>
Η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Α. Πόλης συμμετέχει μαζί με κάτοικους, γείτονες και αλληλέγγυους στη συνέλευση που οργανώθηκε ενάντια στην κατεδάφιση των καστρόπληκτων σπιτιών της Α. Πόλης. Η συνέλευση παραβρέθηκε μάλιστα στη “λαϊκή” συνέλευση που κάλεσε το Γ΄ Δημοτικό Διαμέρισμα στην πλατεία Τερψιθέας και έθεσε το ζήτημα στη βάση της επιχειρηματολογίας της, δηλαδή εκτός μιας λογικής που βλέπει το γκρέμισμα των καστρόπληκτων ως καθαριότητα και ανάδειξη της ομορφιάς των τοιχών.
Η συνέλευση πραγματοποιείται κάθε εβδομάδα στο παρκινγκ στο Τσινάρι (Ακρίτα με Στρυμώνος). Όποιος/α ενδιαφέρεται να συμμετέχει ας παρακολουθεί τις αφίσες που κολλούνται στην περιοχή για να ενημερωθεί για το επόμενο ραντεβού.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:
Μπουλντόζες στην Άνω Πόλη: πάλι θέλουν να μας διώξουν;
Στο ίδιο έργο θεατές. Πάλι είδαμε συνεργεία του Δήμου να γκρεμίζουν προσφυγικά, «καστρόπληκτα» σπίτια και να απειλούν με κατεδάφιση σπίτια που μένουν μέσα άνθρωποι! Και γιατί όλα αυτά; Για να αναδείξουν τα Βυζαντινά Τείχη; Για τον τουρισμό; Για ν’ απορροφήσουν κανά κονδύλι που τους ήρθε στα Ταμεία; Για ν’ ανέβουν τα νοίκια της περιοχής και οι αξίες των διαμερισμάτων των ιδιοκτητών; Μήπως για ν’ ανοίξει καμιά δίοδος, κανένα οικοπεδάκι για τους εργολάβους; Σε κάθε περίπτωση το σύμπλεγμα εργολάβοι – Δήμος – Αρχαιολογική επιτίθονται στο δικαίωμα της στέγασης όσων δεν έχουν «γεμάτο πορτοφόλι» και «μπαζώνουν» ξανά την ιστορία αυτής της περιοχής(ειδικά αυτή η Αρχαιολογική «ξεσκίζεται» για ν’ αναδείξει κάθε ελληνοπρεπές μνημείο, «θάβοντας» φυσικά το οθωμανικό και εβραϊκό παρελθόν ολόκληρης της Θεσσαλονίκης).
Να τους θυμίσουμε όμως μερικά πράγματα: η Άνω Πόλη υπήρξε πάντα χώρος φιλοξενίας «ταπεινών και καταφρονεμένων». Το 1878 έγινε το νέο σπίτι προσφύγων από τη Βοσνία. Στη μεγάλη πυρκαγιά του 1917 δέχτηκε πυρόπληκτους που έχασαν το σπίτι τους. Το 1922 είδε χιλιάδες πρόσφυγες να καταφτάνουν στις πλαγιές της. Και από τότε να την κατοικούν άνθρωποι φτωχοί. Ούτε η αντιπαροχή των δεκαετίων του ’60-’70 δεν την άγγιξε όσο την υπόλοιπη Θεσσαλονίκη. Ούτε ο σεισμός του ’78. Είναι μόλις τη δεκαετία του ’80 αλλά κυρίως του ’90 που έχουμε την «άλωση» της περιοχής από εργολάβους που εκμεταλλεύονται κάθε τετραγωνικό εκατοστό για να χτίσουν τα λεγόμενα «νέα παραδοσιακά σπίτια»: υψηλοί όγκοι τα περισσότερα, χωρίς ανοιχτωσιά. Πολλοί κάτοικοι της περιοχής, θέλοντας να ξεφύγουν ατομικά από τη φτώχεια και τα «παλιόσπιτα», συμφωνούν με αυτό που συμβαίνει. Δίνουν πρόθυμα τα σπίτια τους για αντιπαροχή ή για απαλλοτρίωση/αποζημίωση από τον Δήμο. Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν «η έκρηξη των ενοικίων».
Οι πιο φτωχοί της Άνω Πόλης άρχισαν σιγά-σιγά να φεύγουν, οι γειτονιές ν’ αλλάζουν κατοίκους και σχέσεις.
Ο Δήμος και οι «παρά τω Δήμο» εργολάβοι, με αφορμή την πολιτιστική πρωτεύουσα του 1997, βάζουν και αυτοί μπροστά ένα σχέδιο ανάπλασης της περιοχής: θέλουν μια «Πλάκα», μια «Μονμάρτη», μια «ζώνη» ακριβής κατοικίαςγια τους πλουσίους του κέντρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε έγιναν, με δημόσιους πόρους, η πλακόστρωση δρόμων, το βάψιμο σπιτιών, οι φωταγωγήσεις και άλλα έργα. Πραγματικός σκοπός τους δεν ήταν η «αισθητική ανάδειξη» της περιοχής αλλά το ν’ ανέβει η αξία των ακινήτων/οικοπέδων. Εκείνη όμως την εποχή αναδεικνύεται μια πρώτη αντίσταση στην κατεδάφιση των «καστρόπληκτων» σπιτιών της οδού Επταπυργίου. Ακούγεται ένας διαφορετικός δημόσιος λόγος που μιλά για την ιστορική, προσφυγική μνήμη, για σπίτια που δεν πρέπει να γκρεμιστούν αλλά να κατοικηθούν από τους μη-έχοντες.
Και σήμερα; Μετά το «πάγωμα» της διαδικασίας κατεδάφισης των «καστρόπληκτων» φαίνεται ότι οι μπουλντόζες επέστρεψαν. Ήδη από το ’97 και μετά γίνονταν συνέχεια κάποιες κατεδαφίσεις. Τώρα απειλούνται σπίτια στην οδό Ισμήνης, Ευρυμέδοντος, Επταπυργίου και αλλού. Απειλούνται καταλήψεις στέγης, σπίτια φτωχών γερόντων που δεν δέχτηκαν την αναγκαστική απαλλοτρίωση του Δήμου, σπίτια που είναι κατοικήσιμα αν ο Δήμος και οι ιδιοκτήτες τους (που τα έχουν εγκαταλείψει ή καταστρέψει) τα παραχωρούσαν σε ανέργους ή άπορους ή φοιτητές ή οποιονδήποτε ήθελε να τα συντηρήσει και να τα διασώσει λύνοντας το στεγαστικό του πρόβλημα!
Θα τους αφήσουμε λοιπόν στο καταστρεπτικό τους έργο; Σε μια περίοδο που η κρίση έχει μεταφερθεί στις πλάτες μας, που κάθε μέτρο που παίρνεται είναι εναντίον μας, σε μια περίοδο που πραγματική φτώχεια μαστίζει τον κόσμο, η ανάγκη της δωρεάν ή φθηνής στέγασης είναι εκρηκτική. Αντίθετα, τα σχέδια της «ανάπλασης» του Δήμου και των εργολάβων διώχνουν τον κόσμο που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα: θέλουν τα νοίκια ακριβά, ακόμα και για «παραδοσιακές τρύπες» που τώρα τα ονομάζουν…studios…
- ΚΑΝΕΝΑ «ΚΑΣΤΡΟΠΛΗΚΤΟ» ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ –ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΚΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΤΟΥ.
- ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΣΤΕΓΟΥΣ – ΑΝΩ ΠΟΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΟΧΙ ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ
Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης
