Στις 25 Φλεβάρη, μέρα του στρατοδικείου του ολικού αρνητή στράτευσης Μ.Τ., πραγματοποιήθηκε παρέμβαση με άλλες συλλογικότητες και αλληλέγγυο κόσμο, στην στρατολογία Θεσσαλονίκης και στο στρατοδικείο επίσης. Εκεί μεταξύ άλλων μοιράστηκε και το παρακάτω κείμενο:
Στις 25 Φλεβάρη 2016 δικάζεται σε δεύτερο βαθμό ο ολικός αρνητής στράτευσης Μιχάλης Τόλης, στο Αναθεωρητικό Στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης. Έχει ήδη καταδικαστεί για ανυποταξία σε καιρό ειρήνης 2 φορές τα τελευταία 3 χρόνια. Παράλληλα, του έχει επιβληθεί 2 φορές το πρόστιμο των 6000 ευρώ το οποίο καταχωρείται στην εφορία και τοκίζεται.
Ξέραμε ότι αρχικά «στο μυαλό ήταν ο στόχος»… , είδαν όμως ότι δεν έφτανε αυτό για να καταστείλει την ολοένα και αυξανόμενη αντίδραση. Και έτσι, παράλληλα, στοχεύσαν και στην «τσέπη». Η οικονομική καταστολή, αλλά και ο φόβος αυτής, παραλύει οποιονδήποτε σκέφτεται να εναντιωθεί στη θέληση του κράτους. Σκοπός τους είναι να καταστήσουν αδύνατο ή δύσκολο να ζήσει με αξιοπρέπεια όποιος αντιστέκεται. Έτσι λοιπόν, εκτός από τα εντάλματα, τις συλλήψεις και τις δίκες, στην περίπτωση όσων αρνούνται να υπηρετήσουν τη «μητέρα πατρίδα», η ίδια τους τιμωρεί με επαναλαμβανόμενα πρόστιμα που χρεώνονται στο φορολογικό μητρώο τους.
Για ποιόν λόγο χρειαζόμαστε τον στρατό; Διαλέξτε τη σωστή απάντηση.
- Για να προστατέψει την πατρίδα από τις εξωτερικές απειλές.
- Για να γαλούχησει υπάκουους πολίτες.
- Για να βοηθήσει την αστυνομία στην εσωτερική καταστολή.
Τι μας απειλεί;
Χρειαζόταν μια απειλή που θα έκανε τις κοινωνικές άμυνες να υποχωρήσουν και να ανοίξουν το δρόμο για έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο για τους καλο-κουρδισμένους και «πάντα έτοιμους να βοηθήσουν» στρατούς. Και έτσι, όρισαν σαν απειλή τους πρόσφυγες που φτάνουν κατατρεγμένοι από έναν πόλεμο που πρωταγωνιστούν κάποιοι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» στρατοί και σιγά σιγά προώθησαν την στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης της λύσης ως τη μόνη διέξοδο. Η όλη αναβάθμιση ρόλου συνάδει πλήρως και με το πολεμόχαρο κλίμα στην περιοχή, από την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στις περιπολίες με πολεμικά πλοία, την πολεμική ανάμιξη Τουρκίας και Ρωσίας, την μετακίνηση στρατευμάτων και εξοπλισμού στο ανατολικά σύνορα της Ευρώπης κ.ά. Όμως, αν θεωρείται κίνδυνος για το κράτος άνθρωποι που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον, άνθρωποι εξαθλιωμένοι από τις κακουχίες του ταξιδιού, με μωρά στην αγκαλιά, γιατί όχι και ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού άνεργων, αποκλεισμένων από την υγεία, καταπιεσμένων, κτλ ;
Γαλούχηση υπάκουων πολιτών
Ο στρατός λειτουργεί ως ένας άλλος μηχανισμός διάπλασης χαρακτήρα και αντίληψης συμπληρώνοντας και εξελίσσοντας το έργο της υποχρεωτικής σχολικής εκπαίδευσης, και απαντώντας σε συγκεκριμένες επιταγές. Η στρατιωτική εκπαίδευση – που έχει προνοηθεί να συνεχίζει άμεσα τη σχολική στην πρώιμη νεότητα – συνεχίζει να αναπαράγει την ιεραρχία και την υπακοή στον ανώτερο. Απρόσωπο και άβουλο, το άτομο στοιβάζεται και στοιχίζεται με τους ομοίους του σε θαλάμους και στρατόπεδα. Η προσωπικότητα, η δημιουργικότητα και η πολυμορφία τσακίζεται, ενώ η πρωτοβουλία, οι δράσεις και οι επιλογές περιορίζονται αποκλειστικά στην άκριτη εκτέλεση όποιας εντολής έρθει από τον ανώτερο, όσο παράλογη και να είναι αυτή. Κάπως έτσι, όλοι αποστρατεύονται έχοντας ξοδέψει χρόνο από τη ζωή τους σε σωρεία αναίτιων και παράλογων απασχολήσεων, συνηθισμένοι στο να αναμένουν εντολή και να εκτελούν, ετοιμοπαράδοτοι υπάκουοι εργαζόμενοι – στρατιώτες για τις εταιρείες και τα αφεντικά.
Εσωτερική καταστολή
Πρόσφατα, οποιοσδήποτε κάτοικος της Ευρώπης έβλεπε στρατιώτες και στρατιωτικά οχήματα στους δρόμους των πόλεων, θα το ονόμαζε χούντα. Θα σε λέγανε υπερβολικό αν έλεγες ότι μια μέρα θα ξαναβλέπαμε το στρατό να παίζει σημαντικό ρόλο στο εσωτερικό όχι μόνο της χώρας αλλά και της σύγχρονης ενωμένης Ευρώπης. Και όμως, με νομικές μεθοδεύσεις χρόνων, οικονομικές σταυροφορίες κ.ά., και τελικά, με αφορμή την απειλή της τρομοκρατίας, το όνειρο κάποιων έγινε πραγματικότητα. Η χρήση του στρατού σαν εργαλείο εσωτερικής καταστολής δεν είναι ένα φανταστικό σενάριο. Στόχος της ευρωπαϊκής ένωσης δεν είναι μόνο ο οικονομικός ολοκληρωτισμός σε μια ενωμένη αγορά με κοινό νόμισμα αλλά και ο στρατιωτικός ολοκληρωτισμός που θα περιτειχίσει τα σύνορά της. Τα τείχη όμως δεν περιορίζουν μόνο αυτούς που θα θέλανε να μπουν, αλλά περιορίζουν και την ελευθερία των μέσα. Και αυτά τα τείχη δεν χτίζονται μόνο στα μακρινά σύνορα της Ευρώπης αλλά και μέσα στις πόλεις, στις γειτονιές, στην καθημερινότητά μας. Μέσα σε αυτά τα τείχη θα πρέπει να διασφαλίζεται η προστασία από τυχόν «επικίνδυνα» κινήματα.
⑉
Στην χώρα μας μπορεί ο στρατός να μην βγήκε ακόμα για περιπολίες μέσα στις πόλεις, αλλά από εκεί που αποτελούσε έννοια μακρινή για την καθημερινότητά μας, που ήταν εκεί για να «τον ευλογούν οι παπάδες» , «να μας φυλάει από τους κακούς», να δίνει δουλειά σε όσους «δεν έπιαναν τα χέρια τους» ή «δεν έκοβε το μυαλό τους» και «να κάνει άντρες τα αγόρια», κατάφερε να γίνει ρυθμιστής και εκ νέου πρωταγωνιστής εκκινώντας με αναβαθμισμένο ρόλο φρουρού των ευρωπαϊκών συνόρων, συνεχίζοντας με το ρόλο του εργοδότη για τους «δύσμοιρους» άνεργους και καταλήγοντας με ρόλο εργολάβου έργων στη χώρα (Και ποια αυτά τα έργα; Η δημιουργία στρατοπέδων φύλαξης μεταναστών και η διαχείριση τους).
Έχουμε ανάγκη τη γειτονιά μας για να ζήσουμε και όχι ακόμα ένα στρατόπεδο.
Έχουμε ανάγκη ελεύθερους ανθρώπους δίπλα μας και όχι ακόμα μια «σειρά» ακούνητα στρατιωτάκια.
Έχουμε ανάγκη να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας να λειτουργούμε συλλογικά και όχι πως να εκτελούμε άκριτα εντολές εκ των άνω.
Στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι με όσους εναντιώνονται στο θεσμό του στρατού και της υποχρεωτικής στράτευσης.
Καμία ποινική ή οικονομική δίωξη στους ολικούς αρνητές στράτευσης.
Ανοιχτή συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης
Θεσσαλονίκη
