Αναδημοσιεύουμε το κάλεσμα της τυπογραφικής κολεκτίβας “Druck!” στη δίκη για την υπόθεση εκκένωσης της κατάληψης “Terra Incognita”.
Θα είμαστε εκεί!
Καλέσματα
60 άρθρα
Μία συνεχιζόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με τη μία κρίση να ξεκινάει πριν τελειώσει η προηγούμενη. Κρίσεις που δεν είναι δικές μας, αλλά που μας ζητάνε να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη για τα σπασμένα τους, να βάλουμε πλάτη στη διαχείρισή τους που ισοπεδώνει πολλές από εμάς, και ειδικά όσες δε χωρούν στις κυρίαρχες ταυτότητες.
Όσα μέτρα επιβλήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια στα πλαίσια της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, και όσα άλλα έρχονται αντιδραστικά στο προσκήνιο, όλα έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους πάνω σε εμάς και στις κοινωνικές σχέσεις. Και συνεχίζουν ακόμα…
Οι υγειονομικές ζώνες δημιουργούν νέα περιφραγμένα πεδία, τα σημεία ελέγχου της κυκλοφορίας μας απλώθηκαν στην πόλη και κανονικοποιήθηκαν. Η περαιτέρω διάλυση του ΕΣΥ και της πρωτοβάθμιας περίθαλψης βαθαίνει σταθερά, οι συνθήκες και η ποιότητα της περίθαλψης για τις νοσούντες από covid-19 παραμένει τραγική. Οι εκβιασμοί της άμεσης και έμμεσης υποχρεωτικότητας για τις ανεμβολίαστες συνεχίζονται, με το κόστος των απαιτούμενων τεστ που βαραίνει τις ίδιες, το μηνιαίο πρόστιμο των -προς το παρόν- ηλικιακών ομάδων άνω των 60 ετών, με αποκλεισμούς από την κοινωνική ζωή και τη στοχοποίηση τους ως επικίνδυνες, ως απαιτήσεις σε χώρους εργασίας…
Στο πεδίο των εργαζομένων στη βιομηχανία της υγείας, συγκεκριμένα, όσες παραμείνουν ανεμβολίαστες μετά και τις 31 Μαρτίου απειλούνται πλέον με απόλυση. Αφού ήδη έχουν προηγηθεί μήνες απλήρωτης αναστολής εργασίας, χωρίς καν ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς να μπορούν συνολικά να εξασκήσουν το επάγγελμά τους την περίοδό αυτή. Και αφού ήδη έχουν συνολικά συκοφαντηθεί, τόσο από τη Δεξιά όσο και από την Αριστερά, με αφορμή αυτήν την επιλογή τους, το έδαφος έχει προλειανθεί. Και όσο κι αν τα αφηγήματα γύρω από την ανάγκη εμβολιασμού τους έχουν καταρρεύσει και επίσημα εδώ και καιρό, φαίνεται πως αυτή είναι η αντιμετώπιση που επιφυλάσσεται σε όσες τόλμησαν να αμφισβητήσουν εξαρχής την κυρίαρχη επιστημονική αλήθεια του εμβολιασμού έναντι της covid-19.
Ο αγώνας των εργαζομένων στη βιομηχανία της υγείας που τέθηκαν σε αναστολή και απειλούνται με απόλυση, που εναντιώνονται σε παλιούς και νέους διαχωρισμούς, είναι και δικός μας αγώνας. Μεταξύ άλλων, είναι αγώνας απέναντι στην αναδιάρθρωση του ΕΣΥ (ένα ΕΣΥ με εργασιακές σχέσεις λάστιχο, συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα, την ασθενή να μετατρέπεται σε πελάτισσα, αποκλεισμούς κομματιών του πληθυσμού…). Μία αναδιάρθρωση που ήδη συντελείται, και έχει πατήσει πάνω σε αυτήν τη συνθήκη αναστολών και απολύσεων.
Χαμένες πότε-πότε τα τελευταία δύο χρόνια από τις εξελίξεις και την ένταση της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, το συλλογικό παρέμεινε η μόνη διέξοδος που πραγματικά είχαμε στο να αντιπαλέψουμε τα αδιέξοδα του κόσμου της κυριαρχίας, τους φόβους μας, τα οικονομικά μας στενέματα, την ψυχολογική μας καταρράκωση… Στους αδιαμεσολάβητους συλλογικούς αγώνες θα βασιστούμε για να συνεχίσουμε να στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη, για να απαντήσουμε σε κάθε κρίση τους, όπως και αν αυτή ονομάζεται. Για να επιτεθούμε στον κόσμο των διαχωρισμών και της εκμετάλλευσης.
Eνάντια στα green pass, τις αναστολές και τις απολύσεις.
Για να μη συνηθίσουμε στις φρίκες, τη ματαιότητα και τις θανατοπολιτικές, στη διαρκή επιτήρηση της ζωής μας.
Για να μη συνηθίσουμε σε νέους -υγειονομικούς- διαχωρισμούς, αλλά για να επιτεθούμε στη βία των διαχωρισμών με βάση το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τη φυλή, την καταγωγή, την τάξη…
Κοινοί αγώνες εργαζομένων και εξυπηρετούμενων υπηρεσιών περίθαλψης, ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ και την επικείμενη αναδιάρθρωσή του.
Τα έκτακτα μέτρα που ανακοινώνονται τον Μάρτη του ’20, μοιάζουν να κοντράρονται μεταξύ τους σε ένα διαγωνισμό αιφνιδιασμών και σκληρότητας. Κρατικά lockdown, απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων, ζωή σε 6 κωδικούς, εγκλεισμοί, πρόστιμα, βαφτίζονται υπερήφανα μέτρα υγειονομικού χαρακτήρα, την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία είναι ξανά απαγορευμένα τοπία, η πρωτοβάθμια περίθαλψη διαλύεται και δωρεάν μέτρα προστασίας ούτε για αστείο.
Φαίνεται πως η κατάσταση αυτή μονιμοποιείται, με τις συνθήκες να γίνονται ολοένα και χειρότερες. Το μόνο που επιχειρείται να σωθεί με αυτά είναι οι τσέπες κράτους και αφεντικών, κρατώντας μας πιστούς στις καταναλωτικές μας συνήθειες και αδιαφορώντας για το ποιοτικό επίπεδο της υγείας του ευρύτερου πληθυσμού, και ειδικά των πιο αόρατων.
Στη στοίβα των “υγειονομικών” αυτών μέτρων προστίθεται ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και με τη βούλα, που ήδη αποτελεί βασική απαίτηση αφεντικών από δω και κει. Αυτό που ξεκίνησε με το προσωπικό μονάδων υγείας και φροντίδας, ακολουθείται πλέον από τις πληθυσμιακές ομάδες άνω των 60 και με την ευρώπη να κάνει μεγάλα σχέδια για επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού στον ευρύτερο πληθυσμό στο άμεσο μέλλον.
Βλέπουμε την πίεση και τα οικονομικά πρόστιμα να περνάνε στις ανεμβολίαστες καθημερινά, με rapid tests να γίνονται δεκτά μόνο από ιδιωτικές μονάδες υγείας, με παρακρατήσεις μισθών και απολύσεις και την τελευταία προσθήκη, την ποινή των 100€ μηνιαίως στις ανεμβολίαστες άνω των 60ετών.
Τα προσωπικά δεδομένα πάνε περίπατο, με το κράτος να ελέγχει αυθαίρετα ιατρικές καταστάσεις πολιτών και μάλιστα να επιβάλλει πρόστιμα με βάση αυτές. Ήδη, με τους covid-free χώρους, ήρθε και η ποινικοποίηση με βάση απλά την ατομική κατάσταση ανοσίας.
Η τωρινή επιχείρηση καθολικού εμβολιασμού δεν είναι παρά μια προσπάθεια κράτους, κεφαλαίου και κοινωνικών συμμάχων ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ειναι οι θεραπείες, οι νοσηλείες, οι άδειες ειδικού σκοπού, οι αναρρωτικές και οι αντικαταστάσεις, η βελτίωση των συνθηκών ζωής, η μείωση και η απεντατικοποίηση του χρόνου εργασίας που κοστίζουν. Με την ελπίδα ότι το εμβόλιο μπορεί να περιορίσει αυτά τα έξοδα, η καθολικότητα γίνεται κυρίαρχη κρατική αξία.
Η πρώτη προσπάθεια για αυτό γίνεται μέσω πειθούς και δεν φαίνεται να λειτουργεί για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Για αυτό επιστρατεύονται τα μεγάλα μέσα, οι κρατικές αξίες πρέπει να μεταμφιεστούν σε ευρύτερες κοινωνικές, ώστε να τις ενστερνιστούν μεγαλύτερα κομμάτια. Πληρωμένοι κονδυλοφόροι, λίστες Πέτσα, ιεροκύρηκες του δελτίου των 9, συστημικοί καριερίστες και κομφορμιστές κάθε είδους επιστρατεύονται για αυτόν τον σκοπό. Το μότο τους; “Ο εμβολιασμός εμποδίζει την μετάδοση, για αυτό και είναι κοινωνικό καθήκον”. Την ίδια στιγμή που αναγκαστικά στοιβαζόμαστε σαν σαρδέλες στα λεωφορεία, συνωστιζόμαστε στις κουζίνες του επισιτισμού και τα εργοστάσια,. Είναι φανερό λοιπόν, είναι φανερό ότι ο περιορισμός της μετάδοσης αποτελεί φθηνή δικαιολογία από την πλευρά του κράτους για να πετύχει τον μαζικό καθολικό εμβολιασμό. Άλλη μια προσπάθεια, δηλαδή, που φαίνεται να πέφτει στο κενό, μιας και η κρατική πολιτική της λειτουργίας των γραμμών παραγωγής αδιαφορεί ολοκληρωτικά για τον περιορισμό της μετάδοσης. Απώτερος σκοπός, οι λιγότερες αντιδράσεις στους χωροφύλακες, στα πρόστιμα, στα QR code, στις αναστολές εργασίας και στις απολύσεις, στους νέους διαχωρισμούς, στους κανιβαλισμούς και στους ελεγκτές που διαγκωνίζονται για αυτό τον σκοπό. Οι καινούργιοι ρόλοι επιτηρητών και αποκλεισμένων μοιράζονται απλόχερα σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας.
Καθώς οι μήνες όμως περνάνε και η τεχνητή ανοσία -προστασία από βαριά νόσηση- μειώνεται, καθώς η χιλιοπαιγμένη πειθώ στις ανεμβολίαστες δεν απέφερε τα απαραίτητα, καθώς η κρίση στις πλάτες μας εντείνεται, το κράτος φέρνει στο προσκήνιο ακόμη πιο επιβλητικά την υποχρεωτικότητα, αυτή τη φορά ξεκινώντας από τους άνω των 60. Χωρίς κανένα πρόσχημα πια περιορισμού της μεταδοσης, έρχεται για λόγους κόστους να επιβάλλει υποχρεωτικές θεραπείες. Και βέβαια όχι τις ακριβές (μονοκλωνικά) που κρατάει για τα vip στελέχη στις ΜΕΘ, αλλά αυτές που προορίζονται για τα παραγωγικά κοπάδια. Μάλιστα, παρουσιάζει την κίνησή του ως κίνηση που δίνει το δικαίωμα στην επιλογή και όχι ως απειλητικό μέσο πίεσης. Η “επιλογή” ανάμεσα στον εμβολιασμό και το πρόστιμο των 100€ ανα μήνα εξαναγκάζει την συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα σε ουρές έξω από εμβολιαστικά κέντρα, στερώντας τους την ελευθερία πάνω στα σώματά τους. Όσον αφορά την πανδημία, χαρακτηρίζονται όλοι τους ευπαθείς και ηλικιωμένοι, όσον αφορά την εργασία όμως, θεωρούνται παραγωγικότατοι και πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται για ακόμη πόσα χρόνια, ανεξάρτητα με το αν πρέπει να σκαρφαλώνουν σκαλωσιές ή να σκάβουν χωράφια πριν το πότισμα.
Η κρατική διαχείριση της πανδημίας θα είναι και η διαχείριση της επόμενης κρίσης τους, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία. Και το βαρέλι των μέτρων δεν έχει πάτο.
Η διαφυγή από τις δεξιές και αριστερές επιταγές πειθάρχησης είναι μονόδρομος για να ζήσουμε, και τώρα και στο μέλλον.
Για να μη συνηθίσουμε σε νέους -υγειονομικούς- διαχωρισμούς, αλλά για να επιτεθούμε στη βία των διαχωρισμών με βάση το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τη φυλή, την καταγωγή, την τάξη…
Για να μην ανανεώνουμε κάθε 3 μήνες το δικαίωμα του να συναντιόμαστε.
