Γιατι τους συμφέρει, όχι μόνο να σε καταστέλλουν,
αλλά κυρίως να σε καταθλίβουν.
Περασαν κιόλας τρία χρόνια από την επίσημη είσοδο της περιβόητης κρίσης στις ζωές μας. Όμως τα προβλήματα που τη συνοδεύουν και οδηγούν στην υποβάθμιση των ζωών μας, για πολλούς προυπήρχαν. Τώρα εντάθηκαν, γίναν αβάσταχτα και αφορούν πολύ περισσότερους. Βλέπουμε πως αυτός που διαχειρίζεται και δημιουργεί την κρίση εμφανίζεται και ως επίδοξος σωτήρας. Πιστεύεις πως αυτός που σου δημιουργεί τα προβλήματα μπορεί και να σου τα λύσει; Και είναι προβλήματα συλλογικά! Πιστεύεις πως αυτά μπορούν να έχουν ατομικές λύσεις;
Η ασφάλεια του σπιτιού σου έχει πια παραβιαστεί. Με πρόφαση την εγκληματικότητα, κλειδώνεις την πόρτα σου, κλείνεις τα παράθυρα σου αλλά καταφέρνουν να τρυπώσουν μέσα από τη χαραμάδα του γραμματοκιβωτίου σου, λογαριασμοί, δάνεια, χαράτσια. και απο την τηλεοραση ο φόβος. Αφού λοιπόν γκρεμίστηκαν τα τείχη της “ασφάλειας” μας, είδαμε όλοι πως το πρόβλημα είναι συλλογικό. Μήπως λοιπόν πρέπει να προχωρήσουμε και σε συλλογικούς αγώνες;
Τέτοιος αγώνας είναι και αυτός της ΔΕΗ. Μέσω αυτής ήρθε το χαράτσι αρχικά ως κάτι προσωρινό και πλέον σταθερά. Επιπλεόν έρχονται και οι αυξήσεις. Αναδρομικά ισχύουν εδώ και λίγο καιρό. Μα καλά, είναι δυνατόν ένα μονοπώλιο να μην τη βγάζει;
Οπότε για να ζεσταθείς, αφού το πετρέλαιο είναι τόσο ακριβό, καις ξύλα, γιατί δε σου έχουν αφήσει και τίποτα άλλο να κάψεις. Και σε κατηγορούν για την καταστροφή των δασών λόγω παράνομης υλοτόμησης, ενώ οι εταιρείες που ξυρίζουν ολόκληρα βουνά στη Χαλκιδική συνεχίζουν με τις πλάτες του κράτους και του παρακράτους, το έργο τους για τη δημιουργία μεταλλείων θανάτου.
Και μετά σε φοβίζουν για την αιθαλομίχλη και την καταστροφή της υγείας σου. Ποιά υγεία; Αυτή που για να τη διατηρήσεις στη βιομηχανία της περίθαλψης πληρώνεις με κάθε ευκαιρία με 5ευρα, με φακελακια κτλ, αλλά τα εμπορεύματα είμαστε εμείς. Γιατί πλέον στόχος των διοικητών είναι τα περισσότερα έσοδα. Αλλά αν το σκεφτείς, περισσότερα έσοδα = περισσότεροι άρρωστοι …
Και ενώ κλείνουν νοσοκομεία και κέντρα Υγείας, χτίζουν καριέρες και περιουσίες οι διοικητές.
Και ενώ παρέχονται δωρεάν ταξίδια, και όχι μόνο, σε μπόλικους συνταγογράφους εμπόρους φαρμάκων, δεν παρέχονται δωρεάν φάρμακα σε ασθενείς. Και από τα νοσοκομεία αποκλείονται άνθρωποι και πρώτοι οι μετανάστες. Σήμερα οι μετανάστες…
Οι οποίοι φταίνε για όλα. Αλλά μη φοβάσαι, υπάρχει λύση: το κράτος, το παρακράτος και τα αφεντικά (βρείτε τις διαφορές), θα δημιουργήσουν εκτός από τα απτά τείχη στον Έβρο, και άλλα τείχη ανάμεσά μας, αδιόρατα και αδιαπέραστα καθημερινά. Τόσο το επίσημο κράτος (κυβέρνηση, ΜΜΕ, αστυνομία) όσο και το ανεπίσημο (φασιστικό ή μη) βολεύεται από αυτήν τη λύση. Και έτσι, την ημέρα νομιμοφανώς επιχειρεί να απομακρύνει το πρόβλημα με απελάσεις, συλλήψεις, πογκρόμ και μάζεμα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τη νύχτα, το φασιστικό παρακράτος τρομοκρατεί, επιτίθεται και δολοφονεί.
Αυτοί που δημιουργούν και διαιωνίζουν τα παραπάνω προβλήματα, διαλέγουν να επιτίθενται και σε όσους αγωνίζονται για πραγματικές, συλλογικές λύσεις. Βαφτίζουν κέντρα ανομίας τους χώρους όπου προάγεται ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης, όπου μπαίνουν οι βάσεις για μια κοινωνία αφιλόξενη στους εκμεταλλευτέςκαι τους ρατσιστές. Για μια κοινωνία αυτοοργανωμένη στην οποία μπορεί να υπάρχει ο καθένας και η καθεμία μας χωρίς ταμπέλα.
Επειδή γνωρίσουμε πως αύριο μπορεί:
– το 5ευρω στα νοσοκομεία να γίνει 10ευρω
– το 23% αύξησης στη ΔΕΗ να γίνει 33%
– τα 1,5 ευρώ στο πετρέλαιο να γίνουν 2,5 ευρώ
και εν τέλει ΕΜΕΙΣ να περισσεύουμε ενώ αυτοί που δημιουργούν τα προβήματα και κερδίζουν απ’αυτά μπορεί να εμφανιστούν ως σωτήρες…
…επιλέγουμε να λειτουργούμε χωρίς αντιπροσώπευση και ιεραρχίες, να αγωνιζόμαστε άμεσα και αδιαμεσολάβητα ώστε να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης.
Για να αλληλεπιδράσουμε λοιπόν σε περιμένουμε,
Κάθε Τρίτη στις 20:30 στη Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα Άνω Πόλης.
Κάθε Κυριακή 14:00-18:00 στη Συλλογική Κουζίνα Γειτονιάς.
Στα διάφορα εργαστήρια και μαθήματα( π.χ. Τσιγγελάκι).
Τις Παρασκευές στις εκδηλώσεις.
Και βέβαια στους καθημερινούς αγώνες!
Για να μην μονοπωλήσει την πραγματικότητα η απογοήτευση και η παραίτηση
Για να λύσουμε συλλογικά, τα συλλογικά προβλήματα.
