Προκηρύξεις
73 άρθρα
Απολύσεις
Μετά τις αόρατες απολύσεις σε όλους τους κλάδους του ιδιωτικού τομέα λόγω μη εμβολιασμού (ακόμα και εναεριτών της ΔΕΗ!!!), τις απολύσεις συμβασιούχων στα νοσοκομεία, έρχονται και οι απολύσεις μονίμων υπαλλήλων της περίθαλψης.
Για το καλό μας
Με όχημα το καλό αυτού που αποκαλούν δημόσια υγεία (και παρά το φιάσκο του τείχους ανοσίας) κατέστρεψαν εδώ και 2 χρόνια την όποια δημόσια περίθαλψη και τα εργασιακά δικαιώματα. Με την κατάργηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας, το κλείσιμο των εξωτερικών ιατρείων των νοσοκομείων, τη μετατροπή των νοσοκομείων σε μονοθεματικά, την αποψίλωση όλων των λειτουργιών για να λειτουργήσουν τα εμβολιαστικά κέντρα και τέλος το κλείσιμο νοσοκομείων για να γίνουν εμβολιαστικά κέντρα, όπως είδαμε όψιμα να συμβαίνει με το Παίδων Πεντέλης. Ενώ ταυτόχρονα σιωπή για τα φακελάκια, τα απογευματινά ιατρεία, τις λίστες αναμονής των χειρουργείων που στόμωσαν ακόμα περισσότερο. Σιωπή για το στίβαγμα στα τμήματα επειγόντων περιστατικών, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα σχολεία και στα εργοστάσια. Η κοινωνική αποστασιοποίηση κι αυτή για το καλό μας, εφαρμόστηκε μόνο στις διαμαρτυρίες και επιτεύχθηκε για τους κοινωνικούς αγώνες. Για το καλό μας όλα αυτά. Για το καλό μας και οι απολύσεις υγειονομικών. Συνέχεια ανάγνωσης
It’s the end of the world as we know it…
Διανύοντας ήδη τον τρίτο χρόνο από την κήρυξη της πανδημίας της COVID 19 από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μπορούμε πια να πούμε με βεβαιότητα ότι ο κόσμος όπως τον ξέραμε έχει τελειώσει. Έχουμε περάσει σε μία νέα εποχή, όπου τίποτα δεν είναι το ίδιο: οι ανθρώπινες σχέσεις αποστειρώθηκαν από την φυσική επαφή, η επιβολή της εξουσίας πάνω στο ανθρώπινο σώμα φαντάζει αυτονόητη και η καθημερινή δυστοπία του ελέγχου και της υποταγής είναι η νέα κανονικότητα.
Σ’ αυτή τη συνθήκη, αρνούμενοι να δεχτούμε τον θαυμαστό αυτό καινούργιο κόσμο, βρεθήκαμε μαζί προσπαθώντας να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τις κυρίαρχες επιταγές. Εργαζόμενες και εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, από διαφορετικές θέσεις η καθεμιά μας, ζήσαμε και ζούμε καταστάσεις που αν στην αρχή ήταν πρωτόγνωρες και μας έκαναν να σαστίσουμε, πλέον μόνο με οργή μπορούν να μας γεμίσουν.
Από την αρχική αυτοθυσία των υγειονομικών που κλήθηκαν να δουλέψουν με ελάχιστα μέσα ατομικής προστασίας, περάσαμε στον βούρδουλα των αναστολών, των απολύσεων, των εξαντλητικών ωραρίων χωρίς ρεπό και άδειες. Από τα αυτονόητα της παροχής ιατρικών και νοσηλευτικών υπηρεσιών σε όλους τους ασθενείς μας χωρίς διακρίσεις, περάσαμε στους διαχωρισμούς των ασθενών με βάση την εμβολιαστική κατάσταση για την COVID, με βάση το πόσο μπορεί να αντέξει η τσέπη της καθεμίας και του καθενός για να έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα.
Η έννοια της Δημόσιας Υγείας ως εργαλείο διαχείρισης πληθυσμού
Κεντρικό ρόλο στη διαχείριση της πανδημίας από το κράτος κατέχει το αφήγημα της «Δημόσιας Υγείας». Η έννοια αυτή εμφανίζεται ως μία αυτονόητη, αντικειμενική και πανανθρώπινη έννοια, ενώ αποκρύπτεται ότι αυτό που επικαλούνται ως Δημόσια Υγεία, το τι είναι καλό και τι όχι για εμάς, καθορίζεται από τα ίδια τα αφεντικά και την οικονομία της αγοράς. Αποτελεί ακόμα ένα εργαλείο ελέγχου και καταστολής. Στο όνομά της θα συντελεστούνε όλα τα κρατικά εγκλήματα: θα επιβληθούν κάθε λογής κατασταλτικά μέτρα περιορισμού των ανθρώπινων επαφών, των συναθροίσεων, της κυκλοφορίας. Θα επινοηθεί ο νέος εσωτερικός εχθρός (αφού για τους εξωτερικούς δαπανήθηκαν εκατομμύρια στους εξοπλισμούς…): οι ανεμβολίαστοι. Συνέχεια ανάγνωσης
Οργή για τα λοκντάουν στις πρώτες φάσεις της πανδημίας που τσάκισαν τα παιδιά, τη νεολαία, τη μαύρη εργασία, τους μετανάστες, τους άστεγους, τους ρομά, τους τοξικοεξαρτημένους. Οργή για την κρατική διαχείριση της πανδημίας με απειλές, sms, πρόστιμα, απαγόρευση διαδηλώσεων…
Οργή για την ψυχική ευαλωτότητα που φούντωσε μέσα στα λοκντάουν, οργή και για την μεταχείριση που της επιφυλάξανε.
Οργή για τις αυτοκτονίες και τις γυναικοκτονίες.
Οργή για το ήδη ρημαγμένο σύστημα περίθαλψης που δεν ενισχύθηκε ούτε στην πρωτοβάθμια, ούτε στα νοσοκομεία, τόσο με μόνιμους διορισμούς, όσο και με υλικά, μηχανήματα, τριτοβάθμιες υποδομές.
Είναι σημαντικό να δούμε πώς οι αλλαγές στην εκπαίδευση εν καιρώ πανδημίας ενίσχυσαν, ίσως και έθεσαν, τις βάσεις για την επιχειρούμενη αναδιάρθρωση.
Με την τηλεκπαίδευση, το σχολείο, για τα παιδιά, εξισώθηκε αποκλειστικά με το μάθημα, αφού έχασαν τους ζωτικούς τους χώρους και τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση όντας κλεισμένα στο σπίτι. Η εκπαιδευτικός τέθηκε κρινόμενη από άγνωστο πλήθος και ελεγχόμενη από τη διεύθυνση. Η ανάγκη δε για υλικοτεχνική κάλυψη και παρουσία βοηθητικού προσώπου (γονέας ή και μισθωτός), έκαναν ορατές τις όποιες κοινωνικοταξικές ανισότητες.
Σε επόμενο χρόνο, με το ξεκίνημα των δια ζώσης μαθημάτων, οι εκπαιδευτικοί μετατράπηκαν σε ελεγκτές και ελεγχόμενες, τα τμήματα σε χώρους συνωστισμού, οι οδηγίες για αντιμετώπιση κρουσμάτων σε αστείο. Και τα κενά καλύπτονται ακόμη με έκτακτες αναπληρώσεις…
Οι αγώνες και οι σχέσεις αλληλεγγύης είναι η δύναμή μας.
Μέσα στον περασμένο Σεπτέμβρη, ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη στον Δ.Β., εργαζόμενο του Κέντρου Υγείας Ζαγκλιβερίου, σύντροφό μας και σταθερό κομμάτι των αγώνων για ελεύθερη πρόσβαση σε ποιοτική περίθαλψη. Η δίωξη μάλιστα, που περιλαμβάνει βαριές κατηγορίες, αφορά κείμενο άσκησης συνδικαλιστικής κριτικής(!) και κινείται επίσημα από τη Διοίκηση της 4ης ΥΠΕ σε στενή συνεργασία με τη διεύθυνση του Κ.Υγ. Ζαγκλιβερίου. Αφορμή αποτελεί η αντίδραση που συνάντησε τις προηγούμενες εβδομάδες η επίμονη και ετσιθελική αποκαθήλωση από τη μεριά της Διεύθυνσης του επί 15 χρόνων πίνακα ανακοινώσεων των αγωνιζόμενων υγειονομικών. Ενός πίνακα που επικοινωνεί τα διάφορα προβλήματα γύρω από το σύστημα περίθαλψης, που συνεισφέρει στην κυκλοφορία αγώνων, που προσπαθεί να φέρει σε επαφή εργαζόμενες στα ιατρεία με τις κατοίκους ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ και τους αποκλεισμούς από αυτό.
Δεύτερο φθινόπωρο φέτος μετά την έξαρση της πανδημίας, και η ανεπανάληπτη εμπειρία της κρατικής διαχείρισής της συνεχίζεται. Οι δύο επόμενες εβδομάδες που είναι αδιάκοπα κρίσιμες από πέρυσι, όπως μας λένε, δεν έχουν τελειωμό. Αυτοί μιλάνε με νούμερα κρουσμάτων και ποσοστών, εμείς μετράμε ανασφάλειες, φόβους, καταθλίψεις, μοναξιές και αφραγκιές, ενώ παράλληλα ανησυχούμε για τις πιο ευάλωτες ανάμεσά μας.
Εικόνες καταστροφής
Στάχτες παντού
Δε θα μιλήσουμε για τη διάλυση της περίθαλψης, για τη διοικητική υπηρεσία του ΚΥΓ Ζαγκλιβερίου που διαλύεται με την τελευταία διοικητικό υπάλληλο να συνταξιοδοτείται και κανέναν υπάλληλο του κλάδου να μην έχει προσληφθεί στη θέση της, τις νοσηλεύτριες που δεν φτάνουν ούτε για τα ελάχιστα και που κάποιοι προσπαθούν να τις μετατρέψουν σε διοικητικούς, τους επισκέπτες γιατρούς που δεν έρχονται, τους οδηγούς ασθενοφόρου που έχουν μείνει οι μισοί στον αριθμό, τις διαρκείς ελλείψεις σε αναλώσιμα…
Δε θα μιλήσουμε για την Ιατρική που μας ανάγκασαν να ασκούμε, δήθεν λόγω κόβιντ, για την Ιατρική διά τηλεφώνου, τη μετατροπή των δομών περίθαλψης σε κέντρα συνταγογράφησης, το κλείσιμο των Περιφερειακών Ιατρείων μέσα στη φωτιά της πανδημίας, την ολοκληρωτική έλλειψη στήριξης με μέσα προστασίας, τα νοσοκομεία θανατοκομεία, τα εμβολιαστικά κέντρα χωρίς προσλήψεις προσωπικού ή με προσωπικό από άλλες απαραίτητες λειτουργίες που καταστράφηκαν, δε θα μιλήσουμε για τα επερχόμενα κλεισίματα υγειονομικών δομών!
Δε θα μιλήσουμε ακόμα για την προστασία των προσωπικών δεδομένων που οι πολυχρονεμένοι μας διοικητές θαρρούν πως είναι κάτι που υπάρχει μόνο όταν τους συμφέρει.
Θα μιλήσουμε για μια καταστροφή πολύ πιο βαθιά που προσπαθεί να μετατρέψει σε αποκαΐδια την Ιατρική όπως την ασκούμε.
Αν κάτι έχει φανεί με τον πιο εμφατικό τρόπο από την έξαρση της επιδημίας και μέχρι τώρα, είναι πως η υγεία μας, αντί να είναι στο επίκεντρο των πολιτικών που εφαρμόζονται για τη διαχείρισή της, βρίσκεται στο στόχαστρο τους.
Διαχρονικά άλλωστε, η μέριμνα για την υγεία μας από το κράτος και τα αφεντικά, είναι αποκλειστικά ενταγμένη στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και λειτουργίας ενός μοντέλου καταπιέσεων και εκμετάλλευσης. Αυτό το σύστημα, βασισμένο στον ανταγωνισμό και την αέναη κερδοφορία και λεηλάτηση φυσικών πόρων, γεννά καταστροφές που δεν είναι ούτε το ίδιο σε θέση να αντιμετωπίσει. Η καταστροφή και η εντεινόμενη επέμβαση στο φυσικό περιβάλλον, η μαζική κρεατοβιομηχανία, οι συνθήκες ζωής στις πόλεις, τα εξαντλητικά ωράρια, τα παρεχόμενα επίπεδα περίθαλψης, οι πειραματισμοί στα εργαστήρια και τα μικρά ή μεγάλα ατυχήματα τύπου τσέρνομπιλ που συμβαίνουν ανά καιρούς, μόνο άσχετα δεν είναι. Και αυτό το σύστημα, ακόμα και τώρα, δεν υπόσχεται τίποτα διαφορετικό, ούτε επιτρέπει όρια αμφισβήτησης. Η καπιταλιστική ευημερία, η ανάπτυξη, όπως και οι καταστροφές (πόλεμοι, οικονομική κρίση, πανδημίες κα) αποτελούν τα απότοκα τέκνα του ίδιου συστήματος.
Αδέσποτα Ζώα σε Αδέσποτες Πλατείες
Μέσα στους τελευταίους μήνες, άρχισε να σχηματοποιείται και έχει πάρει το δρόμο της ψήφισης, ένα καινούριο νομοσχέδιο με τίτλο «νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς, πρόγραμμα ΑΡΓΟΣ». Με τον όρο «ζώα συντροφιάς», η βασική αναφορά είναι στα γατιά και τα σκυλιά. Τα 2 είδη ζώων δηλαδή με τα οποία έχουν αναπτυχθεί οι πιο συνήθεις, βαθιές και διαχρονικές συντροφικές σχέσεις με τον άνθρωπο, βασικοί κάτοικοι των τόπων που ζούμε σε μία συνέχεια χρόνων, και με παράλληλες πορείες εξέλιξης μας μαζί τους. Και με τον όρο «ευζωία», εννοείται η υποβάθμιση τους ως αυτόνομες υπάρξεις, οι ευθανασίες, οι εγκλεισμοί, ο έλεγχος των πληθυσμών και της καθημερινότητάς τους, η οριοθέτηση της φροντίδας που μπορεί να έχουν. Άσχετα με οποιαδήποτε υπόνοια για απαραίτητο πλαίσιο που θα τους προσφέρει υγεία, ασφάλεια και ελευθερία, το νομοσχέδιο, με αρκετή σαφήνεια, ορίζει τους τρόπους συν-ύπαρξής τους, την αποδεκτή αλληλεπίδρασή μας μαζί τους, τη συρρίκνωση της αδέσποτης ζωής και θέτει ξεκάθαρα ζήτημα χρησιμότητάς τους.
Η μπροσούρα σε ψηφιακή μορφή: εδώ.
Ο Ίρντι είναι ένας από εμάς, κομμάτι του κόσμου του αγώνα. Βρισκόταν μεταξύ των συλληφθέντων σε πορεία της 6/12/2014, σε μπλοκ αλληλεγγύης στην απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού. Οι κατηγορίες που φορτώθηκαν τα συλληφθέντα σε εκείνες τις κινητοποιήσεις ήταν οι κλασικές, αυτές που από πάντα φορτώνονται στο σωρό σε όποιο συλλαμβάνεται σε τέτοια γεγονότα, ιστορίες που για όλους εμάς είναι ιστορίες να ‘χουμε να διηγούμαστε.
Για τον Ίρντι όμως η ιστορία δε συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο όπως με τα υπόλοιπα συλληφθέντα, καθώς τώρα απειλείται με απέλαση ως «κίνδυνος για την δημόσια τάξη». Ο Ίρντι δεν μπορεί να επιδείξει μπλε ταυτότητα, καθώς βρίσκεται υπό καθεστώς άδειας παραμονής, παρά το γεγονός ότι έχει μεγαλώσει και ζήσει στην ελλάδα σχεδόν όλη του τη ζωή.
ΣΧΕΔΟΝ ΑΟΡΑΤΟΙ. ΜΟΝΙΜΑ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ.
Στις 29/09/2019, φωτιά ξεσπάει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη μόρια της Λέσβου, με αποτέλεσμα το θάνατο της Φεριντέ Ταγίκ από το Αφγανιστάν. Κατά τύχη δεν υπήρξαν περισσότεροι νεκροί, καθώς στο στρατόπεδο που επίσημα χωράει περίπου 3.000 άτομα, ‘φιλοξενούνται’ πάνω από 12.000. Στο ίδιο κολαστήριο, τέσσερις μόλις μέρες πριν από τη φωτιά, έχασε τη ζωή του ένα πεντάχρονο αγόρι όταν ένα φορτηγό πέρασε πάνω από το χαρτόκουτο μέσα στο οποίο έπαιζε.
Την ίδια μέρα στον Άγιο Βασίλειο Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια καταδίωξης από μπάτσους, αυτοκινήτου που μετέφερε μετανάστ[ρι]ες χωρίς χαρτιά, προκαλείται τροχαίο με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένας 65χρονος κάτοικος της περιοχής. Οι μπάτσοι αποκρύπτουν τη συμμετοχή τους στο συμβάν, δηλαδή τη λυσσασμένη καταδίωξη μέσα σε κατοικημένες περιοχές και μιλούν απλά για σύγκρουση δύο οχημάτων. Το γεγονός αυτό δεν είναι μεμονωμένο: τα τελευταία δύο χρόνια στον οδικό άξονα της Εγνατίας έχουν γίνει δεκάδες καταδιώξεις οχημάτων που μεταφέρουν μετανάστ[ρι]ες με αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματισμούς και τουλάχιστον 30 θανάτους. Και ο κατάλογος των νεκρών μεγαλώνει. Δεν πρόκειται για ατυχήματα, είναι ξεκάθαρες δολοφονίες και άμεσες συνέπειες της μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους.
Σχεδόν αόρατοι
Τα περιστατικά αυτά δεν είναι παρά δύο από τα χιλιάδες που φανερώνουν τη σκληρή πραγματικότητα των μεταναστ[ρι]ών. Όσοι γλιτώσουν το θάνατο και την επαναπροώθηση μέχρι να φτάσουν εδώ, καταλήγουν εγκλωβισμένοι στα άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης/γκέτο, όπως υπαγορεύεται από τη συμφωνία μεταξύ EE και Τουρκίας πάντα μακριά από αστικά κέντρα και “μακριά από εμάς”.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση ΝΔ συνεχίζει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με συστηματικές εκκενώσεις καταλήψεων στέγασης μεταναστ[ρι]ών. Απομακρυνόμενοι βίαια από εκεί, οι άνθρωποι αυτοί εγκαταλείπουν στοιχειώδεις συνθήκες φιλοξενίας και διαβίωσης, όπως πρόσβαση σε ευκαιριακές εργασίες για εισόδημα ή σε σχολεία για τα παιδιά, αλλά και τη στήριξη και αλληλεπίδραση με ντόπιους. Παράλληλα, μέσω της πρακτικής αυτής, εκμηδενίζεται η πιθανότητα συντονισμού τους και η δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, διατηρώντας τους αόρατους και απομονωμένους.
Ωστόσο, ακόμα και σ’ αυτούς που είχαν ξεφύγει από τα γκέτο των στρατοπέδων συγκέντρωσης (ανοιχτού ή κλειστού τύπου), υψώνονται διαφορετικές περιφράξεις. Η απόδοση ΑΜΚΑ σε μετανάστ[ρι]ες εξασφάλιζε πρόσβαση σε εμβολιασμούς και δημόσια περίθαλψη και η κατάργησή της εξυπηρετεί σαφώς την πολιτική του απαρτχάιντ. Χωρίς αυτόν, οι μετανάστ[ρι]ες εξαρτώνται πλήρως πια από τα στρατόπεδα όσον αφορά σχετικές υπηρεσίες. Οι επιδημίες που θα ενσκήψουν στους ανεμβολίαστους θα χρησιμοποιηθούν αδίστακτα από ΜΜΕ ως απόδειξη του εμετικού αφηγήματος περί «υγειονομικής βόμβας».
Μόνιμα ανεπιθύμητοι
Την ώρα που οι οδοί μεταφοράς ενέργειας, τα κοντέινερ εμπορευμάτων και τα τουριστικά αεροπλάνα διασχίζουν ανενόχλητα τα σύνορα, η διαρκής μετακίνηση πληθυσμών για αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής ή λόγω της όξυνσης συρράξεων σε Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή παραμένει απαγορευμένη. Η μόνη πιθανή μετακίνηση για τους μετανάστες διαμέσου χωρών υποδοχής είναι μέσα από δίκτυα διακινητών, ενώ η άρνηση για την παροχή χαρτιών και ο εξαναγκασμός διαβίωσής τους μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μεθοδευμένη εγκληματοποίηση της ίδιας τους της ύπαρξης.
Η αδιάκοπη βία που δέχονται οι μετανάστ[ρι]ες, από τη στιγμή που θα προσπαθήσουν να περάσουν τα σύνορα, οδηγεί στην εξαθλίωση, ενώ στόχος της είναι η διατύπωση ενός ξεκάθαρου μηνύματος προς αυτές: εδώ δεν υπάρχει παρόν, δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει ελπίδα. Οι μορφές της βίας σε κάθε πτυχή της ζωής των μεταναστριών αποσκοπούν στο να καμφθούν οι οποιεσδήποτε αντιστάσεις τους και να εξαπλωθεί ένα καθεστώς φόβου, σιωπής και υποταγής στην υπόλοιπη κοινωνία.
Ελληνική φιλοξενία
Οι ντόπιοι νοικοκυραίοι, οι φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες και φυσικά οι φασίστες συνεχίζουν την κατάσταση αποκλεισμού στα ελάχιστα περιθώρια που άφησε το κράτος. Επιθέσεις και τραμπουκισμοί σε μετανάστ[ρι]ες γίνονται σε τακτική βάση, εντός και εκτός των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τις περισσότερες φορές με τις πλάτες των τοπικών θεσμών, του κατασταλτικού μηχανισμού και του παπαδαριού. Ακόμη περισσότερο, τέτοια γεγονότα δίνουν πάτημα στην εκκλησία να αναπαράξει τον γνωστό ξενοφοβικό της λόγο, και στο κράτος με τη σειρά του, να συμμετάσχει με πλήρη ανοχή προς τους δράστες ή να παραστήσει το σωτήρα που επιλύει την «τεταμένη κατάσταση». Χαρακτηριστικό το πρόσφατο περιστατικό στα Βρασνά, όπου λεωφορεία μετέφεραν μετανάστ[ρι]ες με σκοπό να εγκατασταθούν σε καταλύματα στην περιοχή και οι κάτοικοι τελικά κατάφεραν να εμποδίσουν την παραμονή τους εκεί. Στην Καλαμαριά και στη Νάουσα ακόμα και φήμες για εγκατάσταση μεταναστ[ρι]ών στάθηκαν ικανές για πραγματοποίηση συγκεντρώσεων «διαμαρτυρίας» εθνικά υπερήφανων υπερασπιστών.
Μετανάστ[ρι]ες, μη μας αφήνετε μόνες με τους Έλληνες!
Οι μετανάστ[ρι]ες δεν ταιριάζουν σε καμιά από τις ιστορίες που συναρμολογούν αυτό που ονομάζεται «εθνικός κορμός» και έτσι το πολιτικό κοινωνικό κόστος για την οποιαδήποτε κακομεταχείρισή τους είναι ελάχιστο. Για μας, οι εθνικές αφηγήσεις από την πλευρά του κράτους και οι χειρισμοί, όπως και οι “από τα κάτω” αντιδράσεις πατριωτισμού και ξενοφοβίας προς τις μετανάστ[ρι]ες είναι οι δυο όψεις του ίδιου απαίσιου νομίσματος, που σκοπό έχει την εδραίωση κυρίαρχων ταυτοτήτων, την υποτίμηση και εν τέλη το ξέβρασμα οποιουδήποτε δεν ταιριάζει με αυτές. Έτσι, όταν ακούμε για πλατείες όπου θ’ ακούγονται μόνο ελληνικά, παράπονα για κρατικά (ή ευρωπαϊκά) λεφτά που πάνε στους μετανάστες και παραληρήματα για εξισλαμισμό, απαντάμε ότι η θέση μας στην αλυσίδα της εκμετάλλευσης μας τοποθετεί απέναντι σε κάθε εκφραστή βίας προς τις μετανάστ[ρι]ες και δίπλα σε αυτές, σε κοινότητες αγώνα και διεκδικήσεων. Η επιλογή να στεκόμαστε μαζί τους, δεν εκπορεύεται από κάποιον αόριστο ανθρωπισμό που τους αντιμετωπίζει σαν κάποιους «κακόμοιρους». Οι κοινότητες αγώνα πέρα από σύνορα, κράτη, θρησκεία, φύλο, σεξουαλικές ταυτότητες, ενάντια στον κόσμο των αφεντικών και της υποταγής, είναι η μόνη δυνατότητα, αν όχι να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς να διατηρήσουμε τη δυνατότητα!
ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤ[ΡΙ]ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
*
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ενάντια στη φρίκη της μεταναστευτικής πολιτικής
Σήμερα, Τετάρτη 17/07/2019, προχωρήσαμε σε κατάληψη εγκαταλελειμμένου σπιτιού επί της οδού Παλαμίδου. Το σπίτι αυτό ήταν στην ουσία κοινωνικά νεκρό και παντελώς άχρηστο στη γειτονιά και τους ανθρώπους της. Ρήμαζε άδειο και ακατοίκητο…
Δεν είναι το μόνο όμως. Με μια βόλτα στα σοκάκια της Άνω Πόλης, ερχόμαστε αντιμέτωπες με την εικόνα των εκατοντάδων εγκαταλελειμμένων σπιτιών. Άλλων σφραγισμένων κι άλλων διάτρητων, να τα ρημάζει από έξω προς τα μέσα η υγρασία και η εγκατάλειψη. Στέγες, σοβάδες, τοίχοι και παράθυρα έρμαια στην βαρύτητα και τον χρόνο, πέφτουν, σαπίζουν και πλέον μοιάζουν άχρηστα. Ντουβάρια, δηλαδή, που χτίστηκαν με σκοπό να κατοικούνται, να στεγάζουν επιθυμίες και ανάγκες των ανθρώπων τους, είναι πλέον σε αποσύνθεση και στα συντρίμμια τους μπορούμε να βρούμε τις δομικές θλιβερές αντιφάσεις της έννοιας της ιδιοκτησίας και κατ’ επέκταση του ίδιου του καπιταλισμού.
Η πόλη αλλάζει. Αλλά για ποιους; Αλλάζει για τους επενδυτές, τους τοπικούς αρχοντίσκους, τους τουρίστες, τα αφεντικά… Τα νοίκια διογκώνονται όσο τα σπίτια μικραίνουν, ενώ οι κάτοικοι ολόκληρων περιοχών εκτοπίζονται στο όνομα της ανάπτυξης και του εξευγενισμού. Οι εξώσεις πληθαίνουν, ενώ οι σχέσεις συρρικνώνονται κι όλα αυτά ενώ η πόλη μετατρέπεται σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο και οι γείτονες/ισσες μας πλέον αντικαθίστανται από τουρίστες. Κάποιοι, όμως, δεν έχουν διάθεση ούτε να εκτοπιστούν, ούτε να παρακολουθήσουν σιωπηλά την πόλη να αλλάζει σύμφωνα με τα συμφέροντα όσων έχουν τα λεφτά. Δημιουργούμε άλλη μία κατάληψη, λοιπόν, ως μία ακόμη στιγμή του αγώνα για δημιουργία γειτονιων αλληλεγγύης και κοινοτήτων που θα έρθουν σε ρήξη με τον επελαύνοντα κοινωνικό κανιβαλισμό της εποχής.
Η πρακτική της κατάληψης είναι χρόνια επιλογή του κόσμου του αγώνα – και όχι μόνο. Είτε στην αμιγώς στεγαστική είτε στην αμιγώς πολιτική είτε στη συνδυαστική μορφή αυτών των δύο, είναι μία σημαντική κουκίδα στο πολύμορφο ψηφιδωτό των κοινωνικών αγώνων. Μια πράξη που διαταράσσει τη ζοφερή κανονικότητα, στέκεται ανάχωμα στην εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της καθημερινότητάς μας, ενώ παράλληλα δημιουργεί απελευθερωτικές σχέσεις που αμφισβητούν τα αυτονόητα αυτού του κόσμου. Το σπίτι στην οδό Παλαμίδου καταλαμβάνεται, όχι υπό το πρίσμα μιας ιδιοκτησιακής λογικής, αλλά για να χρησιμοποιηθεί έτσι ώστε να καλυφθεί η ανάγκη της στέγασης. Το διαρκές στοίχημα του καπιταλισμού είναι να μετατρέπει όλες μας τις ανάγκες/επιθυμίες σε εμπορεύματα. Έτσι, η κάλυψη τους προϋποθέτει λεφτά, άρα και εργασία. Όμως, ο βασικός μισθός και οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τα βασικά (νοίκια, λογαριασμούς, φαγητό κλπ) τοποθετώντας μας στο σημείο που οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας περιορίζονται στο στενό, ασφυκτικό πλαίσιο μιας ανιαρής επιβίωσης. Γι’ αυτό η πρακτική της κατάληψης είναι μία ανοιχτή πρόταση που, ενώ ξεκινά από το έδαφος της, εκτείνεται και διεκδικεί όλο τον κλεμμένο από την εξουσία χωροχρόνο της καθημερινής μας ζωής. Και ως τέτοια θα την υπερασπιστούμε.
Δε θα ζούμε για να δουλεύουμε. Δε θα δουλεύουμε για να βγαίνουμε τσίμα-τσίμα. Δε θα βγαίνουμε τσίμα-τσίμα για να λέμε πως ζούμε «καλούτσικα». Στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη, διεκδικώντας ανάσες μέσα σε ένα μητροπολιτικό πεδίο ανεξάντλητων αντιθέσεων, αντιφάσεων και μικρών καθημερινών αγώνων. Σε μία χρονική στιγμή που το δόγμα του νόμου και της τάξης θέλει να μας συνθλίψει, η ιδέα της καθημερινής σύγκρουσης μαζί του μοιάζει γοητευτική. Γιατί το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι η προοπτική μιας θλιβερής ζωής.
η υγρασία αυτής της πόλης περνάει από τους τοίχους
στα κόκκαλα και από εκεί κατευθείαν στις ζωές μας
ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΠΙΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΜΕΙΣ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
κατάληψη στέγης σμπαρακουάκ φραπ!
Το μεσημέρι της Πέμπτης 4 Ιούλη, ένας άντρας τραμπουκίζει και χτυπάει μία γυναίκα κοντά στην πλατεία Καλλιθέας. Ο άντρας αυτός είναι ο παπάς της εκκλησίας του αγίου Νικόλα ορφανού, εκκλησίας δίπλα στην πλατεία, σε μία έκφραση της δικής του, και όχι μόνο, αγαπάτε αλλήλους εκδοχής. Η επίθεσή του σταματάει όταν γείτονες πλησιάζουν και τον διώχνουν.
Δεν υπάρχει λόγος να ανφερθούμε στην ούτως ή άλλως γελοία αφορμή που χρησιμοποίησε. Αρκεί να σταθούμε στην επιβολή του με βάση τους κυρίαρχους έμφυλους και ταξικούς διαχωρισμούς σε ένα άλλο άτομο και τις φωνές του τύπου «να πάτε πίσω στις χώρες σας», για να δούμε την αιτία της επίθεσής του. Ότι δηλαδή ο παπάς είναι ένας τραμπούκος ρατσιστής. Το γεγονός ότι η γυναίκα δεν ήταν εντέλει μετανάστρια, όπως ο ίδιος νόμιζε, δεν έχει σημασία. Άλλωστε θα ήταν πιο «δίκαιο» αν όντως ήταν μετανάστρια; Ή αν ήταν Ρομά, ουσιοεξαρτημένη, φρικιό, άστεγη ή γκέι;
Έχει σημασία ότι υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων που θεωρούνται κατώτεροι και επικίνδυνες σε μία συνεχή διαδιακασία απανθρωποποίησής τους, ώστε τελικά η όποια βία ασκείται πάνω τους να μην αποτελεί θέμα, να μπορεί να είναι δικαιολογημένη και αναμενόμενη. Διαδικασία στην οποία από κοινού συμμετέχουν κρατικές πολιτικές, μίντια, φιλήσυχοι αγανακτισμένοι πολίτες, ρασοφόροι εκδικητές. Όσο όμως μόνο και μόνο η παρουσία κάποιων από εμάς αρκεί για να ενεργοποιήσει αντιδραστικά αντανακλαστικά, η άρνησή μας να μάθει η καθεμιά τη θέση της σ’ αυτήν την κοινωνία, θα σταθεί εμπόδιο στον οποιοδήποτε τολμήσει να σηκώσει έτσι εύκολα ξανά το χέρι του, είτε μέρα μεσημέρι, είτε βαθιά μεσάνυχτα.
Από τη μεριά μας, θα οικοδομούμε κοινότητες αγώνα και γειτονιές αλληλεγγύης απέναντι στις κοινότητες των κανιβάλων και τις σχέσεις συμφερόντων τους.
Τελικά, μένει να επιλέξουμε τι θα περιφρουρήσουμε, την ανθρωπιά μας ή τις κανονικότητες αυτού του κόσμου.
κείμενο εδώ: papakallitheasscolore
Γειτόνοι
Στις 8/2, ο Ebuka Mama Subec, 32 ετών, δολοφονείται στο Α.Τ. Ομόνοιας. Κάθε δολοφονία σε Α.Τ. μεταμφιέζεται σε «θάνατο από άγνωστα ή ασαφή αίτια», ενώ στα αστυνομικά τμήματα της χώρας συμβαίνουν συνεχώς κακοποιήσεις ανηλίκων, ξυλοδαρμοί και βασανισμοί Ρομά, μεταναστών, χρηστών ουσιών, αγωνιζομένων, και τελικά τυχαίοι θάνατοι. Η δολοφονία του Ebuka δεν οφείλεται απλά σε μπάτσους που ξέφυγαν αρκετά παραπάνω. Δε μας ενδιαφέρει αν προήλθε από υπέρμετρη βία ή από το φόβο για ό,τι συνεπάγεται η καταδίωξη ή μία προσαγωγή στο Α.Τ. Ομόνοιας, αλλά το βλέπουμε ως κομμάτι της αστυνομικής βίας και της μεταναστευτικής πολιτικής. Άλλωστε, ο θάνατος εμφανίζεται ως κοινός τόπος τόσο της βίας όσο και της απειλής της.
Και αν γίνει πόλεμος στρατηγέ…
Ξυπνάμε σε μια κοινωνία που:
Προσπαθεί να ορίζει τις κανονικότητες, τις συμπεριφορές μας και την ύπαρξή μας. Μας θέλει πειθήνιες, να σεβόμαστε το θεσμό της οικογένειας, να κάνουμε το σταυρό μας, να αγαπάμε τη μαμά πατρίδα, να ζούμε straight έρωτες, Συνέχεια ανάγνωσης