Για να μη συνηθίσουμε στις φρίκες, τη ματαιότητα και τις θανατοπολιτικές, στη διαρκή επιτήρηση της ζωής μας.
Πόλεμος σε κράτος και αφεντικά.
Ενάντια στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών, να μην αφήσουμε ακροδεξιούς και θρησκόληπτους να φορέσουν καπέλο στις κινητοποιήσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων των υγειονομικών.
ΣΧΕΔΟΝ ΑΟΡΑΤΟΙ. ΜΟΝΙΜΑ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ.
Στις 29/09/2019, φωτιά ξεσπάει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη μόρια της Λέσβου, με αποτέλεσμα το θάνατο της Φεριντέ Ταγίκ από το Αφγανιστάν. Κατά τύχη δεν υπήρξαν περισσότεροι νεκροί, καθώς στο στρατόπεδο που επίσημα χωράει περίπου 3.000 άτομα, ‘φιλοξενούνται’ πάνω από 12.000. Στο ίδιο κολαστήριο, τέσσερις μόλις μέρες πριν από τη φωτιά, έχασε τη ζωή του ένα πεντάχρονο αγόρι όταν ένα φορτηγό πέρασε πάνω από το χαρτόκουτο μέσα στο οποίο έπαιζε.
Την ίδια μέρα στον Άγιο Βασίλειο Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια καταδίωξης από μπάτσους, αυτοκινήτου που μετέφερε μετανάστ[ρι]ες χωρίς χαρτιά, προκαλείται τροχαίο με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένας 65χρονος κάτοικος της περιοχής. Οι μπάτσοι αποκρύπτουν τη συμμετοχή τους στο συμβάν, δηλαδή τη λυσσασμένη καταδίωξη μέσα σε κατοικημένες περιοχές και μιλούν απλά για σύγκρουση δύο οχημάτων. Το γεγονός αυτό δεν είναι μεμονωμένο: τα τελευταία δύο χρόνια στον οδικό άξονα της Εγνατίας έχουν γίνει δεκάδες καταδιώξεις οχημάτων που μεταφέρουν μετανάστ[ρι]ες με αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματισμούς και τουλάχιστον 30 θανάτους. Και ο κατάλογος των νεκρών μεγαλώνει. Δεν πρόκειται για ατυχήματα, είναι ξεκάθαρες δολοφονίες και άμεσες συνέπειες της μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους.
Σχεδόν αόρατοι
Τα περιστατικά αυτά δεν είναι παρά δύο από τα χιλιάδες που φανερώνουν τη σκληρή πραγματικότητα των μεταναστ[ρι]ών. Όσοι γλιτώσουν το θάνατο και την επαναπροώθηση μέχρι να φτάσουν εδώ, καταλήγουν εγκλωβισμένοι στα άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης/γκέτο, όπως υπαγορεύεται από τη συμφωνία μεταξύ EE και Τουρκίας πάντα μακριά από αστικά κέντρα και “μακριά από εμάς”.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση ΝΔ συνεχίζει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με συστηματικές εκκενώσεις καταλήψεων στέγασης μεταναστ[ρι]ών. Απομακρυνόμενοι βίαια από εκεί, οι άνθρωποι αυτοί εγκαταλείπουν στοιχειώδεις συνθήκες φιλοξενίας και διαβίωσης, όπως πρόσβαση σε ευκαιριακές εργασίες για εισόδημα ή σε σχολεία για τα παιδιά, αλλά και τη στήριξη και αλληλεπίδραση με ντόπιους. Παράλληλα, μέσω της πρακτικής αυτής, εκμηδενίζεται η πιθανότητα συντονισμού τους και η δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, διατηρώντας τους αόρατους και απομονωμένους.
