Κείμενο από την ‘πρωτοβουλία υγειονομικών Θεσσλονίκης ενάντια στους αποκλεισμούς’

Οργή για τα λοκντάουν στις πρώτες φάσεις της πανδημίας που τσάκισαν τα παιδιά, τη νεολαία, τη μαύρη εργασία, τους μετανάστες, τους άστεγους, τους ρομά, τους τοξικοεξαρτημένους. Οργή για την κρατική διαχείριση της πανδημίας με απειλές, sms, πρόστιμα, απαγόρευση διαδηλώσεων…
Οργή για την ψυχική ευαλωτότητα που φούντωσε μέσα στα λοκντάουν, οργή και για την μεταχείριση που της επιφυλάξανε.
Οργή για τις αυτοκτονίες και τις γυναικοκτονίες.
Οργή για το ήδη ρημαγμένο σύστημα περίθαλψης που δεν ενισχύθηκε ούτε στην πρωτοβάθμια, ούτε στα νοσοκομεία, τόσο με μόνιμους διορισμούς, όσο και με υλικά, μηχανήματα, τριτοβάθμιες υποδομές.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αξιολογώντας τις αξιολογήσεις και το νέο σχολείο

Είναι σημαντικό να δούμε πώς οι αλλαγές στην εκπαίδευση εν καιρώ πανδημίας ενίσχυσαν, ίσως και έθεσαν, τις βάσεις για την επιχειρούμενη αναδιάρθρωση.
Με την τηλεκπαίδευση, το σχολείο, για τα παιδιά, εξισώθηκε αποκλειστικά με το μάθημα, αφού έχασαν τους ζωτικούς τους χώρους και τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση όντας κλεισμένα στο σπίτι. Η εκπαιδευτικός τέθηκε κρινόμενη από άγνωστο πλήθος και ελεγχόμενη από τη διεύθυνση. Η ανάγκη δε για υλικοτεχνική κάλυψη και παρουσία βοηθητικού προσώπου (γονέας ή και μισθωτός), έκαναν ορατές τις όποιες κοινωνικοταξικές ανισότητες.
Σε επόμενο χρόνο, με το ξεκίνημα των δια ζώσης μαθημάτων, οι εκπαιδευτικοί μετατράπηκαν σε ελεγκτές και ελεγχόμενες, τα τμήματα σε χώρους συνωστισμού, οι οδηγίες για αντιμετώπιση κρουσμάτων σε αστείο. Και τα κενά καλύπτονται ακόμη με έκτακτες αναπληρώσεις…

Συνέχεια ανάγνωσης

Συγκέντρωση ενάντια στα green pass, την υποχρεωτικότητα και τους θιασώτες τους | Σάββατο 4/12 στις 12:00, Καμάρα

Τα έκτακτα μέτρα που ανακοινώνονται τον Μάρτη του ’20, μοιάζουν να κοντράρονται μεταξύ τους σε ένα διαγωνισμό αιφνιδιασμών και σκληρότητας. Κρατικά lockdown, απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων, ζωή σε 6 κωδικούς, εγκλεισμοί, πρόστιμα, βαφτίζονται υπερήφανα μέτρα υγειονομικού χαρακτήρα, την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία είναι ξανά απαγορευμένα τοπία, η πρωτοβάθμια περίθαλψη διαλύεται και δωρεάν μέτρα προστασίας ούτε για αστείο.

Φαίνεται πως η κατάσταση αυτή μονιμοποιείται, με τις συνθήκες να γίνονται ολοένα και χειρότερες. Το μόνο που επιχειρείται να σωθεί με αυτά είναι οι τσέπες κράτους και αφεντικών, κρατώντας μας πιστούς στις καταναλωτικές μας συνήθειες και αδιαφορώντας για το ποιοτικό επίπεδο της υγείας του ευρύτερου πληθυσμού, και ειδικά των πιο αόρατων.

Στη στοίβα των “υγειονομικών” αυτών μέτρων προστίθεται ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και με τη βούλα, που ήδη αποτελεί βασική απαίτηση αφεντικών από δω και κει. Αυτό που ξεκίνησε με το προσωπικό μονάδων υγείας και φροντίδας, ακολουθείται πλέον από τις πληθυσμιακές ομάδες άνω των 60 και με την ευρώπη να κάνει μεγάλα σχέδια για επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού στον ευρύτερο πληθυσμό στο άμεσο μέλλον.

Βλέπουμε την πίεση και τα οικονομικά πρόστιμα να περνάνε στις ανεμβολίαστες καθημερινά, με rapid tests να γίνονται δεκτά μόνο από ιδιωτικές μονάδες υγείας, με παρακρατήσεις μισθών και απολύσεις και την τελευταία προσθήκη, την ποινή των 100€ μηνιαίως στις ανεμβολίαστες άνω των 60ετών.

Τα προσωπικά δεδομένα πάνε περίπατο, με το κράτος να ελέγχει αυθαίρετα ιατρικές καταστάσεις πολιτών και μάλιστα να επιβάλλει πρόστιμα με βάση αυτές. Ήδη, με τους covid-free χώρους, ήρθε και η ποινικοποίηση με βάση απλά την ατομική κατάσταση ανοσίας.

Η τωρινή επιχείρηση καθολικού εμβολιασμού δεν είναι παρά μια προσπάθεια κράτους, κεφαλαίου και κοινωνικών συμμάχων ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ειναι οι θεραπείες, οι νοσηλείες, οι άδειες ειδικού σκοπού, οι αναρρωτικές και οι αντικαταστάσεις, η βελτίωση των συνθηκών ζωής, η μείωση και η απεντατικοποίηση του χρόνου εργασίας που κοστίζουν. Με την ελπίδα ότι το εμβόλιο μπορεί να περιορίσει αυτά τα έξοδα, η καθολικότητα γίνεται κυρίαρχη κρατική αξία.

Η πρώτη προσπάθεια για αυτό γίνεται μέσω πειθούς και δεν φαίνεται να λειτουργεί για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Για αυτό επιστρατεύονται τα μεγάλα μέσα, οι κρατικές αξίες πρέπει να μεταμφιεστούν σε ευρύτερες κοινωνικές, ώστε να τις ενστερνιστούν μεγαλύτερα κομμάτια. Πληρωμένοι κονδυλοφόροι, λίστες Πέτσα, ιεροκύρηκες του δελτίου των 9, συστημικοί καριερίστες και κομφορμιστές κάθε είδους επιστρατεύονται για αυτόν τον σκοπό. Το μότο τους; “Ο εμβολιασμός εμποδίζει την μετάδοση, για αυτό και είναι κοινωνικό καθήκον”. Την ίδια στιγμή που αναγκαστικά στοιβαζόμαστε σαν σαρδέλες στα λεωφορεία, συνωστιζόμαστε στις κουζίνες του επισιτισμού και τα εργοστάσια,. Είναι φανερό λοιπόν, είναι φανερό ότι ο περιορισμός της μετάδοσης αποτελεί φθηνή δικαιολογία από την πλευρά του κράτους για να πετύχει τον μαζικό καθολικό εμβολιασμό. Άλλη μια προσπάθεια, δηλαδή, που φαίνεται να πέφτει στο κενό, μιας και η κρατική πολιτική της λειτουργίας των γραμμών παραγωγής αδιαφορεί ολοκληρωτικά για τον περιορισμό της μετάδοσης. Απώτερος σκοπός, οι λιγότερες αντιδράσεις στους χωροφύλακες, στα πρόστιμα, στα QR code, στις αναστολές εργασίας και στις απολύσεις, στους νέους διαχωρισμούς, στους κανιβαλισμούς και στους ελεγκτές που διαγκωνίζονται για αυτό τον σκοπό. Οι καινούργιοι ρόλοι επιτηρητών και αποκλεισμένων μοιράζονται απλόχερα σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας.

Καθώς οι μήνες όμως περνάνε και η τεχνητή ανοσία -προστασία από βαριά νόσηση- μειώνεται, καθώς η χιλιοπαιγμένη πειθώ στις ανεμβολίαστες δεν απέφερε τα απαραίτητα, καθώς η κρίση στις πλάτες μας εντείνεται, το κράτος φέρνει στο προσκήνιο ακόμη πιο επιβλητικά την υποχρεωτικότητα, αυτή τη φορά ξεκινώντας από τους άνω των 60. Χωρίς κανένα πρόσχημα πια περιορισμού της μεταδοσης, έρχεται για λόγους κόστους να επιβάλλει υποχρεωτικές θεραπείες. Και βέβαια όχι τις ακριβές (μονοκλωνικά) που κρατάει για τα vip στελέχη στις ΜΕΘ, αλλά αυτές που προορίζονται για τα παραγωγικά κοπάδια. Μάλιστα, παρουσιάζει την κίνησή του ως κίνηση που δίνει το δικαίωμα στην επιλογή και όχι ως απειλητικό μέσο πίεσης. Η “επιλογή” ανάμεσα στον εμβολιασμό και το πρόστιμο των 100€ ανα μήνα εξαναγκάζει την συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα σε ουρές έξω από εμβολιαστικά κέντρα, στερώντας τους την ελευθερία πάνω στα σώματά τους. Όσον αφορά την πανδημία, χαρακτηρίζονται όλοι τους ευπαθείς και ηλικιωμένοι, όσον αφορά την εργασία όμως, θεωρούνται παραγωγικότατοι και πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται για ακόμη πόσα χρόνια, ανεξάρτητα με το αν πρέπει να σκαρφαλώνουν σκαλωσιές ή να σκάβουν χωράφια πριν το πότισμα.

Η κρατική διαχείριση της πανδημίας θα είναι και η διαχείριση της επόμενης κρίσης τους, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία. Και το βαρέλι των μέτρων δεν έχει πάτο.

Η διαφυγή από τις δεξιές και αριστερές επιταγές πειθάρχησης είναι μονόδρομος για να ζήσουμε, και τώρα και στο μέλλον.

Για να μη συνηθίσουμε σε νέους -υγειονομικούς- διαχωρισμούς, αλλά για να επιτεθούμε στη βία των διαχωρισμών με βάση το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τη φυλή, την καταγωγή, την τάξη…
Για να μην ανανεώνουμε κάθε 3 μήνες το δικαίωμα του να συναντιόμαστε.
Για να μη συνηθίσουμε στις φρίκες, τη ματαιότητα και τις θανατοπολιτικές, στη διαρκή επιτήρηση της ζωής μας.

Πόλεμος σε κράτος και αφεντικά.

Αλληλεγγύη στον Δ.Β.

Οι αγώνες και οι σχέσεις αλληλεγγύης είναι η δύναμή μας.

Μέσα στον περασμένο Σεπτέμβρη, ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη στον Δ.Β., εργαζόμενο του Κέντρου Υγείας Ζαγκλιβερίου, σύντροφό μας και σταθερό κομμάτι των αγώνων για ελεύθερη πρόσβαση σε ποιοτική περίθαλψη. Η δίωξη μάλιστα, που περιλαμβάνει βαριές κατηγορίες, αφορά κείμενο άσκησης συνδικαλιστικής κριτικής(!) και κινείται επίσημα από τη Διοίκηση της 4ης ΥΠΕ σε στενή συνεργασία με τη διεύθυνση του Κ.Υγ. Ζαγκλιβερίου. Αφορμή αποτελεί η αντίδραση που συνάντησε τις προηγούμενες εβδομάδες η επίμονη και ετσιθελική αποκαθήλωση από τη μεριά της Διεύθυνσης του επί 15 χρόνων πίνακα ανακοινώσεων των αγωνιζόμενων υγειονομικών. Ενός πίνακα που επικοινωνεί τα διάφορα προβλήματα γύρω από το σύστημα περίθαλψης, που συνεισφέρει στην κυκλοφορία αγώνων, που προσπαθεί να φέρει σε επαφή εργαζόμενες στα ιατρεία με τις κατοίκους ενάντια στη διάλυση του ΕΣΥ και τους αποκλεισμούς από αυτό.

Συνέχεια ανάγνωσης

Συμμετοχή στην πανυγειονομική απεργία | Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, 11:00, 4η ΥΠΕ

Στηρίζουμε το κάλεσμα της
“πρωτοβουλίας υγειονομικών Θεσσαλονίκης ενάντια στους αποκλεισμούς”
για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη ΔΥΠΕ στην Αριστοτέλους στις 11π.μ. την Πέμπτη 21 Οκτώβρη 2021,
ημέρα πανυγειονομικής απεργίας.

 

αφίσα της πρωτοβουλίας: εδώ
κείμενο της πρωτοβουλίας: εδώ

Άμεσα μέτρα για να διακόψουμε τη μετάδοση της συναίνεσης στα κρατικά σχέδια

Δεύτερο φθινόπωρο φέτος μετά την έξαρση της πανδημίας, και η ανεπανάληπτη εμπειρία της κρατικής διαχείρισής της συνεχίζεται. Οι δύο επόμενες εβδομάδες που είναι αδιάκοπα κρίσιμες από πέρυσι, όπως μας λένε, δεν έχουν τελειωμό. Αυτοί μιλάνε με νούμερα κρουσμάτων και ποσοστών, εμείς μετράμε ανασφάλειες, φόβους, καταθλίψεις, μοναξιές και αφραγκιές, ενώ παράλληλα ανησυχούμε για τις πιο ευάλωτες ανάμεσά μας.

Συνέχεια ανάγνωσης

Κείμενο εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων εργαζομένων στην περίθαλψη ενάντια στους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς

Εικόνες καταστροφής
Στάχτες παντού

Δε θα μιλήσουμε για τη διάλυση της περίθαλψης, για τη διοικητική υπηρεσία του ΚΥΓ Ζαγκλιβερίου που διαλύεται με την τελευταία διοικητικό υπάλληλο να συνταξιοδοτείται και κανέναν υπάλληλο του κλάδου να μην έχει προσληφθεί στη θέση της, τις νοσηλεύτριες που δεν φτάνουν ούτε για τα ελάχιστα και που κάποιοι προσπαθούν να τις μετατρέψουν σε διοικητικούς, τους επισκέπτες γιατρούς που δεν έρχονται, τους οδηγούς ασθενοφόρου που έχουν μείνει οι μισοί στον αριθμό, τις διαρκείς ελλείψεις σε αναλώσιμα…

Δε θα μιλήσουμε για την Ιατρική που μας ανάγκασαν να ασκούμε, δήθεν λόγω κόβιντ, για την Ιατρική διά τηλεφώνου, τη μετατροπή των δομών περίθαλψης σε κέντρα συνταγογράφησης, το κλείσιμο των Περιφερειακών Ιατρείων μέσα στη φωτιά της πανδημίας, την ολοκληρωτική έλλειψη στήριξης με μέσα προστασίας, τα νοσοκομεία θανατοκομεία, τα εμβολιαστικά κέντρα χωρίς προσλήψεις προσωπικού ή με προσωπικό από άλλες απαραίτητες λειτουργίες που καταστράφηκαν, δε θα μιλήσουμε για τα επερχόμενα κλεισίματα υγειονομικών δομών!

Δε θα μιλήσουμε ακόμα για την προστασία των προσωπικών δεδομένων που οι πολυχρονεμένοι μας διοικητές θαρρούν πως είναι κάτι που υπάρχει μόνο όταν τους συμφέρει.

Θα μιλήσουμε για μια καταστροφή πολύ πιο βαθιά που προσπαθεί να μετατρέψει σε αποκαΐδια την Ιατρική όπως την ασκούμε.

Συνέχεια ανάγνωσης

Στήριξη και παρέμβαση στην κινητοποίηση υγειονομικών ενάντια στην υποχρεωτικότητα εμβολιασμού | Προσυγκέντρωση Πέμπτη 26 Αυγούστου, 10:30, πλ. Κουλέ Καφέ

Ενάντια στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών, να μην αφήσουμε ακροδεξιούς και θρησκόληπτους να φορέσουν καπέλο στις κινητοποιήσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων των υγειονομικών.

