“Να ζεις σε ενδιαφέρουσα εποχή”
Αυτή η κινέζικη κατάρα φαίνεται να στοιχειώνει το τοπίο των μέχρι πρόσφατα καταθλιπτικών νεκροπόλεων-μητροπόλεων. Νέες περιφράξεις, νέοι αποκλεισμοί, κόσμος που πετιέται με πάταγο έξω από τις ιδιωτικοποιημένες καταθλιπτικές καθημερινότητες του, και από κοντά, μετά από μια σύντομη κοινωνική άνοιξη, ένας ατέλειωτος κοινωνικός χειμώνας.

Οι εθνικές συμμορίες, ένστολες και με πολιτικά, ξαμολυμένες στις πλατείες να κυνηγάνε τα “μιάσματα” όλων των τύπων. Οι αποστάτες των κανονικοτήτων, έμφυλων, φυλετικών, ταξικών στο στόχαστρο του μίσους.
Τα γαλανόλευκα σάβανα ανεμίζουν ξανά προσπαθώντας να υποτάξουν το βλέμμα. Ελληνισμός, Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια σε αριστερές και δεξιές εκδοχές, ταγματασφαλήτες πρώτη γραμμή -κορδόνι με Εαμογενείς εθνο-κομμουνιστές, η κυβερνώσα αριστερά των δικαιωμάτων σε παθιασμένα γλωσσόφιλα με τους κυνηγούς ομοφυλοφίλων, σπινθήρες από το φλεγόμενο Κάμπελ, και τότε μαζί εμπρηστέςφασίστες και Βενιζελικοί, να δίνουν τις φλόγες που πυρπολούν την Libertatia.
Με τον από Βορρά κίνδυνο, παραδοσιακή μορφή του δεξιού εθνικισμού, να συναγωνίζεται τον αντιτουρκισμό, τον αδιαφιλονίκητο εθνικισμό όλων των Ελλήνων, τα συλλαλητήρια να διαδέχονται τις γεωτρήσεις, τα πράματα γίνονται ολοένα και πιο απειλητικά.
Την ίδια στιγμή, οι εξεγερμένοι της Αραβικής άνοιξης λιώνονται στις γεωπολιτικές μυλόπετρες, με τον αντιιμπεριαλισμό της αριστεράς να σιωπά πιο ηχηρά και από χειροκρότημα, ενώ στο διεθνές σκηνικό νέες μορφές εθνικών διεκδικήσεων κερδίζουν την συμπαράσταση μεγάλου κομματιού του αγωνιζόμενου κόσμου.
Νομίζουμε πως σταθήκαμε, σαν ανοιχτή συνέλευση αγώνα άνω πόλης, με συνέπεια απέναντι σε όψεις των βίαιων αλλαγών αυτού του γοργά μεταβαλλόμενου χάους. Στους αγώνες των ντόπιων και των μεταναστών απέναντι σε περιφράξεις, παλιές και νέες, στις αρνήσεις της έμφυλης κυριαρχίας, στους αγώνες ενάντια σε αριστερούς, δεξιούς και αριστεροδέξιους εθνικισμούς, υπερασπιστήκαμε τους τόπους μας εμπράγματους και άϋλους, διανοητικά και ενσώματα.
Ο ίλιγγος ωστόσο μπροστά στην ταχύτητα και την έκταση των εξουσιαστικών διαλύσεων και ανασυγκροτήσεων μας έβαλε σε μια διαδικασία αναζήτησης μπούσουλα. Στην κουβέντα που ανοίξαμε για αυτό το λόγο, μοιράσαμε μεταξύ μας και μοιραστήκαμε διάφορα κείμενα.Από αυτά, κάναμε την επιλογή, για μια σειρά λόγων, να επανεκδώσουμε την μπροσούρα:
“Η Κύπρος, το εθνικό και ο εθνικισμός. Μια ελευθεριακή ανάλυση”, που είχε εκδοθεί στα 1984 στην Αθήνα.
Οι λόγοι λοιπόν πολλοί:
Οι αφετηρίες του συγγραφέα, ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα ως κομμάτι μιας ελευθεριακής ανάλυσης, που βάζει σαν κύριες κοινωνικές αντιφάσεις την ταξική δόμηση, την πατριαρχία και το κράτος, η εναντίωση του στο μοντέλο των “απαραίτητων” ιστορικών σταδίων, στο ότι η ήττα ή η αφομοίωση της κοινωνικής σύγκρουσης σε διάφορες ιστορικές περιόδους δεν είναι αναπόφευκτη, η θέση ότι πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες και να ασκηθεί κριτική και σε αυτόν τον “καημένο” “καθώς πρέπει” Κύπριο (Έλληνα για μας) νοικοκυραίο, μας έκαναν να αισθανθούμε ότι η ανάλυση είναι ιδιαίτερα κοντινή μας.
Η διαδικασία παραγωγής του κειμένου εξάλλου, μέσα από κινηματικό διάλογο και διαδικασίες, καθώς και η κριτική του στον ελληνοχριστιανικό και τον αριστερό εθνικισμό κάνουν τη συζήτηση που αναπτύσσεται στο κείμενο ιδιαίτερα εμπλουτιστική.
Εξάλλου, η κριτική θεώρηση του εθνικισμού ως το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναδομείται και ενισχύεται η πατριαρχία και η ταξική καταπίεση, αναδιοργανώνεται, συγκεντροποιείται, ορθολογικοποιείται το μοντέρνο κράτος ομογενοποιώντας με συχνά βίαιο τρόπο τις τοπικές κοινοτικές κουλτούρες, βοηθάει στο να αντιληφθούμε σημαντικές διαστάσεις του φαινομένου.
Τέλος, η κριτική θεώρηση της νεοκυπριακής συνείδησης ως εξίσου πατριαρχικής, εκμεταλλευτικής, ισοπεδωτικής, κρατικιστικής με την ελληνοκυπριακή, βάζει με ένα πρώιμο για την εποχή (‘84) τρόπο μια κριτική στους νέους, τόσο πολλά απελευθερωτικά υποσχόμενα για την τότε αριστερά, εθνικισμούς.
Κλείνοντας, κοπιάροντας το συγγραφέα να ξαναθυμίσουμε: Το κείμενο δεν προσφέρεται σαν θέσεις ή τελειωτικά συμπεράσματα κανενός ομάδας ή ατόμου. Αυτό είναι ψάξιμο, δεν είναι ούτε ιστορικό εγχειρίδιο ούτε στατικές πολιτικές θέσεις. Η μόνη χρήσιμη πολιτική λειτουργία που μπορεί να έχει αυτό το κείμενο, είναι να ξεπερασθεί.

το μπροσουράκι σε μορφή pdf εδώ: tsipros

Μας είπαν…

…εµείς καταγόµαστε από τους αρχαίους έλληνες, εκπολιτιστές και φωτοδότες, έθνος της επιστήµης και της αλήθειας.

Μας είπαν για µια µεγάλη ελλάδα σχεδόν στο κέντρο του κόσµου, περικυκλωµένη από απολίτιστους Άλλους, ιµπεριαλιστές και µεγάλες δυνάµεις, αλλά και για τη συνέχεια της ελληνικότητας.

Μας είπαν λαό ειρηνικό και ποτέ φιλοπόλεµο. Αλλά αν χρειαστεί, απελευθερωτή προγονικών εδαφών, από την Κύπρο, τη µικρά Ασία, ως την Αυλώνα, µε τη διχόνοια το µόνο µας εχθρό, που τρέφεται από άθεους, τρανς, αναρχικές, οµοφυλόφιλες, εξαρτηµένους και άλλους τόσους, που αρνούνται τη γαλανόλευκη στολή και τις παρελάσεις, που ακυρώνουν τους προγόνους και την ενότητα µας.

Μας είπαν καλοπληρωµένοι γραφιάδες, δάσκαλοι, παπάδες και καθοδηγητές, µε λόγους, εµβατήρια και µοιρολόγια, ταινίες, µουσεία και παρελάσεις, ιστορίες θρυλικών ηρώων, σε µια Διήγηση που στάζει αίµα και µυρίζει συµφέρον, τη γλυκερή µυρωδιά των σφαγείων. Χρήµα, Βαρβατίλα και Εξουσία.

Μας είπαν οι κοινότητες των Άλλων είναι υποδεέστερες, πρέπει να ελληνέψουν.

Δε µας είπαν…

…όµως, πως για να βγει η µεγάλη τους ιδέα, πάντρεψαν υπό την ταµπέλα «ελληνισµός» τις ιστορίες τόσων λαών και διαφορετικών ανθρώπων – συχνά αντιτιθέµενων – που έζησαν κάποτε εδώ γύρω. Πως βάφτισαν ήρωες τους σφαγείς και από ποιανού τα κόκκαλα είναι βγαλµένη η «λευτεριά».

Δε µας είπαν πως οι αλυτρωτισµοί έχουν άλλη γλύκα και άλλοθι όταν είναι ελληνικοί.

Δε µας είπαν τι έκανε ο ελληνικός στρατός το ‘12 στα Τουρκοχώρια της Μακεδονίας και στο βουλγαρικό Κιλκίς, στην Κοφίνου το ’67 και στη Λευκωσία το ’74.

Δεν µας είπαν πως έθαψαν τα εβραϊκά νεκροταφεία κάτω από πανεπιστηµιακά κτίρια, γκρέµισαν µιναρέδες, µετέτρεψαν τζαµιά σε τσοντάδικα, βάφτισαν δρόµους µε ονόµατα στρατολάγνων δολοφόνων και πως της Σελανίκ εντέχνως κρύβουν το πολύγλωσσο, πολυκοινοτικό της παρελθόν.

Δε µας είπαν πως για να πατήσει στα πόδια του αυτό το έθνος των τυχοδιωκτών από τη γέννηση του ξανάγραψε την ιστορία, επιβάλλοντας σε µία γη χιλιοπερπατηµένη µία γλώσσα – µία ιστορία – µία θρησκεία – έναν υποτιθέµενο προαιώνιο πολιτισµό, µε σφραγίδες ελληνικής προέλευσης και εγγύησης καθαρότητας.

Δε µας είπαν πως οι Μακεδόνες, οι Ροµά, οι Αλβανοί, οι Ρώσοι διδάσκονται σε µια γλώσσα ξένη, που δεν είναι η µητρική τους, στα σχολεία αυτού του κράτους, τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισµό που κάποιο «ελληνοπρεπές παιδαγωγικό Ινστιτούτο» έχει αποφασίσει ότι πρέπει να µάθουν για δικά τους.

Και δε σταµάτησαν ακόµη…

όλο το κείμενο σε μορφή pdf εδώ: ethniko