Ωστόσο, ακόμα και σ’ αυτούς που είχαν ξεφύγει από τα γκέτο των στρατοπέδων συγκέντρωσης (ανοιχτού ή κλειστού τύπου), υψώνονται διαφορετικές περιφράξεις. Η απόδοση ΑΜΚΑ σε μετανάστ[ρι]ες εξασφάλιζε πρόσβαση σε εμβολιασμούς και δημόσια περίθαλψη και η κατάργησή της εξυπηρετεί σαφώς την πολιτική του απαρτχάιντ. Χωρίς αυτόν, οι μετανάστ[ρι]ες εξαρτώνται πλήρως πια από τα στρατόπεδα όσον αφορά σχετικές υπηρεσίες. Οι επιδημίες που θα ενσκήψουν στους ανεμβολίαστους θα χρησιμοποιηθούν αδίστακτα από ΜΜΕ ως απόδειξη του εμετικού αφηγήματος περί «υγειονομικής βόμβας».
Μόνιμα ανεπιθύμητοι
Την ώρα που οι οδοί μεταφοράς ενέργειας, τα κοντέινερ εμπορευμάτων και τα τουριστικά αεροπλάνα διασχίζουν ανενόχλητα τα σύνορα, η διαρκής μετακίνηση πληθυσμών για αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής ή λόγω της όξυνσης συρράξεων σε Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή παραμένει απαγορευμένη. Η μόνη πιθανή μετακίνηση για τους μετανάστες διαμέσου χωρών υποδοχής είναι μέσα από δίκτυα διακινητών, ενώ η άρνηση για την παροχή χαρτιών και ο εξαναγκασμός διαβίωσής τους μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μεθοδευμένη εγκληματοποίηση της ίδιας τους της ύπαρξης.
Η αδιάκοπη βία που δέχονται οι μετανάστ[ρι]ες, από τη στιγμή που θα προσπαθήσουν να περάσουν τα σύνορα, οδηγεί στην εξαθλίωση, ενώ στόχος της είναι η διατύπωση ενός ξεκάθαρου μηνύματος προς αυτές: εδώ δεν υπάρχει παρόν, δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει ελπίδα. Οι μορφές της βίας σε κάθε πτυχή της ζωής των μεταναστριών αποσκοπούν στο να καμφθούν οι οποιεσδήποτε αντιστάσεις τους και να εξαπλωθεί ένα καθεστώς φόβου, σιωπής και υποταγής στην υπόλοιπη κοινωνία.
Ελληνική φιλοξενία
Οι ντόπιοι νοικοκυραίοι, οι φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες και φυσικά οι φασίστες συνεχίζουν την κατάσταση αποκλεισμού στα ελάχιστα περιθώρια που άφησε το κράτος. Επιθέσεις και τραμπουκισμοί σε μετανάστ[ρι]ες γίνονται σε τακτική βάση, εντός και εκτός των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τις περισσότερες φορές με τις πλάτες των τοπικών θεσμών, του κατασταλτικού μηχανισμού και του παπαδαριού. Ακόμη περισσότερο, τέτοια γεγονότα δίνουν πάτημα στην εκκλησία να αναπαράξει τον γνωστό ξενοφοβικό της λόγο, και στο κράτος με τη σειρά του, να συμμετάσχει με πλήρη ανοχή προς τους δράστες ή να παραστήσει το σωτήρα που επιλύει την «τεταμένη κατάσταση». Χαρακτηριστικό το πρόσφατο περιστατικό στα Βρασνά, όπου λεωφορεία μετέφεραν μετανάστ[ρι]ες με σκοπό να εγκατασταθούν σε καταλύματα στην περιοχή και οι κάτοικοι τελικά κατάφεραν να εμποδίσουν την παραμονή τους εκεί. Στην Καλαμαριά και στη Νάουσα ακόμα και φήμες για εγκατάσταση μεταναστ[ρι]ών στάθηκαν ικανές για πραγματοποίηση συγκεντρώσεων «διαμαρτυρίας» εθνικά υπερήφανων υπερασπιστών.
Μετανάστ[ρι]ες, μη μας αφήνετε μόνες με τους Έλληνες!
