Η “ολοκλήρωση ενός έθνους” έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση τη δημιουργία του κράτους, που κατέχει το μονοπώλιο στη βία, εμπεδώνοντας την κυριαρχία, διαχειριζόμενο το πλήθος. Ο στρατός, ως μέσο άσκησης, επιβολής και διαφύλαξης της πολιτικής εξουσίας μέσα σε ένα οικονομικοπολιτικό πλαίσιο περιφράξεων και κοινωνικών διαιρέσεων (ταξικών, έμφυλων, φυλετικών κ.α.) θα εκπληρώσει με οποιοδήποτε μέσο τον εκάστοτε πολιτικό, οικονομικό, θρησκευτικό “ιερό σκοπό” και θα αναλάβει την εξόντωση οποιουδήποτε καθορίζεται ως “άλλος” είτε από το ίδιο το ελληνικό κράτος είτε από τους “συμμάχους” του.
Είναι γεγονός, πως το ελληνικό κράτος και κατ’ επέκταση ο τακτικός στρατός του αποτελεί συνεπές μέλος γεωπολιτικών συμμαχιών (τύπου νατο), καθώς και υπερεθνικών σχηματισμών (εε-ονε). Από την φρεγάτα «Έλλη» στον Περσικό Κόλπο μέχρι το Κόσοβο και το Αφγανιστάν, ο ελληνικός στρατός επεμβαίνει με πρόσχημα την “αποκατάσταση της ειρήνης”, τον “εκδημοκρατισμό” χωρών και κάθε λογής διαχείριση κρίσεων και αναταράξεων ανά τον κόσμο. Σίγουρα, η συμμετοχή του ελληνικού στρατού μέσα σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις δε γίνεται για το γενικό καλό και την εδραίωση της “παγκόσμιας ειρήνης”. Βασικός στόχος είναι ο έλεγχος και η εκμετάλλευση ενεργειακών/πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς ενέργειας και η γενικότερη επικράτηση του ντόπιου-ξένου κεφαλαίου, όπως και η διαρκής προσπάθεια του ελληνικού κράτους να επεκτείνει την επικράτεια του και να αυξήσει την ισχύ του. Το πραξικόπημα του ελληνικού κράτους με τα ελληνικά στρατεύματα στην Κύπρο το‘74, με στόχο την προσάρτηση της Κύπρου και την εθνοκάθαρση των Τουρκοκυπρίων, δεν είναι κάτι που έχουμε ξεχάσει.
Ο ρόλος του στρατού δεν σταματάει, φυσικά, στην εμπλοκή του σε στρατιωτικές επιδρομές και γεωπολιτικές παρεμβάσεις, αλλά δρα ως ύστατος εγγυητής ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικής και ταξικής αντίδρασης εντός των συνόρων, οι ασκήσεις καταστολής σε αστικό πεδίο είναι πλέον στα στρατιωτικά προγράμματα ασκήσεων, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει και τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.
Επίσης, λειτουργεί ως ένας άλλος μηχανισμός διάπλασης χαρακτήρα και αντίληψης, συμπληρώνοντας και εξελίσσοντας το έργο της υποχρεωτικής σχολικής εκπαίδευσης, απαντώντας σε συγκεκριμένες επιταγές. Η στρατιωτική εκπαίδευση – που έχει προνοηθεί να συνεχίζει άμεσα τη σχολική στην πρώιμη νεότητα – συνεχίζει να αναπαράγει την ιεραρχία, την υπακοή και τη μάτσο κουλτούρα της “κοινότητας των ισχυρών αρσενικών ηρώων”. Με κάθε λογής πατριωτικά εμβατήρια να εξυμνούν σφαγές και βιασμοί. Το άτομο στοιβάζεται και στοιχίζεται σε θαλάμους και στρατόπεδα. Η προσωπικότητα, η διαφορετικότητα και η πολυμορφία τσακίζονται, ενώ η πρωτοβουλία, οι δράσεις και οι επιλογές περιορίζονται αποκλειστικά στην άκριτη εκτέλεση όποιας εντολής έρθει από τον ανώτερο, όσο παράλογη και να είναι αυτή.
