Αν κάτι έχει φανεί με τον πιο εμφατικό τρόπο από την έξαρση της επιδημίας και μέχρι τώρα, είναι πως η υγεία μας, αντί να είναι στο επίκεντρο των πολιτικών που εφαρμόζονται για τη διαχείρισή της, βρίσκεται στο στόχαστρο τους.
Διαχρονικά άλλωστε, η μέριμνα για την υγεία μας από το κράτος και τα αφεντικά, είναι αποκλειστικά ενταγμένη στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και λειτουργίας ενός μοντέλου καταπιέσεων και εκμετάλλευσης. Αυτό το σύστημα, βασισμένο στον ανταγωνισμό και την αέναη κερδοφορία και λεηλάτηση φυσικών πόρων, γεννά καταστροφές που δεν είναι ούτε το ίδιο σε θέση να αντιμετωπίσει. Η καταστροφή και η εντεινόμενη επέμβαση στο φυσικό περιβάλλον, η μαζική κρεατοβιομηχανία, οι συνθήκες ζωής στις πόλεις, τα εξαντλητικά ωράρια, τα παρεχόμενα επίπεδα περίθαλψης, οι πειραματισμοί στα εργαστήρια και τα μικρά ή μεγάλα ατυχήματα τύπου τσέρνομπιλ που συμβαίνουν ανά καιρούς, μόνο άσχετα δεν είναι. Και αυτό το σύστημα, ακόμα και τώρα, δεν υπόσχεται τίποτα διαφορετικό, ούτε επιτρέπει όρια αμφισβήτησης. Η καπιταλιστική ευημερία, η ανάπτυξη, όπως και οι καταστροφές (πόλεμοι, οικονομική κρίση, πανδημίες κα) αποτελούν τα απότοκα τέκνα του ίδιου συστήματος.