Οι μετανάστ[ρι]ες δεν ταιριάζουν σε καμιά από τις ιστορίες που συναρμολογούν αυτό που ονομάζεται «εθνικός κορμός» και έτσι το πολιτικό κοινωνικό κόστος για την οποιαδήποτε κακομεταχείρισή τους είναι ελάχιστο. Για μας, οι εθνικές αφηγήσεις από την πλευρά του κράτους και οι χειρισμοί, όπως και οι “από τα κάτω” αντιδράσεις πατριωτισμού και ξενοφοβίας προς τις μετανάστ[ρι]ες είναι οι δυο όψεις του ίδιου απαίσιου νομίσματος, που σκοπό έχει την εδραίωση κυρίαρχων ταυτοτήτων, την υποτίμηση και εν τέλη το ξέβρασμα οποιουδήποτε δεν ταιριάζει με αυτές. Έτσι, όταν ακούμε για πλατείες όπου θ’ ακούγονται μόνο ελληνικά, παράπονα για κρατικά (ή ευρωπαϊκά) λεφτά που πάνε στους μετανάστες και παραληρήματα για εξισλαμισμό, απαντάμε ότι η θέση μας στην αλυσίδα της εκμετάλλευσης μας τοποθετεί απέναντι σε κάθε εκφραστή βίας προς τις μετανάστ[ρι]ες και δίπλα σε αυτές, σε κοινότητες αγώνα και διεκδικήσεων. Η επιλογή να στεκόμαστε μαζί τους, δεν εκπορεύεται από κάποιον αόριστο ανθρωπισμό που τους αντιμετωπίζει σαν κάποιους «κακόμοιρους». Οι κοινότητες αγώνα πέρα από σύνορα, κράτη, θρησκεία, φύλο, σεξουαλικές ταυτότητες, ενάντια στον κόσμο των αφεντικών και της υποταγής, είναι η μόνη δυνατότητα, αν όχι να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς να διατηρήσουμε τη δυνατότητα!
ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤ[ΡΙ]ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
*
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ενάντια στη φρίκη της μεταναστευτικής πολιτικής
Στις 8/2, ο Ebuka Mama Subec, 32 ετών, δολοφονείται στο Α.Τ. Ομόνοιας. Κάθε δολοφονία σε Α.Τ. μεταμφιέζεται σε «θάνατο από άγνωστα ή ασαφή αίτια», ενώ στα αστυνομικά τμήματα της χώρας συμβαίνουν συνεχώς κακοποιήσεις ανηλίκων, ξυλοδαρμοί και βασανισμοί Ρομά, μεταναστών, χρηστών ουσιών, αγωνιζομένων, και τελικά τυχαίοι θάνατοι. Η δολοφονία του Ebuka δεν οφείλεται απλά σε μπάτσους που ξέφυγαν αρκετά παραπάνω. Δε μας ενδιαφέρει αν προήλθε από υπέρμετρη βία ή από το φόβο για ό,τι συνεπάγεται η καταδίωξη ή μία προσαγωγή στο Α.Τ. Ομόνοιας, αλλά το βλέπουμε ως κομμάτι της αστυνομικής βίας και της μεταναστευτικής πολιτικής. Άλλωστε, ο θάνατος εμφανίζεται ως κοινός τόπος τόσο της βίας όσο και της απειλής της.
Και αν γίνει πόλεμος στρατηγέ…
Ξυπνάμε σε μια κοινωνία που:
Προσπαθεί να ορίζει τις κανονικότητες, τις συμπεριφορές μας και την ύπαρξή μας. Μας θέλει πειθήνιες, να σεβόμαστε το θεσμό της οικογένειας, να κάνουμε το σταυρό μας, να αγαπάμε τη μαμά πατρίδα, να ζούμε straight έρωτες, Συνέχεια ανάγνωσης
To παρακάτω κείμενο όπως και η αφίσα είναι απο την συλλογικότητα Κανάιμα-Πρωτοβουλία ενάντια στο μιλιταρισμό και αφορα την αλληλεγγύη σε 7 διωκόμενες-ους που συμμετείχαν σε παρέμβαση διαμαρτυρίας ενάντια στη παρουσίαση του βιβλίου του «ποια Τουρκία, ποιοι Τούρκοι» .
Δευτέρα 1η Αυγούστου 2016 πρόκειται να οδηγηθούν στο αυτόφωρο οι 26 συλληφθέντες από την παρεμβαςη της κυριακης 31 Ιούλη στην μητρόπολη θεσσαλονικης. Παρέμβαση που έγινε στα πλαίσια της αντίθεσης των συλληφθέντων στην εκκένωση και το γκρέμισμα της κατάληψης στέγης Ορφανοτροφείο.
Δεν ειναι μόνοι τους, η αλληλεγγύη το όπλο μας.
ΔΕΥΤΕΡΑ 1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