Στις 8/2, ο Ebuka Mama Subec, 32 ετών, δολοφονείται στο Α.Τ. Ομόνοιας. Κάθε δολοφονία σε Α.Τ. μεταμφιέζεται σε «θάνατο από άγνωστα ή ασαφή αίτια», ενώ στα αστυνομικά τμήματα της χώρας συμβαίνουν συνεχώς κακοποιήσεις ανηλίκων, ξυλοδαρμοί και βασανισμοί Ρομά, μεταναστών, χρηστών ουσιών, αγωνιζομένων, και τελικά τυχαίοι θάνατοι. Η δολοφονία του Ebuka δεν οφείλεται απλά σε μπάτσους που ξέφυγαν αρκετά παραπάνω. Δε μας ενδιαφέρει αν προήλθε από υπέρμετρη βία ή από το φόβο για ό,τι συνεπάγεται η καταδίωξη ή μία προσαγωγή στο Α.Τ. Ομόνοιας, αλλά το βλέπουμε ως κομμάτι της αστυνομικής βίας και της μεταναστευτικής πολιτικής. Άλλωστε, ο θάνατος εμφανίζεται ως κοινός τόπος τόσο της βίας όσο και της απειλής της.
Η ίδια διαχείριση των μεταναστ[ρι]ών αφήνει πίσω της πτώματα στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα, στο βυθό του Αιγαίου, σε στραπατσαρισμένα αυτοκίνητα μετά από καταδιώξεις στην Εγνατία Οδό. Στοιβάζει, βασανίζει, κυνηγά και τραμπουκίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, δρόμους και καταυλισμούς. Στη Μόρια, στη Μυτιλήνη, στη Σάμο και αλλού υπάρχουν θεσμοθετημένα φυλακισμένοι μετανάστες, που αναγνωρισμένα εξαιρούνται ακόμη και των ελάχιστων δικαιωμάτων τους. Τα εγκλήματα αυτά διαπράττονται καθημερινά υπό το βλέμμα της αδιάφορης ελληνικής κοινωνίας, ενώ το ρόλο του δεσμοφύλακα, με το αζημίωτο, έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος ως εφαρμοστής της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας σχετικά με τους μετανάστες.
Η ίδια αυτή διαχείριση του μεταναστευτικού είναι κομμάτι της διαρκούς προσπάθειας διασφάλισης των εκμεταλλευτικών σχέσεων ως έχουν, και δεν επηρεάζεται από τις αλλαγές στις καρέκλες εξουσίας. Έτσι, μπορεί η τωρινή κυβέρνηση να μιλά περί κοινωνικής σταθερότητας και αντιφασιστικού μετώπου την ίδια ώρα που η βία κατά των μεταναστών συνεχίζεται, χωρίς να σταματούν ποτέ οι Μανωλάδες, τα Φαρμακονήσια, τα πογκρόμ, οι νεκροί Shahzad Luqman, που δεν αποτελούν μεμονωμένα «τυχαία» περιστατικά, αλλά μεθοδευμένη διαχείριση και κομμάτι μιας λίστας δίχως τέλος.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: μπάτσοι, κυβέρνηση και ακροδεξιοί, το ίδιο μαγαζί. Την ίδια μέρα με τη δολοφονία του Ebuka δημοσιοποιήθηκε ο ξυλοδαρμός 2 μεταναστών εργατών γης στη Λάρισα από τον εργοδότη τους και 2 χρυσαυγίτες φίλους του, επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, ενώ τα ξημερώματα της Τρίτης 19/2 έγινε εμπρηστική επίθεση σε σπίτι οικογένειας από το Ιράκ στη Νεάπολη. Η κρατική πολιτική άρνησης των δικαιωμάτων των μεταναστ[ρι]ών υλοποιείται με βία από μπάτσους και ακροδεξιούς και πλαισιώνεται από βαθιά σιωπή της δημόσιας σφαίρας. Ακόμα και άτομα χωρίς ξεκάθαρα ρατσιστική ιδεολογία ή οικονομικά κίνητρα εκμετάλλευσης των μεταναστ[ρι]ών ορίζουν την ελληνικότητα ως προϋπόθεση της αλληλεγγύης.
Η βία προς τις/τους μετανάστ[ρι]ες, κρατική ή παρακρατική, έχει σκοπό να εμπεδώσουν το φόβο και να παραμείνουν αόρατες, απομονωμένες, εξαθλιωμένοι, ανυπεράσπιστοι, χωρίς συγκροτημένες κοινότητες. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να αποτελούν ένα πολυσχιδές πεδίο εκμετάλλευσης, φθηνό και ευμεταχείριστο εργατικό δυναμικό, πηγή ευρωπαϊκών κονδυλίων για την ικανοποίηση της αισχροκέρδειας των ΜΚΟ, θύματα trafficking και σεξουαλικοποιημένης κακοποίησης. Το ότι δεν ταιριάζουν σε καμιά από τις ιστορίες που συναρμολογούν αυτό που ονομάζεται «εθνικός κορμός» (όπως και άλλες περιθωριοποιημένες ομάδες) σημαίνει ελάχιστο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος για την οποιαδήποτε κακομεταχείρισή τους. Ας μη γελιόμαστε, η επέλαση του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και «της ελλάδας που ξέρει από προσφυγιά», πέρασε και έδωσε τη θέση της (αν την εγκατέλειψε και ποτέ) στις κραυγές για πλατείες όπου θ’ ακούγονται μόνο ελληνικά, στα παράπονα για κρατικά (ή ευρωπαϊκά) λεφτά που πάνε στους μετανάστες, στα παραληρήματα για εξισλαμισμό, στη λογική του «κοιτάω τη δουλειά και την πάρτη μου».
Η επιλογή να στεκόμαστε μαζί με τους μετανάστες και τις μετανάστριες, δεν εκπορεύεται από κάποιον αόριστο ανθρωπισμό που τους αντιμετωπίζει σαν κάποιους «κακόμοιρους». Οι κοινότητες αγώνα πέρα από σύνορα, κράτη, θρησκεία, φύλο, σεξουαλικές ταυτότητες, ενάντια στον κόσμο των αφεντικών και της υποταγής είναι η μόνη δυνατότητα, αν όχι να αλλάξουμε τον κόσμο, τουλάχιστον να παραμείνουμε άνθρωποι.
Στη μνήμη του Νικόλα Λεωνίδη,
Ρωσοπόντιου, 18 ετών, που δολοφονήθηκε
στις 25 Μάρτη 2000 από μπάτσους στην Άνω Πόλη
κείμενο εδώ: EBUKA
