την συλλογική μας μνήμη αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει καταπίεση και εκμετάλλευση και θεωρούμε κατά κύριο λόγο, πως σύμμαχοί μας είναι οι εκμεταλλευόμενοι που αγωνίζονται για την χειραφέτησή τους, όποιο κι αν είναι το χρώμα τους, όποια κι αν είναι η γλώσσα τους, όποιο κι αν είναι το φύλο τους. Η επιβίωση γίνεται πλέον ένα στοίχημα, που για να κερδηθεί, πρέπει να αντισταθούμε στον κοινωνικό κανιβαλισμό, που ορίζεται από το όλοι εναντίον όλων και ο καθένας για τον εαυτό του. Ας συναντηθούμε λοιπόν ξανά και ας δομήσουμε κοινότητες αγώνα στις γειτονιές μας. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Κανένας μας δεν περισσεύει, οι μόνοι που περισσεύουν είναι τα αφεντικά!
Συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση σε κάθε γειτονιά!
Πίσω δολοφόνοι!
Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης
