«Ο στρατός είναι ο λαός», δήλωσε πρόσφατα ο Π. Καμμένος. Κι όμως, δε φαίνεται να πείθει αρκετούς που δεν έχουν σκοπό να γίνουν κρέας για τα κανόνια και έτσι εκδικητικά δέχονται διώξεις, στρατοδικεία και πρόστιμα. Κάποιοι ενοχλούνται σφόδρα όταν κάποιοι αμφισβητούν τη σημασία του στρατού και αντιτίθενται, τόσο που όλα αυτά τα χρόνια αυξάνουν τη καταστολή και το κυνήγι όποιων αρνούνται να καταταγούν, ώστε να τους εξοντώσουν αλλά και να αποτρέψουν άλλους να πράξουν το ίδιο.
Κάθε αγόρι-άντρας σε αυτή τη χώρα έχει την υποχρέωση να δώσει 9 μήνες (ή και παραπάνω) για να εκπαιδευτεί να προστατεύσει την “πατρίδα” – να εκπαιδευτεί να πολεμήσει τον εχθρό. Όλοι και όλες μας το θεωρούμε φυσιολογικό.
Αλλά για ποιόν πόλεμο μιλάμε; Ποιός ξεκινάει έναν πόλεμο;
Κάποιος σαν εμάς, που κάθε μέρα παλεύουμε για την επιβίωση μας και την αξιοπρέπεια μας, ανεξαρτήτως ποιας πλευράς των συνόρων βρισκόμαστε, και ποιας σημαίας ο ίσκιος πέφτει πάνω μας;
Ποιός είναι ο εχθρός μας;
Και όμως από την άλλη πλευρά αυτών των γραμμών που λέγονται σύνορα και που τόσο αυθαίρετα χαράχτηκαν στο χάρτη, άνθρωποι σαν εμάς κλήθηκαν να κάνουν το ίδιο. Κληθήκαμε όλοι να εκπαιδευτούμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον.
Μήπως εμείς θα μοιραστούμε το πετρέλαιο του αιγαίου για το οποίο θα κληθούμε να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε; Και αν κάποιοι έχουν σκοπό να το μοιραστούν, συμμαχώντας με όσους κυριαρχούν πάνω τους μπας και πάρουν κανένα κομμάτι της πίτας, και πατώντας αν χρειαστεί στα πτώματα ανθρώπων σαν και τους ίδιους, εμείς σίγουρα δεν έχουμε σκοπό να είμαστε από δαύτους.
Σε ποιόν πόλεμο σκοτώνονται αυτοί που το ξεκινάν; Αυτοί που τον λαχταράν; Αυτοί που τον σχεδιάζουν;
Δε μας είναι καθόλου γοητευτικές οι ιστορίες του κάθε τρελού στρατηλάτη, φανατικού κι εξουσιομανή που έσπειρε το θάνατο και την καταστροφή για την ικανοποίηση της λαχτάρας του (ή και των συμφερόντων του). Καμία περηφάνια δε νιώθουμε μπροστά στα μνημεία των πεσόντων ανά τον κόσμο, παρά μόνο θλίψη -και σίγουρα δεν ονειρευόμαστε να χαραχτεί το όνομα κανενός και καμίας σε τέτοια μνημεία.
Κι αν πολλοί θα λέγανε ότι ο πόλεμος είναι πόνος και δάκρυα, πολύ λιγότεροι θα παραδέχονταν ότι είναι λογικό κανείς να αρνείται το στρατό. Κι όμως, είναι ο ίδιος στρατός που θα κηρύξει το μίσος για όσους μένουν στην άλλη πλευρά των συνόρων. Που θα μάθει στους στρατιώτες να δέχονται αδιαμαρτύρητα κάθε εντολή σήμερα για να είναι το ίδιο πειθαρχημένοι στη δουλειά αύριο. Που «θα κάνει τα αγόρια άντρες», που σημαίνει να χωνέψουν όλη την καταπίεση απέναντι στις γυναίκες ή να μην ανέχονται όσους τους φαίνονται «λιγότερο άντρες». Που θα είναι στο τέλος εκεί όταν χρειαστεί, για όποιον οι αφεντάδες βαφτίσουν «εσωτερικό εχθρό»: είτε τους μετανάστες είτε όταν κάποιοι θα εξεγείρονται.
Είδαμε τον τελευταίο καιρό να προσπαθεί η νέα κυβέρνηση και ο υπουργός άμυνα να μας δείξουν ένα άλλο πρόσωπο του στρατού. Είμαστε σίγουροι ότι ο ρόλος του στρατού -παρόλο που θέλουν να τον κάνουν φαίνεται χρήσιμος σε καιρό ειρήνης- παραμένει μια φονική μηχανή στην υπηρεσία κράτους και αφεντικών και τίποτα άλλο.
Προτιμάμε μια πυροσβεστική υπηρεσία με ασφαλισμένους πυροσβέστες εργαζόμενους από στρατιώτες που αναγκάζονται να παίξουν αυτόν τον ρόλο μιας και δεν κοστίζουν ούτε ένα ευρώ!
Προτιμάμε να προσληφθούν εργαζόμενοι στην καθαριότητα με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και όχι στρατιώτες να μαζεύουν τα απορρίμματα.
Παλεύουμε για εάν σύστημα υγείας και περίθαλψης για όλους και όλες και σε καμία περίπτωση δεν βαφτίζουμε χρήσιμο το στρατό επειδή στέλνει κάποιους γιατρούς να επισκεφθούν κατοίκους σε εγκαταλελειμμένα από καιρό νησιά χωρίς υποδομές υγείας.
Εμείς λέμε αντί να εκπαιδευτούμε σε λίγο ακόμα μίσος να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας στην αλληλεγγύη.
Αντί να μάθουμε πως να σκοτώνουμε στα σύνορα της χώρας, να προσπαθήσουμε να κάνουμε φιλόξενες τις γειτονιές μας σε μετανάστες.
Να μάθουμε να καλλιεργούμε τη γη και όχι να φυτεύουμε νάρκες στον Έβρο για να σκοτώνουν μετανάστες κυνηγημένους από τον πόλεμο. Αντί να μάθουμε να υπακούμε στις εντολές από έναν ανώτερο σαν άβουλα στρατιωτάκια, να μάθουμε να συζητάμε, να αποφασίζουμε όλοι μαζί συλλογικά.
Για όλους αυτούς τους λόγους στεκόμαστε δίπλα σε όποιον αρνείται να γίνει κομμάτι του μηχανισμού του στρατού.
Αλληλεγγύη στους αρνητές στράτευσης