Συνέχεια ανάγνωσης

Covid-19: Ο εχθρός δεν είναι αόρατος.

Αν κάτι έχει φανεί με τον πιο εμφατικό τρόπο από την έξαρση της επιδημίας και μέχρι τώρα, είναι πως η υγεία μας, αντί να είναι στο επίκεντρο των πολιτικών που εφαρμόζονται για τη διαχείρισή της, βρίσκεται στο στόχαστρο τους.

Διαχρονικά άλλωστε, η μέριμνα για την υγεία μας από το κράτος και τα αφεντικά, είναι αποκλειστικά ενταγμένη στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και λειτουργίας ενός μοντέλου καταπιέσεων και εκμετάλλευσης. Αυτό το σύστημα, βασισμένο στον ανταγωνισμό και την αέναη κερδοφορία και λεηλάτηση φυσικών πόρων, γεννά καταστροφές που δεν είναι ούτε το ίδιο σε θέση να αντιμετωπίσει. Η καταστροφή και η εντεινόμενη επέμβαση στο φυσικό περιβάλλον, η μαζική κρεατοβιομηχανία, οι συνθήκες ζωής στις πόλεις, τα εξαντλητικά ωράρια, τα παρεχόμενα επίπεδα περίθαλψης, οι πειραματισμοί στα εργαστήρια και τα μικρά ή μεγάλα ατυχήματα τύπου τσέρνομπιλ που συμβαίνουν ανά καιρούς, μόνο άσχετα δεν είναι. Και αυτό το σύστημα, ακόμα και τώρα, δεν υπόσχεται τίποτα διαφορετικό, ούτε επιτρέπει όρια αμφισβήτησης. Η καπιταλιστική ευημερία, η ανάπτυξη, όπως και οι καταστροφές (πόλεμοι, οικονομική κρίση, πανδημίες κα) αποτελούν τα απότοκα τέκνα του ίδιου συστήματος.

Συνέχεια ανάγνωσης

Λίγα λόγια για το νομοσχέδιο για τα “ζώα συντροφιάς”: Μια κριτική για την οριοθέτηση της ύπαρξης, της συνύπαρξης & η εφιαλτική λογική της εξάλειψης της ζωής.

Αδέσποτα Ζώα σε Αδέσποτες Πλατείες

Μέσα στους τελευταίους μήνες, άρχισε να σχηματοποιείται και έχει πάρει το δρόμο της ψήφισης, ένα καινούριο νομοσχέδιο με τίτλο «νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς, πρόγραμμα ΑΡΓΟΣ». Με τον όρο «ζώα συντροφιάς», η βασική αναφορά είναι στα γατιά και τα σκυλιά. Τα 2 είδη ζώων δηλαδή με τα οποία έχουν αναπτυχθεί οι πιο συνήθεις, βαθιές και διαχρονικές συντροφικές σχέσεις με τον άνθρωπο, βασικοί κάτοικοι των τόπων που ζούμε σε μία συνέχεια χρόνων, και με παράλληλες πορείες εξέλιξης μας μαζί τους. Και με τον όρο «ευζωία», εννοείται η υποβάθμιση τους ως αυτόνομες υπάρξεις, οι ευθανασίες, οι εγκλεισμοί, ο έλεγχος των πληθυσμών και της καθημερινότητάς τους, η οριοθέτηση της φροντίδας που μπορεί να έχουν. Άσχετα με οποιαδήποτε υπόνοια για απαραίτητο πλαίσιο που θα τους προσφέρει υγεία, ασφάλεια και ελευθερία, το νομοσχέδιο, με αρκετή σαφήνεια, ορίζει τους τρόπους συν-ύπαρξής τους, την αποδεκτή αλληλεπίδρασή μας μαζί τους, τη συρρίκνωση της αδέσποτης ζωής και θέτει ξεκάθαρα ζήτημα χρησιμότητάς τους.

Συνέχεια ανάγνωσης