Η ομάδα “Εκπαιδευτικοί ενάντια σε όλους τους διαχωρισμούς και την αξιολόγηση” δημιουργήθηκε μέσα σε μια συγκυρία όξυνσης της δυστοπίας που βιώνουμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όταν το τελευταίο επεισόδιο της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, ο άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτικός εμβολιασμός και οι υγειονομικές πιστοποιήσεις, άρχισε να εξελίσσεται παράλληλα με την απόπειρα επιβολής της αξιολόγησης.
Δεν αποτελούμε πολιτική ομάδα με μείζονες πολιτικές συμφωνίες ούτε άλλωστε ο στόχος μας είναι αυτός. Προσπαθούμε ως εργαζόμενες, ως υποκείμενα αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την πειθάρχηση, να βρούμε το νήμα που συνδέει την αντίθεση στην αξιολόγηση, δηλαδή σε μια πάγια προσπάθεια του κράτους κατηγοριοποίησης και ανταγωνισμού μεταξύ σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, με την αντίθεση στον έλεγχο και τις πολύ πρόσφατες διαιρέσεις που εισάγουν τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων.
Η νομοθέτηση του υποχρεωτικού εμβολιασμού για κάποιους εργαζόμενους, η έμμεση υποχρεωτικότητα για όλους τους άλλους και οι υγειονομικές πιστοποιήσεις για όλους και όλες ανεξαιρέτως δεν εμφανίστηκαν ως μεμονωμένα γεγονότα αλλά για μας αποτελούν το πιο πρόσφατο επεισόδιο της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας.
Είχε προηγηθεί μια σειρά μέτρων επιβολής μιας κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» από το κράτος με αφετηρία το lockdown, την απαγόρευση κυκλοφορίας και συναθροίσεων, τα πρόστιμα και τη σκληρή αστυνομική καταστολή, τον ιδεολογικό βομβαρδισμό γύρω από την παρουσίαση της πανδημίας ως ένα αυστηρά υγειονομικό γεγονός, την αναγόρευση των εγκεκριμένων από το κράτος «ειδικών» σε ελεγκτές της ζωής μας, το στρατηγικό αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» για την εκβιαστική συναίνεση στη μείωση των δαπανών για την υγεία, στη μείωση των μισθών και στην αύξηση των απολύσεων, τη βίαιη εισαγωγή στην τηλεκπαίδευση και την τηλεργασία – μια σειρά μέτρων που από τον Μάρτη του 2020 συνάντησαν λίγες και σπασμωδικές αντιστάσεις.
Συγκεκριμένα η τηλεκπαίδευση την προηγούμενη χρονιά αποτέλεσε βασική προϋπόθεση του lockdown και κομβικό σημείο της κρατικής στρατηγικής στην αναδιοργάνωση της καθημερινότητας των δυνητικά απείθαρχων υποκειμένων ώστε να μην εκμεταλλευτούν προς όφελός τους το μπλοκάρισμα της (ανα)παραγωγικής διαδικασίας. Απομόνωσε μαθήτριες, δασκάλες, γονείς και εργαζόμενους στα σπίτια τους αλλάζοντας βίαια τη φύση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πύκνωσε τον εργάσιμο χρόνο μειώνοντας ταυτόχρονα τις δαπάνες σε σταθερό κεφάλαιο εις βάρος του άμεσου μισθού. Συνέχεια ανάγνωσης