Εντός αυτής της συνθήκης, κάποιοι βλέπουν τους εαυτούς τους ως κομμάτι των κοινωνικών συγκρούσεων και αμφισβητήσεων (ταξικών, φυλετικών και έμφυλων) και εναντιώνονται συνειδητά στον θεσμό του στρατού, στην στρατιωτική θητεία και κατ’ επέκταση στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων κράτους-κεφαλαίου.
Για όσους δηλώνουν την ολική και αδιαπραγμάτευτη άρνηση τους στην στράτευση το κράτος επιφυλάσσει μια σειρά ποινικών διώξεων. Το στήσιμο στρατοδικείων και η χρηματοποίηση της καταστολής, με την αλλεπάλληλη επιβολή προστίμων των 6.000 ευρώ από στρατολογίες και εφορίες, στοχεύουν στον εκφοβισμό ακόμη και εκείνων που δεν έκαναν πίσω με την πρώτη δίωξη. Η οικονομική καταστολή και η απειλή επιβολής της, παραλύει οποιονδήποτε σκέφτεται να εναντιωθεί στη θέληση του κράτους. Έτσι, η “μητέρα πατρίδα” με το δεξί της χέρι τσακίζει ποινικά και με το αριστερό προκαλεί οικονομική ασφυξία σε όσους δεν σπεύδουν να θέσουν τη ζωή τους στις λαίμαργες διαθέσεις της.
Ούτε μία ώρα στο στρατό, ούτε ένα ευρώ στα ταμεία τους!
Δε μας είναι καθόλου γοητευτικές οι ιστορίες του κάθε τρελού στρατηλάτη, φανατικού κι εξουσιομανή που έσπειρε το θάνατο και την καταστροφή για την ικανοποίηση της λαχτάρας του (ή και των συμφερόντων του). Καμία περηφάνια δε νιώθουμε μπροστά στις σημαίες και στα μνημεία των πεσόντων ανά τον κόσμο, παρά μόνο θλίψη -και σίγουρα δεν ονειρευόμαστε να χαραχτεί το όνομα κανενός και καμίας μας σε τέτοια μνημεία.
Κι αν πολλοί θα λέγανε ότι ο πόλεμος είναι πόνος και δάκρυα, πολύ λιγότεροι θα παραδέχονταν ότι είναι λογικό κανείς να αρνείται το στρατό. Κι όμως, είναι ο ίδιος στρατός που θα κηρύξει το μίσος για όσους μένουν στην άλλη πλευρά των συνόρων και θα τους πνίξει στο Αιγαίο και τον Έβρο. Που “θα κάνει τα αγόρια άντρες”, θα διδάξει επιπλέον σεξισμό, μισαλλοδοξία, και ρατσισμό και θα είναι στο τέλος εκεί, όταν χρειαστεί, για όποιον οι αφεντάδες βαφτίσουν «εσωτερικό εχθρό»: είτε τους μετανάστες και τις μετανάστριες είτε κάποιες και κάποιους που εξεγείρονται.
Την Τρίτη 08–05 στα Διοικητικά Δικαστήρια Λάρισας εκδικάζεται η προσφυγή του συντρόφου ολικού αρνητή στράτευσης Κωνσταντή Γ., ενάντια στο πρόστιμο των 6.000 ευρώ που του έχει επιβληθεί, επειδή επέλεξε να μη γίνει κομμάτι της εθνικής αυταπάτης.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες με όσους εναντιώνονται έμπρακτα στο θεσμό του στρατού και αρνούμαστε να συνεισφέρουμε σε αυτόν με τα ίδια μας τα κορμιά και χρόνο από τις ζωές μας.
Καμία ποινική και οικονομική δίωξη στους ολικούς αρνητές στράτευσης!
Μάιος 2018
