∆εν είναι καµιά πρωτοτυπία να πει κανείς ότι τα πράγµατα γίνονται όλο και πιο δύσκολα για τους περισσότερους από µας. Απολύσεις, φτώχεια, ανεργία, πετσοκοµµένοι µισθοί, κι άλλα χαράτσια στα νοσοκοµεία και στο ρεύµα και η λίστα συνεχίζεται. Ούτε πρωτότυπο είναι να ακούει κανείς από κανάλια, αφεντικά, αλλά και από τους γείτονες και τους συναδέλφους µας ότι βρήκανε το µεγάλο ένοχο για την κατάσταση: τους µετανάστες. Και όλο αυτό το κλίµα να νοµιµοποιεί τις ρατσιστικές πολιτικές αποκλεισµού του κράτους, από τον Ξένιο ∆ία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, µέχρι τις παρακρατικές επιθέσεις σε µετανάστες µε µαχαίρια και ρόπαλα και τις απειλές αποκλεισµού διά της βίας µεταναστών από νοσοκοµεία και σχολεία.
Όµως ούτε κι εµείς θα είµαστε πρωτότυποι όταν θα πούµε µερικές αλήθειες σε σχέση µε τα παραπάνω, κι αυτό όχι γιατί λέµε τα ίδια πράγµατα µε τα σε διατεταγµένη υπηρεσία δελτία των 8, αλλά γιατί είναι πράγµατα που έχουν ξαναπεί και ζητήµατα που έχουν ξαναθέσει οι αγώνες µας. Αγώνες ντόπιων και µεταναστών σε αυτό το κοµµάτι γης, που ήταν και θα είναι ενάντια σε κάθε φασιστικό λόγο και στις φασιστικές πρακτικές και που κυκλοφορούν τις έννοιες της αντίστασης και της αλληλεγγύης µεταξύ των εκµεταλλευόµενων.
Κανείς σχεδόν δεν αµφισβητεί το γεγονός ότι οι µετανάστες δεν έχουν καµία ευθύνη για την θέση τους, του ξεριζωµένου. Έρχονται κυνηγηµένοι από την πείνα και τους πολέµους, την οικολογική καταστροφή… από λόγους που βρίσκονται πίσω από τον γενικό τίτλο παγκόσµιος καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.
Όπως κανείς δεν πιστεύει ότι φταίει ο άνεργος που υπάρχει ανεργία, ο φτωχός που υπάρχει φτώχεια έτσι και κανείς δεν πιστεύει ότι φταίει ο µετανάστης που υπάρχει ξεριζωµός και µετανάστευση. Ξέρουµε ότι κάποιες φορές οι καινούργιοι άνεργοι, οι καινούργιοι φτωχοί, οι καινούργιοι µετανάστες κάνουν συχνά πιο δύσκολη την ζωή σε κάποιους από αυτούς που δυσκολεύονται ήδη για να την βγάλουν. Μικρό το καρβέλι της φτώχειας και περισσεύουν τα στόµατα. Αν αποκλείσουµε από το καρβέλι ανθρώπους που δεν φταίνε που δεν φτάνει το ψωµί για όλους, ίσως να την γλιτώσουµε κάποιοι, ίσως βέβαια πάλι να βρεθούµε και εµείς αποκλεισµένοι από τα στοιχειώδη στην επόµενη εκκαθαριστική επιχείρηση της µηχανής του κέρδους. Αλήθεια, πόσοι βρεθήκαµε έξω από τα νοσοκοµεία επειδή δεν είχαµε ασφάλιση ή πεταχτήκαµε έξω από τις δουλειές γιατί «δεν έβγαινε η επιχείρηση»;
Όταν καταδικάζεις άνθρωπο στην εξόντωση χωρίς να φταίει, όταν επιδοκιµάζεις την εξόντωση του, χάνεις πρώτα από όλα την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια σου. Αυτό είναι το ελάχιστο αλλά εντέλει και το µέγιστο κόστος που πρέπει να αποδώσεις.
Τα πράγµατα έχουν γίνει ξεκάθαρα, τα ερωτήµατα έχουν καθαρά τεθεί:
Σε αυτό το παγκόσµιο σύστηµα δεν χωράµε όλοι, σε αυτή την χώρα δεν χωράµε όλοι.
ή θα συµµαχήσουµε µε τα αφεντικά µας, χάνοντας την ανθρωπιά µας, πίσω από τις εθνικές ενότητες και θα αρχίσουµε την αλληλοεξόντωση, εξοντώνοντας παράλληλα και κάµποσους περισσευάµενους εντός της εθνικής ενότητας,
ή θα γλιτώσουµε την ανθρωπιά µας παλεύοντας µαζί µε όλους τους αγωνιζόµενους περισσευάµενους για ένα κόσµο χωρίς αφεντικά και δούλους.
Και θα σταµατήσουµε να γκρινιάζουµε για τους «αλήτες πολιτικούς», ελπίζοντας «να τους δείξουν» οι κάθε λογής παρακρατικοί µαχαιροβγάλτες, δηλαδή να δαγκώσει ο σκύλος το αφεντικό του. Και θα αγωνιστούµε, όπως κάναµε και κάνουµε ήδη ενάντια στα 5ευρα και τους αποκλεισµούς κάθε ατόµου, ντόπιου ή µετανάστη από την περίθαλψη σε Άγιο ∆ηµήτριο, Θεαγένειο, Κ.Υ.Λαγκαδά, ενάντια στα χαράτσια και τις αυξήσεις στη ∆ΕΗ, ενάντια στις αυθαιρεσίες των αφεντικών στα Ble και αλλού, στήνοντας κουζίνες και δοµές αλληλεγγύης όχι «µόνο για Έλληνες», αλλά από µας τους ίδιους, για µας τους ίδιους και τις ανάγκες µας.
