Κουζίνα Αλληλεγγύης
Κυριακή 18/12 | στο Στέκι Άνω Πόλης
ΟΥΤΕ ΙΕΡΟ ΟΥΤΕ ΟΣΙΟ!
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ
Από την Ευρώπη μέχρι την Αυστραλία ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στηριγμένο στον ανταγωνισμό και το κέρδος διαλύεται. Με τη διάλυσή του οδηγούνται στην εξόντωση και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Είτε μέσα από πολέμους που αναδύονται σαν αποτέλεσμα της κρίσης, είτε μέσα από ειρήνες που συνοδεύονται από επίταση της εκμετάλλευσης, υποτίμηση της εργασίας και εξαθλίωση το μήνυμα είναι σαφές: όταν το κεφάλαιο κινδυνεύει κοινωνικά κομμάτια περισσεύουν και πετιούνται εκτός αγοράς στα αζήτητα. Τα κριτήρια φύλο φυλή τάξη βέβαια βάζουν τους κανόνες αυτής της εκκαθάρισης.
Τα τελευταία χρόνια, με τους πολέμους και τις ειρήνες τους, έχουν αυξηθεί οι μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη. Χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες από την Μ. Ανατολή τη Βόρεια Αφρική την Ασία την κεντρική Αφρική διασχίζουν τα σύνορα αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής, αρνούμενοι να μείνουν και να εξοντωθούν στους πολέμους και τις ειρήνες που επιβάλλει ο παγκόσμιος καταμερισμός της εκμετάλλευσης. Ιδιαίτερα να σταθούμε εδώ στους μετανάστες φυγόστρατους, που αρνούμενοι να μετατραπούν σε δολοφόνους των ομοίων τους περνάν τα σύνορα εγκαταλείποντας τα πεδία των ανθρωποσφαγών.
Το κρατικό μοντέλο διαχείρισης των μεγάλων μεταναστευτικών ρευμάτων ακολουθεί λίγο ως πολύ κάποιους ενιαίους κανόνες τους κανόνες του απαρτχαϊντ. Ξεχωριστή κατοικία για τους μετανάστες μέσα σε στρατόπεδα μακριά από πόλεις, ξεχωριστή περίθαλψη για αυτούς, από δομές ΜΚΟ, ξεχωριστή εκπαίδευση, ξεχωριστή σίτιση.
Παράλληλα οι τεχνικοί της εξουσίας καλλιεργούν έντεχνα το φόβο των μεταναστών για τη χώρα υποδοχής χαϊδεύοντας το παπαδαριό και τους φασίστες για να χύνουν το ρατσιστικό δηλητήριο τους με επιδείξεις ρατσιστικών παραληρημάτων, έτσι ώστε οι μετανάστες να αναζητούν μόνοι τους την κρατική προστασία των στρατοπέδων. Τους αποκλείουν από την πρόσβαση στη γενική περίθαλψη του πληθυσμού, εξαρτώντας τους από τα στρατόπεδα για τα ελάχιστα, ελαχιστοποιώντας έτσι πεδία συναναστροφής και ενιαίας διεκδίκησης.
Ο κανόνας που μπαίνει στους μετανάστες απόλυτα καθαρός: Ξεχωριστά από τους ντόπιους, στα στρατόπεδα, με πειθαρχία στην ιεραρχία των στρατοπέδων, πειθήνιοι, πιθανά αντικείμενα φιλανθρωπίας αλλά όχι υποκείμενα αγώνα. Η πάλη των ανθρώπων για ζωή με αξιοπρέπεια συγκρούστηκε και εδώ με τον εγκλεισμό. Άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής, γλώσσας, κουλτούρας, συναντήθηκαν και με την συμπαράσταση αλληλέγγυων έσπασαν τα γκέτο των στρατοπέδων, οργάνωσαν τη συμβίωση τους χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς προϊστάμενους, κατέλαβαν εγκαταλειμμένα κτίρια και προσπάθησαν να οργανώσουν μαζί τον αγώνα για επιβίωση. Αυτό συνέβη σε πολλές καταλήψεις στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και εδώ στην Θεσσαλονίκη, με τη λειτουργία της κατάληψης “Ορφανοτροφείο”.
Ως ανοικτή συνέλευση αγώνα Άνω Πόλης από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε αλληλέγγυες στην προσπάθεια αυτών των ανθρώπων να απελευθερώσουν κομμάτια των ζωών τους παίρνοντας τις τύχες στα χέρια τους, με την κατάληψη μεταναστριών/ών Ορφανοτροφείο. Βρεθήκαμε σε αγώνες για την περίθαλψη, σπάζοντας τους αποκλεισμούς που επιβάλλονται σε ημεδαπούς και μετανάστες. Όμως κράτος και εκκλησία σε αγαστή, όπως πάντα, συνεργασία εκκένωσαν και κατεδάφισαν το Ορφανοτροφείο. Εκείνη τη μέρα δεν καταφέραμε να το υπερασπιστούμε από τον όχλο των κρανοφόρων, των ρασοφόρων, των εθνικιστικών ορδών.
Όμως κόσμος του αγώνα στάθηκε εκεί, στην έμπρακτη διαμαρτυρία για τις εκκενώσεις, στην μητρόπολη με την αδυναμία μας να σαρκάζει την δύναμη της μπουλντόζας και των ροπάλων, τη δύναμη του κόσμου του κέρδους, των δικαστών και των παπάδων. “Απολογούμενοι” οι κατηγορούμενοι, χωρίς ούτε για μια στιγμή να γυρέψουν συχωροχάρτια αρνήθηκαν να συγχωρέσουν τον κόσμο των αφεντικών και του κέρδους υπεράσπισαν συλλογικά με αξιοπρέπεια την κοινή μας υπόθεση. Απέναντι σε μια κυβερνώσα αριστερά που πετάει μία μία σαν νεκρό φορτίο όλες τις διακηρύξεις της, που εξαφάνισε κάθε ζήτημα χωρισμού εκκλησίας κράτους (να σταματήσει μεταξύ των άλλων η μισθοδοσία των παπάδων από τους φορολογούμενους) και μάλιστα σε περίοδο βαθιάς κρίσης, που ξέχασε κάθε οικονομική απαίτηση απέναντι στην εκκλησία ΑΕ, που απέκλεισε τους χωρίς χαρτιά από κάθε πρόσβαση στην περίθαλψη, που αρνείται σε μετανάστες συνολικά την πρόσβαση στο ΕΣΥ, δεν έχουμε παρά να πούμε ότι εμείς δε θρέψαμε καμιά αυταπάτη για διαχειριστικές λύσεις. Στεκόμαστε εδώ, στους καθημερινούς αγώνες για την κοινωνική χειραφέτηση στη δουλειά, στην κατοικία, στην περίθαλψη, στις μεταφορές…εκεί που οι εκμεταλλευόμενες χτυπιόμαστε, εκεί που σηκώνουμε κεφάλι.
Έξω και ενάντια στους διαχειριστές της εξουσίας, έξω και ενάντια στα κόμματα και τη διεύθυνση των αγώνων μας από τα έξω.
Στεκόμαστε εδώ κι απέναντι στο δικαστή που θα’ ρθει το δίκιο να δικάσει.
Αλληλεγγύη στους διωκόμενους για την παρέμβαση στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης που ακολούθησε την εκκένωση των καταλήψεων των μεταναστριών/ών.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΑ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ
